Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Page 40

32
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
kollvarpað, að svo miklu leyti sem hún
var komin undir hylli konungs.
Eg stóð aftur einn eftir, því konungur
flýtti sér að taka Quinton lávarð tali, eins
og honum væri um það hugað, að allir við-
staddir gætu séð, að reiði hans næði ekki
tii annara en mín eins. En til mikillar
undrunar fyrir mig stóð Arlington lá-
varður á næsta augnabliki við hlið mína.
»Látið þetta ekki á yður fá«, mælti hann
vingjarnlega, »konungi þótti dálítið mið-
ur, en reiði hans er ekki alvarleg — og eg
skal segja yður, hann hefir verið talsvert
óþolinmóður eftir að fá að sjá yður«.
»Konungurinn óþolinmóður eftir að sjá
mig!« hrópaði eg steinhissa. »Hvað — já.
Hann hefir heyrt mikið um yður talað«,
það lék bros á vörum hans, er hann virti
mig fyrir sér. En eg varaðist að biðja um
frekari skýringu. »Mér þykir einnig
vænt um að fá ástæðu til að kynnast yð-
ur«, hélt hann áfram — »Darrell vinur
minn hefir sungið talsverðan lofsöng um
yður fyrir mér. — Það er hægt að þjóna
konungi sínum á margan hátt«. »Eg
mundi fagna af öllu hjarta, ef eg sæi
nokkra leið til þess, lávarður minn«,
svaraði eg. »Nú, verið getur að eg sæi
mér fært að veita yður tækifæri — ef þér
vilduð taka því«, mælti hann. »Eg skyldi
vera yðar tign auðmjúkur þjónn!« »Nú,
nú, ef eg gæfi, þá mundi eg líti til endur-
gjalds«, sagði hann, og bætti svo snögg-
lega við: »Þér eruð auðvitað meðlimur
ensku kirkjunnar, mr. Dal, og fylgið
henni að málum?« »Já, lávarður minn«,
svaraði eg — »eg og öll mín skyldmenni«.
»Gott, gott«, tautaði hann, »á þessum
tímum hefir kirkjan marga fjendur —
hættur steðja að henni úr öllum áttum«.
Eg hneigði mig án þess að segja neitt við
þessu, þegar ráðherrann ræddi við mig
um slík efni, fanst mér bezt við eigandi,
að hann talaði og eg hlustaði á. — »Ó, já,
vér eigum í vök að verjast«, hélt hann á-
fram. — »Jæja, mr. Dal, eg treysti því þár.
að við eigum eftir að talast við aftur. —
Þér búið á sama stað og mr. Darreli? Þér
getið átt von á að heyra eitthvað frá
mér«. Ilann gekk á eftir hinum.
í sömu andránni sneri konungur sér
við og kallaði: »Mr. Dal, það verður
sýndur dálítill sjónleikur heima lijá mér
annað kveld. Viljið þér ekki gera mér þá
ánægju að vera viðstaddur?« Eg hneigði
mig næstum til jarðar og var svo hissa,
að eg vissi varla, hvort eg ætti að trúa
mínum eigin eyrum. — Hann hélt ræðu
sinni áfram og hækkaði róminn, svo að
allir, sem nærstaddir voru, gætu heyrt
til hans: »Og við ætlum þá að reyna að
finna einhverja ófríða konu og einhvern
heiðarlegan karlmann og láta yður sitja
mitt á milli þeirra. — Slíkan kvenmann
er nú ekki svo erfitt að finna, en að finna
heiðarlegan mann — eg er hræddur um
að það verði ómögulegt, nema því aðeins,
að svo skyldi fara, að einhver annar ó-
kunnugur maður rækist hingað til hirðar-
innar. — Verið þér nú sælir mr. Dal!«
Hann brosti glaðlega og gekk leiðar sinn-
ar. —
Konungur og fylgdarmenn hans voru
ekki fyr farnir, en Darrell kom þjótandí
til mín og spurði ákaflega áfjáður: »Hvað
sagði hann?« »Konungurinn ?« svaraði
eg — »jú, hann sagði....« »Nei, nei, eg
átti við Arlington lávarð«, og hann benti
á ráðherrann, sem gekk við hlið konungs.
»Nú, hann spurði mig, hvort eg væri ekki
trúr kirkjunni, og sagðist ætla að láta
mig heyra eitthvað frá sér aftur. — En
ef lávarðurinn ber hag kirkjunnar svo
mjög fyrir brjósti, hvernig getur hann
þá felt sig við, að þér hafið yðar trú?«
Darrell hafði engan tíma til að svara, því
Quinton lávarður kom að í sömu svifum
og greip fram í: »Það er vitur maður,
sem getur svarað, ef spurt er um afstöðu
Arlingtons lávarðar til kirkjunnar«. Dar-