Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Qupperneq 46

38
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
það í verkik »í öllu?« spurði Hudleston
hvast — »í öllum hlutum, sir?« Hann
hvesti á mig augun. Arlington þrýsti
handlegg mínum og brosti vinalega. Hann
var reyndur maður og vissi að mildi bind-
ur betur en harka. »Auðvitað«, mælti
hann, »mr. Dal segir í öllu. Hvers ættum
vér þá að krefjast meira?« En hertoginn
virtist öllu fremur vera á bandi prestsins
en ráðherrans. Hann mælti: »Hvað er
þetta lávarður minn ? Eg hefi aldrei heyrt
mr. Hudleston spyrja neins, án þess að
hafa ástæðu til þess«. »Þegar sagt er að
einhver vilji þjóna konunginum í öllum
hlutum, þá eiga sumir við, að þeir aðeins
vilji þjóna honum í því, sem þeir sjálfir
hafa ánægju af«, mælti Hudleston alvar-
lega. »Eg spyr aðeins um, hvort mr. Dal
sé einn meðal þeirra. Er það, hvað kon-
ungurinn er ánægður með, eða hvað hann
sjálfur er ánægður með, sem á að ráða
takmörkunum fyrir skyldum hans og
þjónustu?« Þeir horfðu nú allir á mig, og
það var alveg eins og hirð-gríman hefði
fallið af þeim eitt augnablik. Hér var al-
vara á ferðum. Ef nokkuð var að marka
útlit þeirra, þá vildu þeir láta mig gefa
eitthvert bindandi heit. En eg gat ekki
ráðið í hvað það væri, eða til hvers þeir
ætluðu að nota það. En Darrell, sem stóð
bak við prestinn, gaf mér merki með
höfðinu og hnyklaði brýrnar óþolinmóð-
lega.
»Eg vil hlýða boðum konungsins í öllu
—« byrjaði eg. — »Það er gott, það er
gott!« hvíslaði Arlington. »Að undan-
teknu því«, hélt eg áfram, og hugsaði um
að það væri skylda mín að bæta því við,
en datt ekki í hug að neinum gæti mislík-
að það — »að undanteknu því sem stofn-
að gæti réttindum og frelsi ríkisins eða
hinni endurbættu trú í voða!« Eg fann að
Arlington lávarður kiptist við og dró
hendina að sér, en á næstu sekúndu lagði
hann hana aftur á handlegg minn og
brosti að minsta kosti eins blítt og á--
nægjulega og áður. En hertoginn, sem
annaðhvort ekki gat dulið, eða ekki kærði '
sig um að dylja skapbrigði sín eins vel,
varð mjög reiðulegur. — Hudleston hróp-
aði óþolinmóðlega: »Undantekningar!
Konungum verður aldrei þjónað með
undantekningum og fyrirvara. Mér rann
í skap. Hefði hertoginn sagt það samar
mundi eg að líkindum hafa stilt mig og:
svarað með því einu að hneigja mig. En
hver gaf þessum presti vald til að ávarpa
mig í slíkum tón? Reiðin bar varfærnina
ofurliði, og um leið og eg hneigði mig lít-
ið eitt fyrir honum, sagði eg: »Og þó’-
verður sjálf kóróna Englands ekki borin
af neinum nema með þessum fyrirvara —
og konungurinn sjálfur leyfir hann«.
Nokkrar sekúndur liðu án þess að neinn
mælti orð. Arlington rauf þögnina: »Eg
er hræddur um að mr. Dal, enn sem kom-
ið er, sé síður góður hirðmaður en heið-
arlegur maður«, mælti hann. Hertoginn
stóð á fætur. »Eg fyrir mitt leyti hefi
ekkert út á mr. Dal að setja«, sagði hann
kalt og drembilega um leið og hann fór
burtu, án þess að líta við mér. Hudleston
leit illúðlega til mín og fór á eftir honum.
— »Mr. Dal, mr. Dal!« hvíslaði Arling-
ton, meira sagði hann ekki, en hann slepti
handlegg mínum, brosti eins og áður og
yfirgaf mig. Hann gaf Darrell bendinga
um að koma líka. Darrell leit á mig og
ypti öxlum með örvæntingarsvip um leið
og hann fór. Eg var einn eftir og allar
mínar glæsilegu vonir í rústum. Það var
svo sem auðséð á öllu, að hirðlífið átti
ekki við fyrir mig.
Fullur af sorg og örvilnun fleygði eg
mér niður á legubekkinn og lá þar litla
hríð; þá var tjaldið öðru meginn snögg-
lega dregið til hliðar og ánægjulegur
hlátur hljómaði í eyra mér. Um leið og eg
sneri mér við, stökk ungur maður yfi'r
stól, sem var í vegi hans, fleygði sér á