Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 20

114
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Það er satt. Ég skammaðist mín í þá
daga sjálfur fyrir þetta, en ég mundi
samt sem áður glaður hafa látið innrita
mig í enska herinn, hefðu þeir viljað
mig. En það vildu þeir ekki«.
Yfii’völdin höfðu þvert á móti skipað
svo fyrir, að hann yrði settur í gæzlu-
varðhald. Fyrirtækið, sem ógjarna vildi
missa hann, hafði gert allt, sem í þess
valdi stóð, til að fá undanþágu fyrir
hann, en hafði engu til leiðar komið.
Daginn, sem hann fór þaðan, hafði for-
stjórinn sagt: »Heine, okkur þykir mjög
leitt, að þér yfirgefið okkur, en svo
framarlega að þér hafið löngun til að
koma aftur, þegar stríðinu er lokið, verð-
ur yður opin leið að fyrri stöðu yðar
hér«.
»En heldurðu — skyldi hann nú...«.
»Já, það er ég alveg viss um. For-
stjórinn er göfugur maður, og ef hann
heldur ekki loforð sitt við mig, — já,
þá mundi ég missa traust mitt á mönn-
unum. Svo að ég... ég...«.
»Já?«
»Ég hef hugsað mér að skrifa honum
og segja honum, að ég verði bráðum laus,
og ef þú væri fús til að...«.
Iiann stanzar, því að tárin koma fram
í augu hennar. Hann heldur þó fljótlega
áfram með undarlega hásri röddu:
»Mér þykir leitt að þurfa að biðja þig
að yfirgefa fæðingareyju þína«.
»Fæðingareyja mín þarf mín ekki
lengur með; hún vísar mér sjálf burtu.
Það er sárast af þessu öllu«.
»Þú vilt þá fara til Englands með
mér?«
»Já«, svarar hún, og hann flýtir sér
ánægður burtu til að skrifa bréf sitt«.
Alla vikuna gerir Mona sitt ítrasta til
að vera glöð og ánægð, en án þess að
geta við það ráðið, verða óttinn og efinn
með hverjum deginum ríkari í sál henn-
ar. Einn daginn h'eyrir hún á tal höf-
uðsmannsins og landstjórans, sem sér
um allt, er lýtur að upplausn herbúðanna.
Þeir standa við hliðið neðan við bæinn
og ræða um friðarþingið.
»Það er hryggilegt«, segir höfuðsmað-
urinn, »en það er reynsla mín, að fyrsta
árið eftir að friður kemst á er verra en
síðasta stríðsárið«.
Og landstjórinn svarar:
»Það væri í alla staði óafsakanlegt, ef
við enn einu sinni treystum þessari svik-
araætt. Við höfum yfirunnið Þjóðverja,
og það eina, sem við nú getum gert, er
að halda þeim í klemmunnk.
»Já, þar get ég nú ekki sagt, að ég sé
fullkomlega samþykkur yður, náðugi
herra«, segir höfuðsmaðurinn. »Ég vil
berjast við óvinina af fremsta megni, en
þegar stríðinu er lokið, vil ég helzt
gleyma, og ef mögulegt er, fyrirgefa. Ég
var sjálfur með þar úti í byrjun ófriðar-
ins, og eftir eina snarpa smáorustu, fann
ég þýzkan liðsforingja liggjandi i
sprengjugróf. Hann var hræðilega leik-
inn, veslings pilturinn, og þar sem við
ekki gátum flutt hann í skjúkraskýlið,
ákvað ég að vera hjá honum. Hann var
með öllu ráði, og eftir að hann hafði leg-
ið þannig um stund, sagði hann: »Of-
ursti« (ég var ofursti þá), »er þetta ekki
einkennilegt?« »Hvað er einkennilegt?«
spurði ég. »Jú«, sagði hann, »ef þér og
ég hefðum mætzt á vígvellinum, hefðuð
þér reynt að drepa mig af ást til föðui’-
landsins — og ég rnundi hafa reynt að
gera hið sama við yður af ást til föður-
landsins, og þó reynið þér nú að frelsa
mig af... bróðurkæi’leika«. Þannig talaði
hinn deyjandi maður á banastundinni, og
þegar hann gaf upp andann, hafði ég
vafið handleggjunum utan urn hann, og
höfuð hans hvíldi við brjóst mér, og ég
blygðast mín ekki fyrir að segja yðui',
að ég kyssti hann« .
Monu finnst hamingjan gagntaka sig.