Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Qupperneq 47

SÍMON DAL
39
legubekkinn við hliðina á mér og hló bæði
lengi og hjartanlega. — »Þetta var svei
mér vel af sér vikið!« hrópaði hann, þeg-
ar hann náði andanum. »Eg vildi gefa
þúsund krónur til þess að hafa getað séð
framan í karlana!« Eg stökk upp hissa og
vandræðalegur, því nú þekti eg að þessi
ungi maður var enginn annar en hertog-
inn af Monmouth. »Sitjið þér maður!«
■ sagði hann og kipti mér niður á legubekk-
inn aftur. — »Eg stóð á bak við tjaldið
'Og heyrði alt saman. Guð veri lofaður að
®g gat haldið niðri í mér hlátrinum þang-
að til þeir voru farnir. — Réttindi og
frelsi ríkisins og hin endurbætta trú!
Þetta er saga, sem konungurinn þarf að
fá að heyra — honum verður skemt!« »f
Guðs bænum, yðar hágöfgi«, hrópaði eg í
örvæntingarróm; »þér megið ekki segja
konungi frá þessu! Eg er nú þegar eyði-
Jagður maður!« »Já, það eruð þér í aug-
um míns ágæta föðurbróður. — Þér eruð
nýr maður hérna við hirðina, mr. Dal!«
»Já, sorglega nýr«, svaraði eg aumkunar-
lega, og hann veltist enn einu sinni um af
hlátri. — »Þér hafið auðvitað ekki heyrt
þær hneykslissögur um hei-togann, föður-
bróður minn, sem segja, að hann unni
ensku kirkjunni ekkert heitara en rétt-
indum og frelsi ríkisins?« spurði hann
•svo. »Nei, það segi eg satt!« svaraði eg.
»Og Arlington lávarður«, hélt Monmouth
áfram — »jú, jú, eg þekki hann — hann
hélt í hönd yðar til þess síðasta — og svo
brosti hann til þess síðasta — gerði hann
það ekki?« »Vissulega, sir, lávarðurinn
sýndi mér rnikla vinsemd«. »0, eg þekki
■aðferðir hans. — Mr. Dal, þetta var svo
Vel af sér vikið, að eg héðan af vil kalla
yður vin minn. Við skulum nú fara til
konungsins með söguna!« Hann spratt
UPP og dró mig með sér. »Yðar hágöfgi
Verður að afsaka mig...« byrjaði eg. »Nei,
sannarlega vil eg ekki!« hló hann. En svo
varð hann alvarlegur á svipinn: »Eg
stend einnig á réttinum og frelsi ríkisins
og öryggi hinnar endurbættu trúar. —
Erum við þá ekki vinir?« »Yðar hágöfgi
gerir mér altof mikinn heiður«, svaraði
eg. »Haldið þér ekki að gott geti verið að
eiga mig í vinar stað? Eg er þó elzti son-
ur konungsins«. Hann rétti úr sér með
þeim yndisleika og tignarsvip, sem fór
honum svo forkunnar vel. — Oft þegar
eg nú á seinni ánim hugsa um hann, þá
stendur hann mér fyrir hugskotssjónum
eins og hann var þá, og mér hlýnar um
hjartaræturnar. — Hvað sem um hann
er hægt að segja, þá er það samt víst, að
viðmót hans kom mörgum til að unna
honum hugástum og margir hefðu gengið
í dauðann fyrir hann, þótt þeir hefðu
ekki viljað hreyfa minsta fingur fyrir
föður hans eða föðurbróður.
í næsta augnabliki varð eg honum þó
sárgramur: Á leið okkar mættum við
Barböru Quinton við hönd Carfords lá-
varðar. ósamlyndið á milli þeirra virtist
nú á enda, því þau voru í fjörugri sam-
ræðu og skemtu sér auðsjáanlega vel.
Þegar hertoginn kom auga á hana, yfirgaf
hann mig og hljóp til móts við hana.
Hann ýtti Carford blátt áfram til hliðar
og tók nú að hrósa fegurð hennar og
framkomu í orðum, sem frekar sýndu
hrifningu hans en virðingu fyrir henni.
Með mig hafði hún farið, eins og væri eg
drenghnokki, en hún lét hann ekki á sér
skilja, hvei-su unggæðislegur hann væri,
og var hann þó yngri en eg. — Þvert á
móti, mér virtist hún hlusta á hann með
roða í kinnum og tindrandi augum. Mér
varð litið á Carford og undraðist mjög, að
sjá hann öldungis rólegan. Hann hlustaði
á orð hertogans með undirgefnisbrosi og
var að öðru leyti eins og honum væri dill-
að. En eg átti bágt með að stilla mig um
að fara til hennar og biðja hana að gæta
sín í þessum hættulega leik, sem gat end-