Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 15

MONA
109
Msglugganum. Henni til mikillar furðu
tala þeir ekki ensku eingöngu, heldur
hafa hver sína mállýzku.
»Þeir kalla mig Þjóðverja«, segir einn
þeirra, »en ég kom til Owdham, þegar
ég var 5 ára að aldri, en nú er ég fimm-
tugur. Það er af þessu sjáanlegt, að ég
hef verið Þjóðverji í fimm ár, en Eng-
lendingur í fjörutíu og fimm. Og þrátt
fyrir það senda þeir mig aftur til Þýzka-
lands«.
»Já, ég er nú ekki viss um, nema að
mitt dæmi sé öllu verra«, segir annar.
»Ég kom til Glasgow, meðan móðir mín
bar mig á handleggnum, og ég hef búið
þar alla mína æfi. Ég kvæntist þar, og
þar fæddust báðir synir mínir. Og nú,
þegar ég hef misst þá báða í stríðinu,
þar sem þeir börðust með Englendingum,
og kona mín er dáin af harmi, og ég
stend allslaus uppi í heiminum, félaus og
ástvinalaus, þá senda þeir mig til ókunn-
ugs lands«.
»Já, já«, segir þriðji fanginn, sem tal-
ar ensku með lítilsháttar Manarhreim,
»en ég er ef til vill enn ver kominn en
nokkur ykkar hinna. Ég á það sameigin-
legt með ykkur, að ég er fæddur Þjóð-
verji, en ég hef lifað hér á landi svo
lengi, sem ég man eftir mér, og ég held
að mér sé óhætt að fullyrða, að ég hafi
verið jafn góður Manarbúi og margir
hinna, sem þeir gera að borgarstjórum
og dómurum. Og það sem meira máli
skiptir: einkasonur minn var fæddur hér,
og þegar hann óx upp og varð stór og
myndarlegiir piltur, og þeir sögðu, að
konungur hans og land þyrftu á honum
að halda, þá var hann meðal hinna
fyrstu, er fóru á vígstöðvarnar. Svo fór
það nú hvorki betur eða ver en það, að
hann særðist fyrir ári síðan, og af því
að þeir gátu ekki notað hann lengur í
starfandi herliði, sendu þeir hann hingað
til Knockaloe, og þar var hann innritað-
ur í varðliðið — til að halda vörð meðal
annars yfir föður sínum.
Hvað finnst ykkur um þetta? Sonur
minn utan við girðingunaogéginnan við!
Og einhvern hinna næstu daga á hann
að flytja mig niður til Douglas og sjá
um, að ég fái skipsferð til Þýzkalands,
þangað, sem eg á hvorki ættingja eða
vini, — það á hann að sjá um, drengur-
inn minn, sem ég hef borið á handlegg
mér og sungið í svefn kvöld eftir kvöld«.
Mona er eins og þrumu lostin af því,
sem hún heyrir. Aldrei áður, meðan þetta
langa hræðilega stríð geisaði, með öllum
þess blóðböðum, tárum og hörmungum,
hefur hún heyrt neitt jafn hræðilegt.
Hvílíkt háð um almættið! ó, orðið þjóð-
flokkur, það er upphaf og orsök helm-
ings allra styrjalda í heiminum, — hve-
nær, ó, hvenær mun faðir lífsins sópa
því orði burt af tungum kristinna
manna ?
En samtal þetta, sem Mona hefur nú
heyrt, grípur alldjúpt inn í líf hennar.
Ef allir fangarnir, sem fæddir eru í
Þýzkalandi, verða sendir þangað aftur,
hlýtur' óskar að verða að fara — og hvað
þá?
Um kvöldið er drepið á dyr. Það er
óskar sjálfur. Augnaráð hans er æðis-
legt, og varirnar titra.
»Hafið þér heyrt nýju skipunina?«
spyr hann.
»Já, verðið þér sendir líka?«
»Já, ég verð sendur, — það tel ég víst
að verði«.
Fyrstu fangarnir, sem sendir eru heim,
koma frá deild milljónamæringanna, og
af því áð þeir eru auðugir, hafa þeir
sætt sig við skilmálana. Park Lane eða
Thiergarten, — það skiptir engu máli
fyrir þeim. Þeir eru í dökkum fötum,
með öklahlífar og í skinnfóðruðum yfir-
höfnum og ganga af stað í góðu skapi,
en farangur þeirra er fluttur á vögnum.