Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 6

100
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
en ræðan oft ekki alveg málfræðilega
rétt. Maðurinn, sem sat á milli þeirra,
og sem þær auðsjáanlega vísvitandi eða
óafvitandi kepptu um, var meðalmaður
á hæð, grannvaxinn, fölur, fálátur, eins
og hann færi dálítið hjá sér. Hann skaut
aðeins einsatkvæðisorðum inn í samræð-
una. Það var ekki laust við að Guðríður
kenndi í brjósti um hann — hún hefði
ekki getað sagt hversvegna... Og nú
hætti hún líka að veita honum eftirtekt,
því hún hafði reyndar heyrt móðurmálið
sitt — hreina íslensku: Úti í einu horn-
inu sátu nokkrir ungir menn — líklega
stúdentar eða aðrir námsmenn. Þeir vor.u
ekki kjólklæddir, en þeir drukku öl og
töluðu íslenzku. Reyndar heyrði hún ekki
glöggt, hvað þeir sögðu, nema helzt þau
blótsyrði, sem sérstök rækt var lögð við,
en þau hrifu hana á þessu augnabliki
næstum því eins og heilagur sálmur...
Nú kom kjólklæddur maður í dyrnar
milli salanna, klappaði saman höndun-
um til að kveðja sér hljóðs og sagði að
samkoman nú ætti að byrja. Bað hann
menn að koma innií innri salinn og fá
sér þar sæti. Þá varð ys mikill, og fólk
fór að standa upp og fara inn, þeir kjól-
klæddu og konur þær, er í fylgd voru
með þeim fyrst. En Guðríður tók þegar
eftir því,að þeir fáu,sem ekki voru þann-
ig klæddir fóru sér tómlega að öllu og
annað hvort stoðu frammi við dyr, eða
dvöldust eftir í forsalnum. Sama var að
segja um nokkrar stúlkur, og var Guð-
ríður meðal þeirra. Þær voru auðsjáan-
lega komnar þangað án karlmanns-fylgd-
ar, og nú var eins og þær allt í einu
yrðu eitthvað svo fátæklegar og ein-
mana — hver út af fyrir sig. — Guð-
ríði duldist nú heldur ekki, að jafnvel
þó þær sjálfsagt allar eftir beztu getu
hefðu tjaldað því, sem til var, engu síður
en hún sjálf, þá skorti þær samt mikið
á við flestar hinar, sem innar sátu í saln-
um. Hún skildi ósjálfrátt, að hér var hún
mitt á meðal stéttarsystra sinna. —
Reyndar voru þær kannske, flestar eða
allar, dætur íslenzkra heldri manna,
presta og ef til vill beztu bænda. En hér
voru þær verkakonurnar: Saumastúlkur
og vinnukonur — og annað ekki.
Sá, sem hafði kallað fólkið inn, sté nú
í ræðustólinn, bauð gestina velkomna og
skýrði frá því sem til skemmtunar yrði.
Hann talaði fremur lágt, og Guðríður
var langt burtu, svo hún heyrði lítið eða
ekkert af því, sem hann sagði.
Þar næst kom feitur maður, gyðing-
legur útlits, upp í ræðustólinn. Hann tal-
aði Kaupmannahafna-mál með regluleg-
um grautarbassa, — þakkaði fyrir þann
heiður og þá ánægju, sem sér veittist, að
vera boðinn á þessa samkomu til að
skemmta fólkinu. Því næst söng hann
nokkrar »gamanvísur« og las eitthvað
upp, sem sjálfsagt var mjög skemmtilegt,
því bæði var hlegið mikið og klappað af
þeim, er innst sátu. Þá kvaðst hann ætla
að skemmta með því að yrkja Ijóð og
mæla þau af munni fram jafnótt, og
efndi hann það bæði vel og lengi. —
Guðríður heyrði þó einhvern, sem -nærri
henni stóð við dyrnar, segja stundarhátt,
að leiðinlegt væri, að Símon Dalaskáld
skyldi vera kominn undir græna torfu,
því þessa list mundi hann hafa leikið
miklu betur. Henni þótti hálfóviðfeldið,
að hann skyldi segja þetta hérna. En í
hjarta sínu fannst henni þó, að maður-
inn mundi hafa rétt fyrir sér.
Hún fékk þó ekki mikinn tíma til að
hugsa um þetta, því »sá gyðinglegi« var
horfinn, og tveir þjónar komu hlaupandi
inn með teppi, sem þeir breiddu á gólf-
ið. Hún sá kvenmann setjast við píanóið
og fara að leika á það, og — nú varð
henni reglulega hverft við — inn um dyr
á bak við ræðustólinn kom annar kven-
maður hlaupandi. Hún sá ekki betur, en