Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 19

MONA
113
aö þú hefðir getað séð betra ráð fyrir
þér hér heima«.
Mona dregur andann ótt og títt. Andlit
hennar verður dökkrautt, og frávita af
reiði ræðst hún á manninn.
»Villtu hypja þig héðan samstundis,
ræningi, þjófur, mannskræfa!«
Þorparinn hleypur á bak hestinum.
Hann þrífur í taumana og hrópar, að ef
hún vilji ekki taka góðum boðum, skuli
hann sækja hana að lögum, og engin
skepna skuli komast burt af heimilinu,
fyrri en hann hafi fengið það, sem hon-
um ber.
»Hypjaðu þig!« hrópar Mona og þríf-
ur staf, sem liggur þar nærri.
Þegar maðurinn sér hana veifa stafn-
um í loftinu, kippir hann í taumana til
að snúa hestinum við og komast úr högg-
færi, en stafurinn lendir í hestinum.
Hesturinn eys og tekur síðan á stökk
ofan veginn.
Knapinn á fullt í fangi með að tolla í
hnakknum, en hrópar þó eitthvað um
»þú og bölvaður Þjóðverjinn þinn«.
Hann sleppir taumunum og grípur utan
um háls hestsins, meðan hann þýtur of-
an gegnum hliðið.
Nokkrir varðmannanna, sem hafa séð
. og heyrt, hvað þeim fór á milli, eru að
springa af hlátri. En Mona fer að gráta
og gengur inn 1 húsið. Ef búslóð hennar
verður tekin af henni, þá er ekki aðeins
Knockaloe heldur öll eyjan horfin henni.
Seint um kvöldið kemur óskar. Augna-
ráð hans er gremjúfullt og fátkenndir
drættir í andlitinu.
»Ég hef heyrt, hvað fyrir hefur kom-
ið«, segir hann, »og væri ég frjáls mað-
ur, skyldi ég brjóta hvert bein í skrokkn-
um á honum. Ég get ekki þolað lengur
aö þú þjáist mín vegna,. Mona. Þú verð-
ur heldur að hætta að hugsa um mig«.
Það er í fyrsta skipti, að annað þeirra
hefur kannazt við ást sína, og Mona
stendur þögul augnablik, án þess að geta
áttað sig. Loks segir hún:
»óskar þú eftir því, að ég hætti að
hugsa um þig, óskar?«
Hann svarar ekki.
»Að ég láti þig fara með hinum og
hugsi aldrei framar um þig?«
Enn kemur ekkert svar frá óskari.
»Er það ósk þín?«
»Guð veit, að ég óska þess ekki«, segir
hann, snýr sér við og gengur hröðum
skrefum burtu.
12. KAPITULI.
Þrem kvöldum síðar kemur óskar aft-
ur. Eins og hans er vani, vill hann ekki
koma inn, svo að hún verður að standa
í dyrunum og tala við hann. Augu hans
ljóma og hann er ákafur og mikið niðri
fyrir.
»Mona, ég vil stinga upp á dálitlu við
þig«.
»Já, hvað er það?«
»Það er ekki ástæða til að undrast,
þótt iflnn, sem hafa fæðzt og alizt upp
á þessari litlu eyju, séu harðir og tak-
markaðir í tilfinningum og hugmyndum.
En þannig eru Englendingar ekki. Þeir
eru mikil þjóð, og ef þú værir fús til
þess að fara með mér til Englands...?«
»Hvað áttu annars við, óskar?«
Hann segir henni frá sjálfum sér og
lífi sínu fyrir ófriðinn. Hann er raf-
fræðingur að menntun, og áður en haixn
var sendur til Knockaloe, var hann yfir-
verkfræðingur í stóru, ensku fyrirtæki
við Mersey og hafði eitt þúsund punda
tekjur á ári. Þegar ófriðurinn gaus upp,
hafði hann ekki haft hinn minnsta sam«
hug með föðurlandi sínu, meðfram vegiiá.
»keisara-vindbelgsins«.
»En óskar þó!«
15