Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 13

Hall Caine.
MONA.
(Framh.).
Ekki var það undarlegt, þótt svo væri,
Dagurinn, sem nú fór í hönd, var ef til
vill þeirra dómsdagur. Þegar næsta nótt
legöist yfir, var föðurland þeirra ef til
vill komið í rústir og þeir sjálfir heim-
ilislausir.
Þegar lýsir af degi og slökkt er á bog-
lömpunum, sér Mona mennina ráfa um
eins og vofur í grárri morgunskímunni.
En nú eru þeir allir þögulir, og þeir eru
ekki kvaddir á vinnustofurnar. Þegar
morgunverðarbjallan hringir, gleyma
sumir þeirra, að þeir eru svangir, og
dveljast úti.
Það er nóvemberdagur. Loftið er
bjart og kalt, og endrum og eins kemur
sólin í Ijós yfir hafsbrún. Kýrnar baula
í fjósinu og kindurnar jarma uppi í
brekkunum. í náttúrunni hefur ekkert
breytzt, og Mona fer til vinnu sinnar í
mjólkurbúrið. Þgar mennirnir koma eft-
ir mjólkinni, er henni næstum ofraun að
líta á afniynduð andlitin. Fangarnir frá
fyrstu deild standa í smáhópum, og ef
þeir tala eitthvað, er það í hvíslingum.
Sjómennirnir frá annari deild standa í
stórum hóp, en það er ekki þessi gamli
uppreisnarandi yf ir þeim nú; enginn
þeirra hrópar eða bölvar.
Tímarnir dragast áfram. Þegar Mona
rennir augunum út yfir herbúðagirðing-
arnar, sér hún nokkra vagna aka svo
hratt ofan þjóðveginn, að ætla mætti, að
þeir væru að aka á markað. Uppi í turni
Patrickskirkjunnar er einhver að rísla
við fánastöngina.
Klukkan hálf ellefu er eins og allur
heimurinn standi á öndinni. Eftirvænt-
mgin í herbúðunum er næstum óbærileg.
Alls staðar standa mennirnir og horfa í
áttina til Douglas. Svipur þeirra er
hræðilega afmyndaður. Það er eins og
þeir séu fastir við jörðina. Stundum slær
einhver þeirra fæti í jörðina eins og óró-
legur hestur, sem leiðist að bíða, en það
er líka eina hreyfingin, sem sjáanleg er.
»Hvar er óskar? Hvað er hann að
gera?«
Loksins, loksins sést hreyfing í deild
liðsforingjanna. Mona heyrir greinilega
símann hringja í tjaldi höfuðsmannsins,
sem stendur eigi alllangt frá bænum. f
þessu kyrra veðri og þessari djúpu þögn,
sem ríkir, getur hún greint rödd höfuðs-
mannsins.
»Halló! Við hvern tala ég?... Nú?...
Voru þeir þá undirritaðir?... Gott!«
í sama vetfangi heyrir hún klukkuna í
Peel slá, og áður en ómur slaganna er
þagnaður, heyrast fallbyssudrunur.
Enginn misskilningur getur átt sér
stað. Drunurnar hvína í dalnum, berg-
mála í hæðunum beggja megin og berast
lengra og lengra yfir svartar herbúðirn-
ar út til hafsins.
Rétt á eftir hvín í þokulúðrunum, en
vegna fjarlægðarinnar er ómurinn ekki
mjög sterkur. Síðan hringja kirkjuklukk-
ur fjær og nær, og frá Peel heyrist óljóst
háreysti. Það eru allir þorpsbúarnir, sem
hafa staðið á torginu síðan í dögun, en
ljósta nú upp dynjandi fagnaðarópi. þeir
eru að heita má utan við sig af hrifn-
ingu, takast í hendur og kyssast.
Hinir 25 þúsund fangar í herbúðunum
standa fyrst þögulir og ringlaðir. Það
versta, sem fyrir gat komið, er komið
fram — föðurlandið er yfirbugað. Þetta
14*