Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 51

SÍMON DAL
43
ur — þakka yður fyrir mr. Dal!« mælti
hann.
Svo yfirgáfum við hann og eg bjóst nú
við að hex-toginn mundi flýta sér að losna
við félagsskap minn. En í stað þess sneri
hann sér að mér og brosti hróðugur.
»Drottningin sendir eina af hii’ðmeyjum
sínum, til þess að þjóna Madame d’Or-
léans — og hei’togaynjan hérna sendir
aðra — hvei'ja munduð þér kjósa til sam-
fylgdar af meyjum hertogaynjunnar?«
»Það er ekki fyrir mig að svara þeirri
spurningu, yðar hágöfgi«, svai’aði eg.
»Jæja«, sagði hann »eg vildi nú óska að
það yrði Barbara Quinton!« hann hló enn
einu sinni og skaust bui’tu til þess að elta
einhverja hefðarmey, sem hafði gefið
honum hýrt auga.
Rétt á eftir mætti eg Darrell. Hann var
ekki í illu skapi eins og eg bjóst við, en
lyfti báðum höndum í uppgerðarörvænt-
ingu og hrópaði: »Símon, Símon, það er
erfitt að hjálpa yður — æ, og nú verð eg
að fai’a til Dover og skilja yður eftir!
Gátuð þér nú ekki lagt band á tungu yð-
ar?« »Nú, hvað viðvíkur tungu minni«,
svaraði eg, »þá hefir hún ekki gert mér
svo rnikinn skaða í kveld — og ef þér
viljið, er ekkei’t því til fyrirstöðu, að við
verðum samferða til Dover«. »Hvað segið
þér?« hrópaði hann forviða. »Monmouth
hefir tekið mig í þjónustu sína«, svaraði
eg dálítið hreykinn. »Hvað — hvað?
Hvernig stendur á þessu? Hver hefir
kornið yður í kunningsskap við hertog-
ann?« Eg hoi'fði á hann og undraðist á-
kafa hans. Svo smeygði eg handlegg mín-
um undir handlegg hans og svaraði hlægj-
andi: »Eg er ekki eins tornæmur og þér
haldið, og eg hefi lært dálítið í kveldc.
»Hvað hafið þér þá lært?« »Að leggja
band á tungu mína«, svaraði eg. — »Lát-
um þá, sem endilega vilja vita, hvaða á-
stæðn hertoginn hefir til að vilja láta mig
fara með sér, spyrja hertogann sjálfan.
Hann hló, en eg varð var við efa í hlátri
hans.
»Það er satt, Símon, þér getið lært!«
mælti hann.
Absalon sonur Davíðs.
II! eru örlög þín,
Absalon Davíðsson:
Sök þín er dærnd af sjálfum Drottni,
og svikin þín konungs-von.
Hvort heldurðu’ að fjöldinn, sem framhjá
gengur,
fyrir þeim beygi kné,
sem hanga á hæsta tré!
Frægur var faðir þinn
°g flest var þér laust og falt.
Hví lézt þú ei, heimskingi, helminginn
nægja,
en heimtaðir ríkið allt?
— Hví léztu þér ekki lynda,
unz liðin var æska þín hjá,
ljómann frá öðrum að ljá?
lvátt var þitt kvennabúr
og krökt þar um rauða nátt.
Hví skemmtir þú ekki frillunum fögru,
sem faðir þinn hafði átt?
Tunglið ljær þó sinn ljóma frá sólu.
Hví læddistu þá um torg
dapur í Davíðsborg?
6*