Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 39

ÚTI Á HAFI
133
»Skipstjóra hef ég reyndar falið á hend-
ur að annast allar þarfir þínar, en þó
vil ég ekki láta þig vera alveg peninga-
lausan, því verið getur, að þar sem skip-
ið kemur á hafnir, og þú ferð i land, að
þú hafir gaman af að kaupa þér eitthvað.
Gættu þess einungis, að fara sparlega
með peningana«. Hann fékk honum tals-
verða peningaupphæð. Vilhelm varð
mjög glaður við, en hann hugsaði á þessu
augnabliki ekki um sjálfan sig, heldur
um það, að nú gæti hann keypt gjafir
handa Önnu. »Ég þakka þér fyrir«, sagði
hann, og í fyrsta skifti á æfinni horfði
hann þakklátum augum á frænda sinn.
Næsta morgun lagði skipið af stað.
Skilnaðurinn varð Vilhelm sárari, en
hann hafði búizt við. Nokkra daga fyrst
var hann þungt haldinn af sjóveiki og
heimþrá, en hann herti síg upp, eins og
hann gat, til að yfirvinna hvort tveggja,
því honum gi*amdist hæðnishlátur háset-
anna, og tillit skipstjóra, sem lýsti megn-
ustu fyrirlitningu; sízt af öllu sýndi
hann honum nokkra vægð, eða með-
aumkvun. Smásaman frískaðist hann og
gekk með glöðum huga til vinnu sinnar.
Hásetarnir, sem hálfkenndu í brjósti um
hann, reyndu að hlífa honum, en skip-
stjóri öskraði í byrstum róm, að hann liði
ekki neina bjálfa á sínu skipi, heldur
yrði hver og einn að vinna sitt verk. Þess
vegna reyndi Vilhelm til að gera sitt
verk hjálparlaust, þótt honum félli það
ærið þungt í fyrstu.
Og það var eins og líkami hans þyrfti
þessa með. Eins og andlit hans varð með
hverjum degi meira og meira veðurtek-
ið, þannig gildnaði hann, og vöðvarnir
stæltust. Eftir stuttan tíma fundust hon-
um einskisvirði þau verk, sem honum í
fyrstu fundust svo erfið, að nærri lá, að
hann uppgæfist við þau. Hann var hug-
rakkur og óttaðist enga hættu. Þar að
auki var hann síkátur og skemmtinn, svo
hann varð brátt yndi og eftirlæti háset-
anna.
Eitt kvöld sat Vilhelm á þilfarinu með
gömlum, gráhærðum sjómanni, Tom að
nafni, sem allan aldur sinn hafði alið
á sjónum og næstum því var búinn að
gleyma föðurnafni sínu, Steffen, þar eð
kunningjar hans nefndu hann aldrei
annað en Tom. Þeir höfðu búið sér til
»grog« og sátu við drykkju.
»Vilhelm«, sagði gamli Tom um leið og
hann sló þétt á herðar honum, þegar þú
komst fyrst um borð, þá ýtti ég í báts-
manninn og spurði hann, hvort faðir
þinn hefði verið mjólkursali, svo fölur
og grannleitur varst þú þá. Ég gat ó-
mögulega ætlað að nokkurntíma yrði úr
þér sjómaður, því ég hélt'að hinn fyrsti
vindblær myndi feykja þér fyrir borð, og
fyrstu dagana hefði ég ekki þorað að
snerta þig af ótta við það, að ég myndi
brjóta í þér hvert bein. Nú ert þú orðinn
duglegur karl, sem ekki vantar annað en
skeggið til þess að geta heitið sjómaður.
Hérna, drekktu!« Og hann rétti honum
glas með groggi. í annað skipti dró hann
hann til hliðar, þangað sem enginn heyrði
til þeirra. »Hvað þykir þeim gamla að
þér?« spurði hann lágt og benti á káetu-
dyr skipstjóra. »Ég veit það ekki, ég held
ekkert«, svaraði Vilhelm. »Mér virðist
það þó«, svaraði Tom. »Hversvegna?«
Tom þagði og Vilhelm varð að endurtaka
spurninguna. »Sjáðu nú til, ég er nú bú-
inn að vera 4 ár á þessu skipi og þekki
hann. Ef ég hefði ekki svo hátt kaup,
væri ég fyrir löngu búinn að ráða mig á
annað skip; skipið sjálft er reyndar á-
gætt, en þeim gamla trúi ég ekki. Ég ótt-
ast engan mann, og þó kærði ég mig
ekki um að eiga illt við hann. Ég geri
skyldu mína, og þess vegna getur hann
ekki gert mér neitt«. »Ég geri það líka,
og þess vegna hræðist ég hann heldur
ekki«, sagði Vilhelm glaður. »Já, þú ert