Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 50

42
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
mér, því að eg sagði: »Þegar hans kon-
unglega tign, hertoginn, spurði mig, varð
eg að segja sannleikann, Sir«. Monmouth
fór að skellihlægja, og konungur gerði
slíkt hið sama, þótt hann hlægi naumast
eins dátt, var samt auðséð, að honum var
engu minna skemt. Þegar hann gat stöðv-
að hláturinn, mælti hann: »Rétt, alveg
rétt, Símoii Dal. — Eg er konungurinn,
og enginn maður er því skyldugur til að
segja mér sannleikann — já, og Guð veit,
eg heldur ekki nokkrum manni!« »Né
heldui’ konu«, bætti sonur hans við. Hann
horfði upp í loftið og lézt vera annai's
hugar. »Nei, ekki heldur, drengur minn«,
sagði konungur og leit hýrlega til sonar
síns. — »Jæja, Símon Dal, getið þér
þjónað mér og samvizku yðar jafn-
framt?« »Eg efast ekkert um það, Yðar
Hátign«, svaraði eg. »Konungurinn ætti
að vera samvizka þess manns, er þjónar
honum«, mælti konungur. »Og hver ætti
að vera samvizka konungsins, Sir?«
spurði Monmouth. »Alt það illa, sem hann
kemur af stað í heiminum, ef hann gætir
sín ekki, Jakob«, svaraði konungur. Mon-
mouth skildi að skeytinu var beint til
hans, en hann tók því með að beygja sig
og kyssa hönd föður síns. »Það er erfitt,
Símon, að þjóna tveimur herrum«, sagði
konungur og sneri sér aftur að mér. »Eg
þjóna engum herra öðrum en Yðar Há-
tign...« byrjaði eg, en hann hélt áfram,
og var auðséð að honum var skemt undii'
niðri: »Mér hefði nú samt þótt gaman að
sjá andlitið á honum bróður mínum!«
»Látið þér Símon þjóna mér, Sir, því eg
elska bæði þessi réttindi og hina endur-
bættu trú!« hrópaði Monmouth. »Eg skil,
Jakob, eg skil!« konungur brosti illkvitn-
islega og kinkaði kolli, »en samt finst
mér nú sorglegt, Jakob, að heyra þig tala
svona, alveg eins og hann bróðir minn
væri ekki til«. Monmouth roðnaði og kon-
ungur skelti upp úr og hló. Svo fór hann
aftur að klappa hundinum. »Yðar Hátign
leyfir þá, að mr. Símon Dal komi með mér
til Dover?« Hjai’tað hoppaði bókstaflega
í mér við að heyra þessi orð. Allir töluðu
um Dover og ekkert annað þessa dagana.
Allir vissu, að konungurinn og hertog-
arnir ætluðu að fara þangað til þess að
taka á móti Madame d’Orléans. Auðvitað
langaði mig til að fara með þeim, en hafði
nú orðið enga von um það, því sú von að
Darrell með hjálp ráðherranna gæti kom-
ið því til leiðar, var að engu orðin. Eg
fann til ákafrar gleði og reyndi að lesa
svar konungs út úr svip hans. Það leit út
fyrir að honum einhverra hluta vegna
væri mjög skemt, en vildi ekki láta á því
bera, hann hló ekki hátt og hispurslaust
eins og hann hafði gert, en reyndi af
fremsta megni að dylja bros sitt. Hann
laut niður yfir hundinn og svaraði ekki
um stund. Þegar hann leit upp, var enn-
þá eins og dálítill skuggi af kátínubrosi á
vörum hans. »Já, hvers vegna ekki? Mr.
Dal getur þjónað þér og mér og skoðun-
um sjálfs sín alt eins vel í Dover eins og
hérna í Lundúnum«. Eg féll á kné og
kysti hönd hans fyrir þessa náð og hylli,
sem hann auðsýndi mér. Hið sama gerði
eg við Monmouth, sem tók þakklætis-
kveðju minni með auðsjáanlegri ánægju.
Um leið og eg stóð á fætur aftur, leit kou-
ungur frá einum okkar til annars og
brosti góðlátlegu þunglyndisbrosi. »Farið
þið nú, drengir mínir«, mælti hann á
sama hátt og fullorðnir menn tala við
skóladrengi. »Þið eruð báðir fífl, og Jak-
ob er auk þess tæplega í meðallagi vel
siðaður. Fyrir ykkur er hver líðaridi
stund tilbreyting og hver stelpa er engill
í ykkar augum. — Látið eins og ykkur
lystir — og Guð fyrirgefi syndir ykkar!«
Hann hallaði sér aftur á bak í stólnum og
brosti aftur góðlátlega og þreytulega.
»Guð varðveiti Yðar Hátign!« sagði eg
og féll aftur á kné. »Já, Guð er almáttug-