Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Qupperneq 55

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
47
meðal ungra stúlkna og stásskvenna. En
hvort þær eru aldauða eða ekki, þorir sá,
er þetta ritar, ekkert að fullyrða um, til
þess vantar hann þekkingu.
Eftirfarandi »sannar sögur« sýna þó að
klukkurnar haldast í góðu gengi sum-
staðar í útlöndum.
Danskt blað skýrði fyrir nokkru frá,
að járnbrautarbær einn lítill norðarlega í
Jótlandi hafði fyrir skömmu fengið sinn
fyrsta lögregluþjón; var það ungur mað-
ur og mjög árvakur í þjónustu sinni, gekk
hann um götur bæjarins bæði ár og síð
og hafði auga á hverjum fingri. Enginn,
sem vanrækti að hafa klukku á hjólinu
sínu, eða sem hjólaði ljóslaust eftir að
farið var að skyggja, komst hjá sektum,
til þess nú ekki að tala um þá syndara,
sem féllu í þá freistni, að hjóla með ein-
hverja blómarósina fyrir framan sig —
eins og stundum vill brenna við, þar sem
eftirlitið er lélegt. — Bílaumferðin var
fremur lítil og önnur lögbrot all fátíð, svo
lögregluþjónninn gat beint athygli sinni
sama sem óskiftri að hjólreiðamönnum.
Einhverju sinni bar svo til, að heima-
sæta nokkur, ung og vel vaxin, frá ein-
hverjum bóndagarðinum í nágrenninu
kom hjólandi til bæjarins. En er hún
sveiflaði sér fyrir götuhorn og inn á að-
•algötuna, mætti hún verði laganna í bæn-
um, sem undireins sá í hverju farartæki
hennar var ábótavant, svo að það ekki var
lögum samkvæmt.
»Þú ert klukkulaus!« hrópaði hann með
þrumuraust og greip í hjólið, svo að stúlk-
-an varð að flýta sér að stökkva af.
»Hvað? — Er eg khikkulaus?« spurði
hún móðguð, og um leið lyfti hún kjóln-
um svo hátt, að hún gat sýnt honum mest-
hluta alveg flunkunýrrar prjóna-
klukku.
Vörður laganna roðnaði og leit niður
^yrir sig — og stúlkan borgaði enga sekt.
Annað blað segir eftirfarandi sögu:
Hjón nokkur gengu einhverju sinni í
leikhúsið, og áður en langt leið voru þau
bæði orðin svo heilluð af leiknum, að þau
vissu hvorki í þennan heim né annan. í
þessari leiðslu tók maðurinn þó eftir því,
að rauður bandendi hafði einhvernveginn
slæðst á aðra buxnaskálmina hans neðai-
lega. Hann laut niður og tók endann upp,
en hann var lengri, en hann hafði búist
við, og í einhverri rælni fór hann að vefja
honum upp á fingur sér, þetta varð svo
að dálítilli hönk, sem hann hugsunarlaust
braut saman og fór að vinda upp á, og
bráðum var þetta orðið að bandhnykli
sem altaf stækkaði. Það stóðst alveg á
endum, að þegar leikurinn var úti, var
bandendinn upp undinn.
Hugsunarlaust tróð maðurinn hnyklin-
um í vasa sinn, tók handlegg konu sinnar,
sem var staðin á fætur, og hjálpaði henni
út.
Nú bar ekkert frekara til tíðinda fyr
en þau voru komin heim og farin að
hátta. En þá hrópar konan alt í einu upp
yfir sig:
»Guð minn góður! Eg fór í nýju klukk-
una mína, sem eg lauk við í gær, áður en
eg fór í leikhúsið áðan — og hugsaðu þér
elskan mín, eg er búin að týna henni!«
Þá var eins og maðurinn vaknaði af
svefni. »Þetta skyldi þó aldrei vera klukk-
an þín, heillin mín?« mælti hann brosandi
og rétti henni rauðan bandhnykil, sem
hann tók upp úr vasa sínum. —
Konan prjónaði sér klukku úr bandinu
aftur. En hún veit ekki enn, hvernig á
því stendur, að sú fyrri varð að band-
lmykli og komst í vasa manns hennar í
leikhúsinu. Honum hefir fundist ráðlegast
að þegja yfir því — við hana.
Hnittin svör.
Einu sinni hittust þeir Skýlu-Jónas og
Jóhannes blápungur. Jónas horfir um
stund framan í Jóhannes, þar til hann