Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 46

140
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
lokum, »það að fara til dómarans og játa
það, að ég hafi skotið Lessen. Ef til vill
hjálpar það mér«.
»Það hlýtur að hjálpa yður«, greip El-
ten fram í. Enginn sá yður fleygja
drengnum útbyrðis. Hinu eina vitni haf-
ið þér rutt úr vegi. Enginn getur þá
vitnað á móti yður«. »Vitið þér það, að
allir fekipverjar álíta mig þann seka? það
veit ég«. »Þeir hafa ekkert séð«. »Já, en
þeir vita, að Lessen og Vilhelm voru vin-
ir, hvers vegna átti hann þá að hafa
fleygt honum útbyrðis?«
»Þeir hafa getað lent í áflogum«.
»Ég á ekki von á, að skipverjar beri
mér vel söguna við vitnaleiðsluna. »Já,
en ég mun gera það. Ég þekki yður bet-
ur en þeir, og ég mun bera það, að ég
trúi yður ekki til slíks ódáðaverks, og
mér verður trúað betur«. Skipstjóri ypti
öxlum. Hann neitaði bæði víni og vindl-
um, sem Elten lagði fast að honum að
þiggja, og lagði strax af stað til dómar-
ans.
Elten vissi ekki, hvort hann átti að
fagna dauða frænda síns eða hryggjast.
Hann gat ekki að því gert, að honum
fannst það vera vel hugsanlegt, að morð-
ið kæmist upp, og hvers átti hann þá að
vænta. Af Kast þurfti hann ekki að
vænta neinnar vægðar, og það var hæp-
ið, að honum tækist að sanna, að hann
hefði engan hlut átt í glæpnum. Það var
engin ástæða til að ætla Kast það að
hafa drýgt hann, nema því aðeins, að
hann hefði verið keyptur til þess. Og
hver var það sem hafði hagnaðinn af að
pilturinn dæi? Var það ekki erfinginn?
Angistarsvitinn rann af honum og
hann hljóp eins og vitstola maður aftur
og fram um hið litla herbergi, og reyndi
að velta sökinni af sér og á Kast. Hann
reyndi að telja sér trú um, að hann hefði
aðeins vakið hugmyndina hjá skipstjóra,
en alveg látið framkvæmdina vera á
valdi hans; honum fannst hann geta al-
veg hreinsað sig af allri hlutdeild í
giæpnum, en honum gat þó ekki dulizt,
að skeð gæti að rétturinn liti öðruvísi á
málið. Hann kreppti hnefana, sárgram-
ur við skipstjóra, sem hann hafði ætlað
að vera varkárari. Smám saman tókst
honum að gera sig rólegri. Hann mátti
ekki láta það sjást, hvernig honum var
innanbrjósts, og hann varð að sýnast
syrgja frænda sinn einlæglega. Mjög
sorgbitinn og óttasleginn sagði hann
þjónustufólki sínu frá dauða frænda
síns, og skundaði síðan til dóttur sinnar,
til að flytja henni þessa harmafregn. —
Þegar Anna fékk þessa fregn, starði hún
á föður sinn, eins og hún tryði ekki orð-
um hans; en er hann endurtók orðin:
»Hann er dauður«, þá rak hún upp hljóð
og hneig niður. Elten skildi ekki í hvern-
ig á því stæði, að henni hefði orðið svona
mikið um að heyra dauðafregnina, en
hann var hræddur um dóttur sína, sem
lá eins og dauð og kallaði því ráðskon-
una til hjálpar. Smátt og smátt kom
Anna aftur til sjálfrar sín og henni
fannst hún eins og vakna af vondum
draumi. Hún var náföl eins og liðið lík,
eins og blóðið væri hætt að renna í æð-
um hennar. »Hann er dauður, — dauð-
ur«, sagði hún eins og við sjálfa sig og
án þess að táralindin gæti nokkuð sval-
að henni. Síðan spratt hún upp í ákafri
geðshræringu. Það var eins og hún hefði
fengið grun um sannleikann. »Hvernig
dó hann?« spurði hún og horfði fast á
föður sinn. Elten hafði ekki búizt við
þessari spurningu af dóttur sinni. Hon-
um fannst, sem hún mundi lesa í huga
sinn og hann svaraði stamandi: »Hann.
féll útbyrðis; nánara veit ég ekki enn«.
»Og hefur Kast fæi*t þér fréttirnar?«
spurði Anna ennfremur. »Já«. »Það
grunaði mig!« æpti Anna. Hann er, hann
er«... Meira fékk hún ekki sagt, hún