Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 44

138
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
út í hvassviðrinu og sjávarhljóðinu. í
sömu svipan spratt maður einn upp af
þilfarinu, og réðist að skipstjóra og
sagði: »Maður fyrir borð! Morðingi!«
Kast stóð sem steini lostinn.
»Maður fyrir borð!« hrópaði hinn aft-
ur. Þá þreif Kast skammbyssu úr brjóst-
vasa sínum, hleypti úr henni tveim skot-
um og hinn hneig dauður niður. Háset-
arnir vöknuðu við skotin og þustu upp á
þilfar. »Maður fyrir borð!« hrópaði
skipstjóri hásum rómi, og gat varla kom-
ið upp orðunum. »Hver, hver?« hrópaði
Tom. »Vilhelm«, svaraði skipstjóri og
studdist við borðstokkinn með hægri
hendinni. »Guð almáttugur! Hann hefur
verið myrtur!« hrópaði Tom, og kallaði
til stýrimanns að snúa við skipinu. »Já,
hann hefur verið myrtur«, sagði skip-
stjóri og röddin skalf í honum, »þarna
liggur morðinginn«, og hann benti á
þann, sem lá dauður á þilfarinu. Báts-
maðurinn sótti lukt, og þegar birtan
skein í hið náföla og afmyndaða andlit
skipstjórans, sneri hann sér ósjálfrátt
undan. Það var ungur háseti, að nafni
Lessen, sem kúlur skipstjóra höfðu hitt
svo greinilega. Hann átti að hafa vörð
næstur á eftir Vilhelm og kaus því, að
sofa heldur á þilfari. Þegar hann sá, að
skipstjóri tók upp skammbyssuna, þreif
hann hníf sinn til að verja sig. Hin
dauða hönd hélt ennþá fast utan um
hnífsskaftið.
Tom gekk fast að líkinu. »Hann hefur
ekki myrt Vilhelm, því honum þótti eins
vænt um hann ' og mér«, sagði hann.
»Þegiðu«, æpti skipstjórinn hásum róm,
fuilur kvíða og örvæntingar. »Ég sá hann
fleygja Vilhelm fyrir borð, og þegar ég
kallaði »morðingi!«, ætlaði hann að ráð-
ast á mig, en þá skaut ég hann«.
»Á Lessen að hafa fleygt Vilhelm fyrir
borð?« hrópaði Tom, gekk fast að skip-
stjóra og horfði hvasst í augu honum.
»Já, já, þegiðu, eða ég læt þig fara sömu
leiðina«, öskraði Kast í ákafri geðshrær-
ingu. Skipstjóri skipaði nú að setja út
björgunarbátinn, en það var of seint,
því nú voru margar dýrmætar mínútur
liðnar, sem þeir höfðu ekki gáð að nota
fyrir fátinu. Skipið fór hratt undan
vindinum, og þó Vilhelm kynni enn að
vera með lífsmarki, þá var það auðséð,
að hann mundi verða liðinn, löngu áður
en báturinn gæti náð honum í nætur-
myrkrinu. Það vissu allir, og þótt gamli
Tom hefði gjarnan viljað voga lífi sínu,
til að bjarga honum, þá var hér ekki um
neina hjálp að tala.
Skipstjóri fór niður í káetu sína, en
hásetarnir stóðu allir í hvirfingu kring-
um hinn dauða, sem hafði fengið tvær
kúlur í brjóstið. Öllum kom það sama í
hug, en enginn þorði að segja það upp-
hátt, að skipstjóri hefði fleygt Vilhelm
útbyrðis og skotið Lessen.
Tom kraup niður að hinum dauða og
veitti honum nábjarginiar. »Þú hefur
ekki skilið við þetta líf sem morðingi,
það er ég viss um«, sagði hann, en hin-
ir þögðu.
Stýrimaðurinn, sem nú var búinn að
útenda sinn tíma, kom að í þessu. Hann
hafði heyrt hrópað: »Maður fyrir borð!
Morðingi!«, en ekki vel skýrt. »Og hver
— hver var það, sem kallaði?« spurði
Tom.
»Mér heyrðist það ekki vera rómur
skipstjóra«, svaraði stýrimaður. Tom hló
hátt og æðislega. Skipstjóri kom aftur
upp á þilfar. Hann var náfölur eins og
áður, og horfði æðislega í kringum sig.
Hann leit út fyrir að hafa drukkið.
»Hver hefur næturvörð?« spurði hann.
»Lessen átti að gera það, en hann er nú
dauður«, svaraði Tom. »Þá skalt þú hafa
hann«, sagði Kast og gekk fast að hon-
um. Tom horfði hvasst á hann. »Það er
mér sama, því að ég óttast ekki hina