Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 4

98
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ekkert væri, og gefið sig fram. Það var
heimóttarháttur. Orðin, eins og þau voru
sögð, voru þó sama sem sögð óviljandi
— en samt gat hún ekki verulega iðrast
þess.
-----En nú! í allt kvöld — já, í alla
nótt — átti hún að vera í íslenzkum fé-
lagsskap, heyra íslenzku allt í kringum
sig, kynnast íslenzku fólki, tala við það
íslenzku... ó, hún var svo glöð. Hjart-
sláttur hennar var eins og látlaus fagn-
aðarsöngur... Það var næstum því eins
og að eiga von á að komast heim.
Hún stóð dálitla stund og var í vafa
um, hvort hún ætti heldur að vera í nýja
kjólnum, sem hún hafði saumað sér á
dögunum — satt að segja fannst henni
sjálfri sá kjóll reglulega indæll — bleik-
rautt fínt efni — ekki reyndar silki, nei,
til þess hafði ekki verið að hugsa... eða
átti hún að fara í peysufötin? Hún var
ekki meira skyni ski’oppin en það, að
hún vissi að peysufötin fóru henni líka
vel — hún hafði meira að segja orðið
þess vör, að heima í sveitinni höfðu þeir
verið til, sem hafði fundizt það sama.
En kjóllinn bar þó af þeim, á því var
enginn vafi. En samt valdi hún nú peysu-
fötin. Hún kunni betur við það. — Já,
þegar hún hugsaði sig um, þá var það
vitanlega alveg sjálfsagt. Samkoman átti
að vera íslenzk. fslenzkan átti að vera
þar einvöld — og þá auðvitað í búningn-
um líka...
»Það er alveg afskaplega fínt hérna«,
heyrði hún stúlku hvísla að stallsystur
sinni, þegar hún var að fara úr yfirhöfn
sinni við fatageymsluna. Hún litaðist ó-
sjálfrátt um. — Það var satt, hér var
fínt. — Jafnvel hér, sem þó var víst eins-
konar forstofa, voru stórir speglar í
gylltum römmum, myndir á veggjunum,
mjúkt teppi á gólfinu, og eftir endilöng-
um stiganum var breidd afarfín ábreiða.
Þetta var allt öðruvísi en hún hafði bú-
izt við, svo hún varð bæði undrandi og
hálfutan við sig, en um leið í sælli leiðslu
fagnaðar og eftirvæntingar.
Það var ekki langt síðan hún hafði
verið í sveit á íslandi, og ekki lengra síð-
an að hún kom til Hafnar, en það, að
hún var sáralítið farin að kynnast. Þó
bjóst hún við, að hún hlyti að hitta
þarna eitthvert kunnugt fólk. En sú von
brást. Hvernig sem hún horfði á þá, sem
inn komu, þá gat hún ekki komið auga
á neinn, sem hún þekkti. Reyndar mundi
hún eftir að hún hafði séð stúlkrunar
tvær, sem voru að snyrta sig og pískra
saman fyrir framan spegilinn — já, hún
vissi meira að segja á hvaða verkstæði
þær unnu. En hún var þeim þó naumast
málkunnug. Samt varð henni sérstaklega
starsýnt á þær, einkum aðra þeirra, Hún
var há og grönn, vel vaxin og hraustleg.
Púður og andlitsfarði voru ekki enn bú-
in að afmá til fulls þann lit, sem sól og
regn og íslenzkt dala- og fjallaloft höfðu
sett á enni hennar og vanga. — Stall-
systir henar kallaði hana Betu. Eins og
af eðlishvöt hélt hún sér í námd við þær,
það voru jafningjar hennar, fann hún,
jafnvel þó hún yrði fyrir einhverskonar
óljósum og ósjálfráðum vonbrigðum yfir
að sjá, að þær voru báðár í kjólbúningi.
— Hún kom sér þó ekki að því að heilsa
þeim að fyrra bragði. En svo tóku þær
víst eftir, að hún horfði á þær, könnuð-
ust kannske líka við hana á einhvern
hátt, og án þess að hægt væri að segja,
að nein einstök þeirra ætti framtakið,
voru þær von bráðar farnar að heilsast
og kynna sig — þær nefndu nöfn sín:
Elísabet Jónasdóttir — Guðríður Gunn-
arsdóttir, Björg Nielsen — Guðríður
Gunnarsdóttir — og svo gengu þær allar
þrjár upp tröppumar með fínu flosdúk-
unum og komu inn í veizlusalinn. Þar