Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Síða 48

40
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
að sorglega fyrir hana, þótt hann nú væri
saklaus.
Eftir litla stund sneri hertoginn sér við
og kallaði til mín: »Mr. Dal, það vantaði
aðeins einn hlekk í keðju þá, er bindur
vináttu okkar, og sá hlekkur er nú fund-
inn: Eg heyri nú, að mistress Quinton er
vinur yðar — og eg er hennar allra auð-
mjúkasti þjónn, og vil gera alt sem 1
mínu valdi stendur til þess að þóknast
vinum hennar — alt hennar vegnak
»Hvað mundi yðar hágjöfgi svo sem vilja
gera mín vegna?« spurði Barbara. »0,
hvað mundi eg ekki vilja gera!« hrópaði
hann, en bætti svo við lægra og með á-
kefð: »En eg er hræddur um að þér séuð
altof miskunnarlausar til þess að vilja
gera nokkuð mín vegna«. »Yðar vegna
hlusta eg á þær meiningarlausustu ræður
sem hugsast geta«, svaraði Barbara og
brosti gletnislega. »Er ástin þá meining-
arlaus?« spurði hann. »Eru ástríðurnar
aðeins til þess að hlægja að, mistress
Barbara?« »Vill ekki yðar hágöfgi segja
það í ljóðum«, sagði hún. »Yndisleikur
yðar ritar það í ljóðum á hjarta mitt!«
svaraði hann.
Barbara leit við þessi orð á mig — það
gat verið af hendingu, en virtist þó naum-
ast vera það — og hún hló hjartanlega.
Það þurfti enga sérlega skarpskygni til að
skilja þann hlátur, og mér dettur ekki í
hug að ásaka hana fyrir það: Árum sam-
an var hún búin að bíða eftir að geta
hefnt sín fyrir kossinn, sem eg gaf Cy-
dariu í lystiskóginum við Hachtstead —
og gat hefndin verið öllu áhrifameiri ? Eg
stóð auðmjúkur og neyddur til að þegja
á meðan hálf hirðin horfði á að hertog-
inn biðlaði til hylli hennar. — Eg hefi
aldrei haft neina tilhneigingu til að gera
sjálfan mig að ræfli, úr því að náttúran
hefir ekki gert mig það, svo eg mætti
augnaráði hennar og reyndi að svara með
mínu: Hlæ þú, inndæla ungfrú — hlæðu-
Stúlkan, sem eg ann, hlær að þér!
Hertoginn hélt ræðu sinni við Barböru
áfram á sama hátt, og Carford hlustaði
stöðugt á með sama undirgefnisbrosinu.
Mér fanst það allmerkileg framkoma hjá
sjálfum biðli stúlkunnax-, séi’staklega, þar
sem eg nú líka sá að Bai’böi’u fór að verða
meii’a en nóg boðið. Hún litaðist um, og
er hún sá hvei’su margir horfðu á þau,
blóðroðnaði hún. Monmouth þar á móti
kæi’ði sig ekkert um það. Eg gerði mig
svo djarfan að eg færði mig að hlið Car-
fords og hvíslaði að honurn: »Lávarðuv
rninn, sjáið þér ekki að hans hágöfgi er
að gera mistress Quinton að undi’um fyr-
ir alh'a augum? Gætuð þér ekki stilt svo
til að hann léti hana nú vera?« Hann
starði á mig og undii’gefnisbrosið breytt-
ist í undrunarbi’os, en það var eitthvað
það í svip mínum, sem lét bros hans
hvex’fa og gerði hann reiðilegan í staðinn.
»Þykist þér enn einu sinni þurfa að
minna mig á, hvernig mér beri að hegða
mér?« spux’ði hann — »eða dettur yður í
hug, að nokkur maður fari að gi’ípa fram
í, þegar pi’inz á í hlut?« »Prinz?« sagði
eg. »Já, hertoginn af Monmouth er...«.
»Elzti sonur konungsins«, greip eg fram
í; og með hattinn í hendinni gekk eg til
Barböru og hei’togans. Hún hoi*fði í augu
mín, þegar eg kom. Nú var alt háð, alt
sigui’hrós horfið úr augnaráði hennar.
Það hrópaði um hjálp.
»Yðar hágöfgi má ekki gleyma, að þér
voruð búnir að lofa mér að ná fundi kon-
ungs«, mælti eg. Hann hrökk saman, leit
á mig og hleypti brúnum, leit svo á Bar-
böru og hnyklarnir í brúnum hans uxu.
Eg stóð eins og í dýpstu auðmýkt. Hann
vissi auðsjáanlega ekki, hvað hann ætti
að halda um mig, hvort eg hefði talað af
hreinni einfeldni og heimsku, eða af
hugsun, sem var svo djörf, að hann gat
ekki tekið hana trúanlega. Svo hló hann