Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 40

134
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
afbragðs karl«, hélt Tom áfram; það er
orðinn meiri maður úr þér, en ég hefði
getað búizt við. Sá gamli veit það eins
vel og ég og við allir, því hann er dugleg-
ur sjómaður. En tillit hans, þegar hann
lítur til þín, það geðjast mér ekki«. »0,
ég kæri mig ekki um, að hann sé vin-
gjarnlegur við mig«, sagði Vilhelm hlæj-
andi. »Mér geðjast heldur ekki að því,
að hann skipar þér oft verk, sem létta-
drengir eru ekki færir um að vinna, jafn-
vel þótt þú leysir þau ágætlega af hendi.
Þegar við nýlega fengum hvassviðri mik-
ið, skipaði hann þér að rifa segl, sem
sterkari hendur þurfa til en þínar. Ég
var sem á glóðum, því mér datt ekki í
hug að þú mundir geta það. Ef þér hefði
fatað minnstu vitund, þá var úti um
þig«.
»Það gladdi mig að hann bar svona
gott traust til mín«, sagði Vilhelm. Tom
hristi höfuðið. »Það var ekki þitt með-
færi«, sagði hann. »Ég gat þó leyst það
af hendi«, sagði Vilhelm hróðugur. »Já,
það gerðir þú, en hrósaði sá gamli þér
nokkuð fyrir það?« »Nei, en það er ekki
vani hans«. »Það er reyndar satt, að ég
hef aldrei heyrt hann segja neitt hrós-
yrði; það var heldur ekki það, sem ég
furðaði mig á, en ég virti hann fyrir
mér, þegar þú varst uppi. Þegar þú varst
búinn að festa seglið eins og vera átti,
og komst niður, þá sneri hann sér frá,
gremjulegur á svip, og tók að atyrða mig,
jafnvel þótt ég gæfi ekkert tilefni til
þess. Hann var gramur yfir einhverju«.
»Yfir hverju?« spurði Vilhelm. Tom hik-
aði við svarið. »Ég veit það ekki, því
hugsanir annara getur maður ekki vitað,
en meira en ég veit, vil ég ekki segja.
Gættu þín vel, Vilhelm«. »Ég held þú
hafir ekki á réttu að standa, Tom. Hann
vill ekki taka mig fram yfir aðra, af því
að ég er á skipi frænda míns; ég kæri
mig heldui' ekki um það«. »Getur veriö,
en ekki held ég það. Hafðu augun opin,.
ég geri það sama. Ég hygg að skipstjór-
ann renni grun í það, því að hann lítur
oft illilega til mín, en það hirði ég ekki
um, því gamall sjómaður, eins og ég,
þekkir skyldu sína«.
Elten hafði þekkt skipstjórann rétt.
Jafnvel þótt hann í fyrstu hefði hafnað
boðinu, þá gat hann þó ekki um annað
hugsað, þegar hann var kominn á sjó, og
sat liðlangan daginn í káetu sinni. Hin-
um 20000 dölum gat hann ekki gleymt.
Engin líkindi voru til, að hann gæti
nokkurntíma á æfinni innunnið sér svo
mikið fé. Enn hafði hann ekki tekið neina
fasta ákvörðun; samvizka hans var
reyndar vel sofandi, en honum hraus þó
hugur við hættunni. Átti hann þá pen-
inganna vegna að setja allt í veð? Þegar
verkið var unnið, gat þá ekki eitthvað
orðið til þess að koma upp um hann?
Með illu geði hafði hann i fyrstu tekið
Vilhehn á skipið, en þegar hann sá, hve
duglegur sjómaður hann varð, þá gat
hann stundum ekki að því gert, að hon-
um varð hlýtt til drengsins; en þeirri
hugsun hratt hann frá sér, og óvild hans
til drengsins óx að sama skapi sem vel-
vild hásetanna til hans. Honum gramdist
hve vel hann var þokkaður, því ef hann
skipaði honum eitthvert verk, sem hættu-
legt var, þá gat hann átt víst, að háset-
arnir mundu gæta að honum, til þess að
hjálpa, ef út af bæri.
Af slægð lét hann ekki á neinni óvild
bera til Vilhelms. Enn hafði hann ekki
í eitt einasta skipti hegnt honum eða á-
vítað hann; alla gremjuna lét hann bitna
á hásetunum, við þá var hann harðari en
nokkru sinni áður.
Vilhelm vandist æ betur og betur sjó-
lífinu. Löngun hans til þess að kynnast
öðrum löndum og þjóðum varð nú upp-
fyllt. En oft hvarflaði þó hugurinn heim
til önnu. Hann sá í anda hina fjörugu