Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 25

MONA
119
Þær hljóta að lifa í friði innbyrðis, ann-
ars gat ríkið ekki verið til.
Þegar óskar kemur um kvöldið, segir
hún honum orð ókunna mannsins, og
stóru, svefnþungu augun hans loga af
ánægju.
»Já, hvers vegna ekki? Hví skyldum
við ekki fara til Ameríku, stóra, frjálsa
landsins. Hvort það væri ekki yndislegt
•að geta horfið frá Evrópu og þessu trufl-
•andi örvilnunarástandi«.
Hann hefur samt heyrt, að Ameríka
neiti því fólki um aðgang, sem verið hef-
ur í fangelsi. Hann hefur nú verið fjög-
ur ár í gæzluvarðhaldi fanga. Skyldu
Ameríkumenn leyfa honum landgöngu?
Hann verður fyrst að spyrja prestinn.
Kvöldi síðar kemur óskar aftur, og út-
lit hans lýsir sýnu meira öryggi.
»Það er ekkert til fyrirstöðu, Mona.
Fangagæzla er ekki skoðuð sem varðhald
eftir amerísku lögunum«.
En nú koma fleiri erfiðleikar í Ijós.
Ameríka heimtar, að sérhver innflytj-
'andi hafi meðferðis ákveðna fjárupphæð,
svo að hlutaðeigandi verði nýja landinu
ekki til byrði.
»Það er ekki mikið, en mitt fé hrekk-
ur ekki til. Hefði ég verið frjáls maður,
gat ég verið búinn að vinna mér inn
fimm þúsund pund þann tíma, sem ég
hef verið hér, en þegar ég losna héðan,
á ég aðeins fimmtíu«.
Mona er hamingjusöm, — loks kemur
röðin að henni að gera eitthvað.
»Þá örðugleika má yfirstíga, óskar.
Hér verður bráðum uppboð, og þegar
því er lokið og ég hef greitt skuldir mín-
ar, verður nóg fé eftir handa okkur báð-
um«.
Það er daginn fyrir uppboðið, og Mona
er að smala búfénu og reka heim að
bænum — ásauðunum, sem hún hefur
reldð á haga, geldneytunum, sem jórtra
varfærnislega og lömbunum með mjó-
róma jarminum.
Hún gengur lengra upp í fjallið til að
sækja ungt naut, sem hún hefur fært
eina skál af hveiti tvisvar í viku allan
veturinn. Ný von streymir í gegnum
hana, framtíðin er björt og glæsileg, og
hún syngúr, meðan hún brýzt í gegnum
lyngið.
Þegar hún kemur upp á hæðarbrúnina
hjá turninum, sem kallaður er »Corins
Folly«, heyrir hún blástur mikinn og
skarkala, og sér samstundis að þrjú naut
eru þar að stangast. Eitt þeirra er unga
nautið hennar, lítið og grannvaxið, hin
eru gömul, stór og svört, með járnhringa
í miðnesinu. Hún þekkir þessi tvö, gömlu
naut. John Corlett á þau, og þau hafa
hlotið að stökkva yfir girðinguna til að
ná saman við unga nautið, sem þau ráð-
ast nú að með mikilli grimmd.
Þetta er hrikaleg viðureign. Unga naut-
ið er allt blóðugt og reynir að forða sér.
Það stekkur yfir steingarðinn inn í litla
kirkjugarðinn, hleypur umhverfis turn-
inn og tekur síðan á rás í áttina til land-
geirans, sem liggur þar meðfram og hall-
ar brát’t ofan að bergbrúninni við hafið.
En gömlu nautin, sem blása og froðu-
fella, hlaupa á eftir, sitt hvorum megin,
komast fram fyrir það og stöðva það. í
hvert skipti, sem fórnardýrið hleypur til
hægri, knýja þau það aftur til vinstri,
og þegar það hleypur til vinstri, snúa
þau því einnig við.
Skyndilega stanzar það. Eitt andartak
stendur það kyrrt með villtum, blóð-
hlaupnum augum og snýr sér að hyldýp-
inu fyrir neðan. Allt í einu rekur það
upp hátt örvæntingaröskur og tekur á
sprett fram á brúnina og hverfur ofan
í djúpið. Gömlu nautin horfa stundar-
korn eftir því með útþöndum nösum og
fara síðan að bíta eins og ekkert hefði
í skorizt.