Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Qupperneq 49

SÍMON DAL
41
hálf vandræðalega. En Barbara notaði
sér augnablikið til að hneigja sig djúpt
fyi'ir honum og skjótast burtu. Hann fór
ekki á eftir henni, en tók í handlegginn á
mér og horfði beint framan í mig. Sem
betur fer eru andlitsdrættir mínir altaf
nokkuð stífir, og karlmaður gat ekki, úr
því, sem nú var komið, fengið mig til að
roðna. Rannsókn hans varð árangurslaus.
»Þér trufluðuð mig!« mælti hann að lok-
um. »Æ, yðar hágöfgi«, svaraði eg, »þér
vitið hversu illa eg er að mér í hirðsiðun-
um og hve dauðans einfaldur. .« »Ein-
faldur!« greip hann fram í. »Já, það er
satt, þér eruð ofboð einfaldur, á því er
enginn vafi. — En eg fer nú samt að
halda að þér munið þekkja fallegt andlit
frá ljótu, þegar þér sjáið það, Símon Dal.
— Nú, eg skal ekki ásaka yður fyrir það.
... Er hún ekki sú girnilegasta stúlka sem
fæðst hefir?« »Eg gæti hugsað mér, að
Carford lávarði fyndist það«, svaraði eg.
»0, er það Carford lávarður eða þér, Sí-
mon, sem rekur mig af stað, til þess að
finna konunginn? Hverju viljið þér svara
þeirri spurningu?« »Eg er svo heillaður af
allri þeirri kvenlegu fegurð, sem fyrir
augun ber hér við hirð hans Hátignar, að
eg get ekki gert mér grein fyrir fegurð
neinnar einstakrar«, svaraði eg. Hann hló
aftur, kleip mig í haridlegginn og mælti:
»Er það ekki undarlegt að vér allir skul-
um elska mest þá eiginlegleika hjá öðr-
um, sem vér höfum minst af sjálfir: Her-
toginn af York elskar sannleikann, Kon-
ungurinn elskar hreinleika í siðum, Buck-
higham yfirlætisleysi, Rochester hævesku,
Arlington hreinskilni og eg sjálfur, Sí-
mon, eg elska varkárni í orðum og þag-
mælsku mest af öllu«. »Eg er hræddur um
að eg geti ekki hrósað mér af miklu í
þeim efnum«, svaraði eg. »Þér skuluð
€kki hrósa yður af neinu, en sýna þess
meira, Símon. — Nú skulum við koma —
t*arna er konungurinn«. Hann flýtti sér
af stað og virtist nú vera hæstánægður
bæði með sjálfan sig og mig. Mér varð
ekki svo greitt að fylgja honum, því allir
viku úr vegi fyrir honum, en ekki fyrir
mér, svo þegar eg að lokum stóð við hlið
hans frammi fyrir sæti konungs, var
hann búinn að segja meira en helming
sögunnar um viðskifti mín við hertogann.
Eg hafði því ekkert tækifæri til að fá
hann til að hætta við það. »Nú er eg
vissulega dæmdur og fordæmdur«, hugs-
aði eg með mér. En eg beit á jaxlinn og
hlustaði á, án þess að láta mér bregða.
Konungur var einn með okkur þessa
stundina. Hann klappaði við og við lang-
eyrðum hundi, sem lá í kjöltu hans, og
hlustaði á sögu sonar síns, án þess á hon-
um sæist, hvort hann tók eftir eða ekki.
Þegar Monmouth hafði lokið máli sínu,
leit hann upp og lét augun hvíla á mér.
»Hver eru þessi réttindi, sem vður eru
svo dýrmæt?« spurði hann. — Tunga mín
hafði nú bakað mér nóg óþægindi þetta
kveld, fanst mér, svo eg ásetti mér að
gæta hennar betur og vera mýkri í máli:
»Þau hin sömu, sem Yðar Hátign verndar
og lieldur í heiðri«, svaraði eg og hneigði
mig djúpt. Monmouth liló og klappaði
mér á bakið. »0g sú endurbætta trú, sem
þér setjið hærra en hlýðni við mig?« hélt
konungur yfirheyrslu sinni áfram alvar-
legur í bragði. »Sú hin sama trú, sem Yð-
ar Hátign verndar....« »Rétt, Símon
Dal«, mælti hann fremur stygglega, ef
þér, þegar þér rædduð við bróður minn,
hefðuð hagað orðum yðar eins vel og þér
gerið nú við mig, þá mundi hann varla
hafa reiðst yður.
Eg veit ekki hvað kom yfir mig, en mér
fanst í einfeldni minni að eg endilega
þyrfti að segja eitthvað mér til varnar og
málsbóta, til þess að sýna, að ætlun mín
hefði ekki verið sú að móðga hertogann,
en orðin komu fremur óheppilega út úr
6