Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 5

ÚTLAGAR
99
var þeg-av kominn talsverður strjálingur
af fólki.
Húsakynnum var svo háttað, að sal-
irnir voru eiginlega tveir. Fyrst var
komið inn í einskonar forsal, harla rík-
niannlegan, með logagylltum listum við
loft og gólf, málverkum á veggjum og
dúkum á gólfinu. Þar stóðu smáborð til
allskonar veitinga og hægindastólar. Inn
í innri salinn voru dyr, bæði víðar og
háar með vængjahurðum. Þar var gólf-
ið svo gljáandi, að það speglaði raf-
magnsljósin í loftinu. Ræðustóll var
reistur þar innst í salnum, og með fram
veggjunum og á þeim hluta gólfsins,
sem næst var dyrunum, voru sæti æði
mörg.
Guðríður varð að kannast við fyrir
sjálfri sér, að dýrðlegiú sali hafði hún
aldrei séð áður. Nei, ekkert, sem þar
komst í hálfkvisti við. Og hún hafði um
stund yfrið nóg að gera, að virða allt
skrautið fyrir sér, sérstaklega í fremri
salnum. Inn í þann innri áræddi hún
ekki að svo komnu að fara — aðeins
gægjast rétt inn fyrir dyrnar. Það leið
því góð stund, áður en hún var búin að
átta sig svo mikið, að hún gæti farið
að virða fólkið fyrir sér. — Það var nú
orðið talsvert margt, og alltaf bættist
við. Henni fannst það blátt áfram með
ólíkindum, að svo margir íslendingar
gætu átt heima í borginni. — Og hvað
þa.ð var vel búið: Kjólklæddir karlmenn,
nieð svo löng, vel stífuð og drifhvít
skyrtubrjóst, að það tók ekki tali. Og
svo þær »dömur«! — Yndislegar — já,
það var rétta orðið — í ermalausum
silkikjólum — og aðrar í peysufötum
°g upphlutum. Skúfhólkarnir voru úr
gulli — eða að minnsta kosti gylltir —
°g margar voru í hvítum silkisokkum,
meö hælaháa »brokade«-skó á fótunum.
Það var ekki alveg laust við, að henni
yi'ði hálf ónotalegt innanbrjósts við að
hafa á meðvitundinni, að hún sjálf gengi
hér á þessum stað með gamla silfurhólk-
inn, sem hún hafði erft eftir hana móð-
ur sína, og að sokkarnir hennar og
skórnir voru svartir — henni hafði fund-
ist, að það hlyti að eiga bezt við peysu-
fötin — en til allrar hamingju voru það
þó lakkskór! ...
Og nú fyrst fór hún að taka eftir því,
hvað talað var. — f fyrstunni heyrði
hún einungis margraddaðan klið í
kringum sig, greindi ekki orðaskil. En
það smá skýrðist — og nú komu ný von-
brigði. Það var ekki hið margþráða mál,
sem hún heyrði, heldur Danska — mis-
jafnlega rétt að vísu, en samt Danska.
Hún átti hálf bágt með að átta sig á
þessu í fyrstu. Var hún þá alls ekki kom-
in á »íslendingamót« ? Hafði hún villzt?
Nei, það gat ómögulega átt sér stað —
það sýndu þó búningárnir — því íslenzk-
ir búningar voru þarna allmargir. —
Henni lá við að firtast vegna þjóðernis-
ins. En svo áttaði hún sig á, hver sann-
leikurinn mundi vera: Flestir af þeim
íslendingum, sem þarna voru, höfðu auð-
vitað dvalið langdvölum í borginni. Allir
áttu þeir auðvitað vini og kunningja —
og margir f jölskyldur — sem voru
dcnskumælandi, og þeim höfðu þeir boð-
ið með sér. Það var í sjálfu sér ofboð
auðskilið. En samt sem áður — henni
fannst hún ganga með autt rúm ein-
hversstaðar innvortis. Og hún fann á
sér, að það, sem hún eiginlega var kom-
in eftir, þá gleði, sem hún fyrst og
fremst hafði þráð, hennar ætti henni
ekki að auðnast að njóta.....
Við borð rétt hjá henni sátu tveir
kvenmenn og karlmaður á milli þeirra.
Önnur stúlkan var í íslenzkum búningi,
en hin í bleikrauðum silkikjól. Þær voru
hávaxnar og sællegar og háværar, fram-
burður þeirra var réttur og ákveðinn,
13*