Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Page 42

34
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ungir menn létu tælast af slægum konum.
Hun ætlaði ekki að snúa baki við gömlum
vini fyrir þær sakir, enda þótt það væri
alt annað en þægilegt að þurfa að hugsa
um það.
Eg hygg að lávarður minn muni einnig
hafa rent grun í, hvað dóttur hans bjó í
skapi. Og nú vildi hann hjálpa mér, gefa
mér tækifæri til að koma með skýringar,
svo að hún skildi mig rétt. Hann tók því
Carford tali og bað hana að fara með mig
inn í annað herbergi og sýna mér mynd
þá, er málarinn Lely nýlega hafði málað
af henni. Hún hlýddi, og þegar eg var bú-
inn að segja nokkur hrósandi orð um
málverkið, sem eg auðvitað réyndi að láta
hana skilja, að eg meinaði til hennar, þá
hieypti eg í mig kjarki og sagði henni, að
þegar eg lenti í deilunni við Carford hefði
eg ekki vitað, að hann væri vinur fjöl-
skyldu hennar, því ef mig hefði grunað
það, mundi eg hafa vægt fyrir honum í
öllu. Hún brosti við og mælti: »Þér gerð-
uð honum heldur ekkei’t mein,« og um
leið horfði hún á hendina, sem eg bar í
fatla. Hún hafði ekkert verið að hafa fyr-
ir því að spyrja hvernig sári mínu liði,
það var ekki laust við að það erti mig, svo
eg sagði: »Nei, Guði sé lof! Alt endaði vel
-— það var aðeins eg sem hlaut skeinu,
og hinn göfugi lávarður slapp ómeiddur!«
»Nú, hinn göfugi lávarður hafði á réttu
að standa, svo ekki var ástæða til annars
en að fagna yfir þeim úrslitum,« svaraði
hún. — »Eruð þér ánægður með mynd-
ina, mr. Dal?« En eg vildi ekki láta hana
slá mig svona af laginu. »Ef eg hefi haft
á röngu að standa, svo er eg búinn að
gera dálítið síðan, sem ætti að réttlæta
mig að einhverju leyti,« mælti eg. Eg var
ekki í vafa um að hún vissi, að eg hefði
afsalað mér stöðunni. »Eg skil ekki,«
sagði hún og leit fljótlega til mín —
»hvað hafið þér gert?« Eg varð svo for-
viða á, að hún ekkert vissi, að eg hrópaði:
»Eg hefi fengið samþykki konungs til að
afsala mér stöðu þeirri, er hann var bú-
inn að skipa mig í!« Hún roðnaði lítið
eitt og eg bætti við: »Var ekki lávarður
minn búinn að segja yður frá því?« »Eg
hefi ekki átt tal við hann einan alla síð-
ustu viku,« svaraði hún.
En hún hafði talað við Carford lávarð
einan — og það á síðustu klukkustund
það var undarlegt a’) honum, sem var
kunnugt um ásetning minn og hafði lof-
að hann svo mjög, skyldi ekki hafa fund-
ist það ómaksins vert að minnast á það
við hana. Eg horfði í augu hennar, og eg
hygg að hún hafi fundið á sér hvað eg
hugsaði, því hún leit undan og mælti hálf-
vandræðalega: »Eigum við ekki að fara
inn til hinna?« »Þér hafið þá ekki rætt
um málið við Carford lávarð?« spurði eg.
Hún þagði við eitt andartak og svaraði
svo dræmt, eins og hún helzt ekki vildi
segja sannleikann, en yrði að gera það:
»Jú. .. En hann nefndi þetta ekki á nafn
.... Viljið þér eklci segja mér frá því?«
Eg sagði henni þá í fáum orðum, hvað
fyrir hafði komið. »Carford lávarður tal-
aði ekkert um þetta«, mælti hún, er eg
hafði lokið máli mínu. — »En þrátt fyrir
það að þér viljið ekki taka boðinu, hafið
þér þó orðið að þakka fyrir það!« »Mér
vafðist, satt að segja, tunga um tönn,
þegar eg' átti að tala við konunginn«.
svai'aði eg og hló vandræðalega. »Nei, eg
átti ekki við konunginn«, mælti Barbara.
Nú kom til minna kasta að roðna — eg
var ekki búinn að missa þann hæfileika
þá —. »Eg hefi séð hana!« tautaði eg
lágt. Barbara hneigði sig snögglega fyrir
mér og sagði biturlega: »Jæja, eg óska,
að þér megið fá ánægju af þeim kunn-
ingsskap!«
Þegar karlmaður er einsamall með fall-
egri stúlku, er það víst sjaldgæft að hann
fagni því, ef einhver kemur og truflar,
en í þetta sinn varð eg sárfeginn, þegar