Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Síða 44

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
vörum hennar, eins og hún hugsaði: »Er
þetta nokkuð til þess að menn séu vit-
lausir eftir henni?« Þetta eggjaði mig, og
urn leið fengu líka endurminningarnar
yfirhönd, lýsing mín varð heitari og inni-
legri og að síðustu ekkert annað en einn
samfeldur lofsöngur. Alt í einu varð mér
litið í augu Barböru. Hún starði á mig
og stóð alveg hreyfingarlaus frammi fyr-
ir mér. Mér varð svo hverft við, að eg
steinþagnaði og við þögðum bæði um
stund. »Þér báðuð mig að lýsa henni«,
sagði eg í hálfum hljóðum — »Eg veit
ekki hvað öðrum kann að sýnast, en svona
lítur hún út fyrir mínum augum«.
Það varð löng þögn, Barbara roðnaði
ekki í þetta sinn, þvert á móti, hún var
mikið fölari, en hún átti vanda til. Eg gat
ekki gert mér grein fyrir, hvernig á því
stóð, en eg fann á mér, að eg hafði sært
hana með orðum mínum. Mér datt helzt
í hug, að hún væri afbrýðisöm yfir fegurð
annarar stúlku, og eg iðraðist eftir að
hafa ekki leikið hræsnara og svarið þess
dýran eið, að alt lægi í mínum eiginn
bjánaskap, og að fegurð Nelly ætti eng-
an þátt í því sem skeð hafði. — En nú
þótti mér vænt um, að eg hafði ekki sagt
henni, hver Cydaria var.
Barbara rauf þögnina. Hún hló lítið
eitt og mælti: »Aumingja Símon, ekki
var undarlegt þótt þú féllir í gildruna! —
Já, það er víst, stúlkan er sjálfsagt nógu
falleg.... En eigum við nú ekki að fai’a
inn til hennar mömmu?«
Meira talaði hún ekki við mig þann
dag.
VII. KAPITULI.
Freistinga/r.
Ef eg segði, að eg hefði hugsað um
mikið annað en að búa mig undir að
sækja samkvæmi það, er konungur hafði
boðið mér í, þá væri það synd á móti
sannleikanum — og þar með rændi eg
sögu þessa bezta kosti hennar. — Eg var
ungur og metnaðargjarn, og alt fanst
mér nú vera undir því komið, að mér
lánaðist að koma mér áfram við hirðina.
Meira að segja allir ástarharmar urðu að
víkja fyrir þeirri hugsun, hvernig eg
gæti búið mig sem allra bezt. — Fram-
koma Barböru gagnvart mér réði og
nokkru um metnað minn. Eg vildi sýna
henni, að eg þyrfti ekki í neinu að standa
hirðsnápunum að baki. Sem betur fór
hafði eg efni á að kosta talsverðu til, og
þjónninn minn, veslings Jónas, var alveg
eins og á nálum yfir öllu því skrauti, hé-
góma og veraldarprjáli, sem hann varð
að vera mér hjálplegur með að útvega. —
Eg kom að honum, þar sem hann sat og
var að stauta í sálmabók hreintrúar-
manna, berja sér á brjóst og horfa til
himins, og þegar eg fór að ganga á hann,
kom það upp úr kafinu, að hann var engu
minni ofstækismaður í trúmálum en
Phineas Tate sjálfur, og skoðun hans var
sú, að öll konungshirðin og allir, sem
þangað kæmu, væru um leið ofurseldir
djöflinum. Hann var logandi hræddur
um, að eg mundi nú einnig tefla sál sinni
í voða, með því að skipa sér að fylgja mér
þangað. Satt að segja voru það hyggindi
mín, sem réðu, er eg gerði það ekki. Eg
varð að kosta allmiklu til sjálfs mín
vegna, og fanst nú of mikil útgjöld að
fara að kaupa dýrindis einkennisbúning
handa honum, svo að hann gæti litið
sómasamlega út meðal annara þjóna. —
Alt það skart, sem fyrir augun bar um
kveldið, þegar eg kom til hirðarinnar, var
miklu meira en nóg til þess að gera mig
alveg ringlaðan. Það var alveg eins og
alt skraut austurlanda væri þar saman-
lcomið í búningum og skartgripum og
gimsteinum.
Hertoginn af Buckingham skein allur
utan — en sá sem mesta eftirtekt vakti,