Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 38

132
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ást dóttur sinnar; þau áttu aldrei vel
saman. Föður sinn sá Anna sjaldan,
nema við miðdags- og kvöldborðið, og þá
þá þurfti hann oftast að ávíta hana fyrir
eitthvað.
»Þegar þú ert farinn«, sagði Anna við
Vilhelm á leiðinni til herbergis síns, »þá
stæði mér á sama, þó að ég yrði send
burt í skóla, en það mun varla verða«.
»Hversvegna ekki?« spurði Vilhelm. »Af
því að það kostar peninga. Allir segja
að faðir minn sé ríkur, en þó mun hann
varla tíma að kosta til mín nokkur
hundruð dölum«.
. Vilhelm svaraði ekki, því hann þekkti
mjög vel þessa veiku hlið frænda síns.
»Látum svo vera«; sagði hann, »tím-
inn líður fljótt, og ég kem heim aftur
með ýmsa fallega hluti frá Kína, handa
þér.
»Fer skipið til Kína?« sagði Anna og
gat naumast dulið geðshræringu sína.
»Já, til Kína«, svaraði Vilhelm og gat
ekki dulið gleði sína yfir því að fara
svo langa ferð.
»Hve lengi verður þú í burtu?«
»Að ári liðnu vei-ð ég líldega kominn
aftur«.
»Að ári liðnu«, tók Anna upp, og
henni vöknaði um augu. »En ef þú yrðir
nú veikur?«
»Ég verð ekki veikur«, sagði Vilhelm,
eins og hann ætti það alveg víst.
»Kast skipstjóri er harður og strang-
ur«, hélt Anna áfram, »hann hegnir
mönnum sínum harðlega, hversu lítið
sem þeim verður á«. »En ef hann nú fær
enga ástæðu til að finna að við mig«,
sagði Vilhelm og svipur hans, sem ann-
ars var svo sakleysislegur, varð nú al-
varlegur. »Ég skal með glöðu geði vinna
hvert það verk, sem skipsdrengir eru
vanir að gera; meira getur hann ekki
heimtað, og ef hann gerir það, þá mót-
mæli ég honum. »Nei, nei, það dugir þér
ekki. Skipstjórinn er bráðlyndur, og veit
ekki hvað hann gerir í bræði siniik. »Ég
hræðist hann ekki; hann má ekki gleyma
því, að ég er frændi föður þíns. órétt
þoli ég ekki«. Anna varð rólegri, þegar
hún sá, hve einbeittur hann var. Létu
þau nú tal þetta falla niður, en fóru að
tala um framtíð sína, eins og það væri
sjálfsagt, að þau ættu ávalt að vera sam-
an. Þeim fannst þau hafa aðeins hlýjan
vináttuhug hvort til annars, en það var
hin fyrsta ást, sem nú tók að byrja að
blómgast í brjóstum þeirra.
Þegar Vilhelm næsta morgun kom inn
á ritstofu frænda síns, var hann í óvana-
lega góðu skapi. »Þú ferð þá af frjáls-
um vilja þessa sjóferð?« spurði hann.
»Já«, svaraði Vilhelm hreinskilnislega.
»Það, sem Anna sagði í gær um skipstjór-
ann er tóm heimska; hann er ágætismað-
ur og strangur agi er nauðsynlegur á
hverju skipi«. »Ég hræöist hann heldur
ekki, ég mun gera skyldu mína, og þá
dugir eng'um að finna að við mig«. Reið-
arinn horfði undrandi á hann. Orð hans
lýstu meira þreki og einbeittni, en hann
hafði búizt við hjá honum. Hæðnisbros
lék sem snöggvast um varir .hans, og
hann sagði: »Þú verður þó að hlýða«.
»Það mun ég gera, meðan mér er ekki
skipað neitt sem rangt er«. »Það er ekki
þitt að skera úr því«. »Það sem mér
finnst órétt, mun ég ekki gera«. Reiðar-
inn deplaði augunum og fram á varir
hans var komið svar, en hann stillti sig,
því hann gat rólegur eftirlátið það Kast,
að koma frænda sínum á aðra skoðun,
og að skipstjóri mundi gera það, var
hann samfærður um. »Það mun enginn
heimta neitt af þér, sem rangt er, en
segðu mér nú, hvort þú hefir einskis að
óska«. Vilhelm hugsaði sig um, hann
hefði gjarnan viljað biðja hann að vera
vingjarnlegri við dóttur sína, en hann
þorði það ekki. »Nei«, svaraði hann.