Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 18

112
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
kemur ríðandi upp að húsinu á gildvöxn-
um ökuhesti. Hann kemur auga á hana,
og án þess að gera sér það ómak að fara
af baki, kallar hann til hennar og segir
henni að koma ofan. Henni gremst ó-
skammfeilni hans, og hún gefur sér góð-
an tíma og lætur hann bíða alllengi, en
gengur þó að lokum ofan til hans.
»Nú, hvað villtu mér, John Coi’lett?«
»Þú hefur' líklega heyrt, stúlká mín,
að ég er nýi leigjandinn á Knockaloe?«
»Það hef ég ekki heyrt, en ef svo er,
þá er ekkert meira um það að tala«.
»Ég kom til þess að spyrja þig, hve
lengi þú hugsaðir þér að búa hér?«
»Þangað til leigutíminn er útrunninn,
auðvitað«.
»En hvers vegna viltu það? Herbúð-
irnar verða tæmdar löngu fyrir þann
tíma, og hvað hugsarðu þér að gera við
mjólkina þína, þegar mennirnir eru farn-
ir?«
»Ég get gert það sama við hana og ég
gerði, áður en þeir ltomu«.
»Nei, það geturðu einmitt ekki. Þann
markað hefur þú ekki lengur«.
»Hver segir það?«
»Það segi ég, það segja allir aðrir.
Spurðu hvern, sem þú villt, stúlka, —
hvern, sem þú villt af þínum gömlu við-
skiptavinum«.
Mona verður dökkrauð í framan.
»Já, þá getur þú borið þeim kveðju
mína og sagt þeim, að mér sé alveg
sama«, segir hún og snýr sér við til að
ganga inn í húsið.
»Bíddu augnablik! Það er lítið eitt
fleira, sem ég þarf að tala við þig. -—-
Hvernig hefur þú hugsað þér að haga
þér með skaðabætur fyrir þær skemmdir,
sem orðið hafa?«
»Hvernig skaðabætur?«
»Samkvæmt samningum við stjórnina
á jarðeigandinn að bæta þær skemmdir,
sem orðið hafa á byggingunum, en leigj-
andinn þær, sem orðið hafa á jörðinni«.
Það er rétt, sem hann segir, hún hafðf
bara alveg gleymt því.
»Hér hafa verið 25 þúsundir manna í
fjögur ár, svo að það líður á nokkuð
löngu, áður en jörðin getur aftur gefið
eðlilega uppskeru«.
Hún spyr Corlett hikandi, hvað hann
haldi, að það muni kosta, og hann nefnir
afarháa upphæð.
»Nálægt þriggja ára afgjaldi af jörð-
inni, eftir því, sem ég kemst næst«.
Mona sýpur hveljur og náfölnar.
»En þá verður ekkert afgangs handa
mér«, segir hún.
»Nú, svo illa getur það ekki verið kom-
ið. Sjálfsagt hefur þú lagt allmikið fé til
hliðar, þegar leiguféð frá stjórninni
komst í þínar hendur«.
»En það hef ég ekki gert. Ég varði þvf
öllu í aukna áhöfn«.
Stóri, kubbslegi sláninn lemur svip-
unni um fætur sér og blístrar lágt fyrir
munni sér.
»Nú, já, því betra, ef það er allt kom-
ið í búið.
Svo rennir hann sér niður úr hnakkn-
um, kemur fast að Monu og segir með
sannfærandi röddu:
»Heyrðu mig nú, Mona! Það skal eng-
inn geta sagt, að John Corlett sé harð-
brjósta maður. Láttu allt vera óbreytt
hér á staðnum. Við jöfnum það með okk-
ur«.
Mona virðir hann þegjandi fyrir sér
um stund. Síðan segir hún með uppgerð-
arrósemi:
»John Corlett! Er það ætlun þín, að
reka mig út úr húsi föður míns sem bein-
ingakonu ?«
»Svona, svona, það er ég ekki að tala
um. Það er sjálfsagt einhver til, sem vill
hafa þig með sér til útlanda, þegar hann
sjálfur fer, — jafnvel þótt mér virðist,