Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 9

ÚTLAGAR
103
uin allt mögulegt heiman úr sveitinni —
um það og ekkert annað, — en samt sem
áður fann húin með angistarblöndnum
fögnuði, eins og barn, sem situr í rólu á
fleygiferð, að það var eitthvað í loftinu
á milli þeirra, straumar, sem gengu frá
honum til hennar, frá henni til hans.
Orð hans sögðu henni í raun og veru
allt annað, en það, sem hann ræddi um
og skýrði frá... Hún fann, að hann tal-
aði um ástir, um einlæga, lengi geymda
og innibyrgða þrá, þó orðin væru um
hann Leifa gamla á Hnjúki, karlinn, sem
allir hlógu að í sveitinni fyrir það, að
hann þurfti alltaf að fara inri og þvo sér
um fæturna og hafa skyrtuskipti, þegar
allra mest var að gera um sláttinn, og
allir kepptust við að taka saman hey und-
an rigningu — eða um smalamennskur,
göngur, réttirnar og samkomurnar heima
í sveitinni, eins og þetta hafði allt sam-
an verið, þegar þau voru að alast upp...
En ástleitni hans var óframfærin — eða
kannske algerlega óafvitandi og ósjálf-
ráð, og þó svo máttug, að hana sundlaði
í sælublandinni angist og undrun — ekki
yfir honum, en yfir því sem hún í fyrsta
sinn fyrir alvöru var að uppgötva í
sjálfri sér...
Formaðurinn kom til þeirra, baðst af-
sökunar — hann þurfti endilega að fá að
tala nokkur orð við Bjarna. Hann stóð
upp og fór með honum. En um leið sagði
hann við Guðríði:
»Ég kem bráðum til þín aftur — ég
þarf að tala svo mikið við þig enn. —
»Já«, — bætti hann við eins og hálf af-
sakandi við formanninn, — »já, maður
hittir ekki sveitunga sína og jafnaldra
á hverjum degi«.
Guðríður vissi ekki hvernig það atvik-
aðist, en eftir litla stund sat hún á milli
þeirra Bjargar og Betu. Þær höfðu báð-
ar dansað mikið og léku á als oddi. Björg
var þó, fannst Guðríði, eitthvað svo hjá-
kátleg, eins og hún hefði drukkið. Þær
höfðu tekið eftir, hvar Guðríður hafði
verið, og gátu auðvitað ekki stlllt sig um
að tala um það. —
»Þekkið þér hann, þennan Bjarna?«
spurði Beta sakleysislega, — »mikið þótti
mér annars kvæðin hans, sem hann las
upp áðan, falleg. Ég varð bara stórhrif-
in«.
»Já — ja — það er að segja, við erum
sveitungar og þekktumst dálítið, þegar
við vorum krakkar«, svaraði Guðríður og
reyndi að líta kæruleysislega út. En hún
fann að húri roðnaði, og það gerði hana
eins og hálf hjálparvana.
»Nú, mig grunaði það, elskan, að þú
mundir ekki þekkja hann mikið, eins og
hann er sagður núna«, mælti Björg. —
»Hann er víst alveg voða-maður — en
hann er nú samt alveg voðalega sætur.
— Finnst þér það ekki?«
Guðríður gat ekki fundið neitt, sem
hún gæti sagt við þessu, og hún roðnaði
ennþá meira.
»Að hverju leyti hann er voðalegur?
Það er von þú spyrjir«, lét Björg dæluna
ganga, þó enginn hefði spurt neins. —
»Hefurðu ekki heyrt það — um hana
ólafíu Þórðar? Ja — hún fór nú alveg
í hundana, greyið litla — en hún var bú-
in að vera að drasla með honum í heilt
ár eða meira«.
Guðríði fannst eins og hjartað ætlaði
að hætta að slá, og hún reyndi að leyna,
því, hvað henni varð þungt um andar-
dráttinn. — Og um leið fannst henni þó,
að hún vera hissa á, að hún skyldi láta
þetta á sig fá: Fyrir það fyrsta var ekk-
ert að marka það sem Björg sagði, —
hún sem áreiðanlega var hálffull, og auk
þess kom henni þetta hreint ekkert við.
En samt sem áður fannst henni alít
verða einhvernveginn eins og tómlegt og
ömurlegt...
»Það er nú ekkert að marka það sem