Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Side 7

Knut Hamsun:
Skipstjórinn á „Sjöstjörnunni“.
i.
Gömul, tjörguð fiskiskúta siglir inn
Voginn, með bátana í togi. Skútan heitir
„Sjöstjarnan" og skipstjórinn Reiersen.
Þau eru bæði gamalkunnug í Voginum,
því að þau hafa komið þar í fjöldamörg
ár, með saltfisk til þurrkunar.
Það sést engin manneskja á hæðunum
kringum kauptúnið, en hjá naustunum,
lengst inni í Voginum, eru nokkrir krakk-
ar að leika sér. Öðru vísi var það fyrir
tuttugu árum síðan, þegar „Sjöstjarnan“
varpaði akkerum í fyrsta skipti fram af
fiskreitunum. Þá stóð kvenfólkið og
krakkarnir í fjörunni og dáðust að skút-
unni, en fiskimennirnir komu róandi til
að taka á móti henni og spyrja frétta.
Það eru fjórir menn á þilfarinu, en
sjálfur stendur Reiersen við stýrið. Það
gerir hann ætíð er mikið liggur við. Hann
er jafn hátíðlegur og hann væri að stjórna
stóru gufuskipi. Hár hans og skegg er tek-
ið að grána, en sú var tíðin að það var
svart. Þá var hann ungur maður og ný-
byrjaður fiskveiðum. Hann er í bættri og
slitinni peysu og honum er farið að fara
aftur, en meðan á innsiglingunni stendur,
er hann einvaldur á skútunni og skipar
fyrir með þrumurödd.
Varpið akkerum! hrópar hann.
Akkerið fellur og keðjuskröltið bland-
ast hinni voldugu bassarödd Reiersens.
En tímarnir eru breyttir. Póstskipin eru
farin að leggja leið sína í Voginn, og fólk
er hætt að virða gamlar og heiðarlegar
fiskiskútur. Þegar börnin inni við naustin
Eeyra akkerið falla, líta þau sem snöggv-
N.-Kv. XXX. árg., 1,—3. h.
ast út eftir Voginum, en halda svo áfram
að leika sér, alveg eins og þau hefðu sagt
hvort við annað: Það er bara skútan hans
Reiersens!
— Dagsverkinu var lokið. Skútan lá
fyrir akkeri og skipshöfnin var gengin til
hvíldar, en skipstjórinn sat á þilfarinu og
hoi’fði út eftir Voginum. Nóttin var björt
og hlý og sólin gyllti hafflötinn. Reiersen
þekkti hvert sker og hvern hólma og átti
minningar bundnar við þau öll. Hér hafði
hann lifað glöðustu stundir æskuáranna,
þrjá mánuði ár hvert, meðan hann var að
þurrka saltfiskinn. Hann var þar ætíð
fremstur í flokki og hafði sitt fram, ef
hann aðeins vildi. Á sunnudögum fór
hann í kirkju, til þess að sýna sig og sjá
aðra, og á heimleiðinni var hann ætíð í
hópi ungu stúlknanna.
Þegar unga fólkið í Vogi kom saman
til að dansa og skemmta sér á björtum
sumarnóttum, leið sjaldan á löngu, áður
en Reiersen lét matsveininn eða einhvern
annan af skipshöfninni róa sig í land. Þá
var hann uppstrokinn og með gljáandi
stígvélaskó. Hann dansaði manna mest og
skipslyktin úr fötunum hans hleypti ungu
stúlkunum í bál og brand. Jú, Reiersen
hafði marga góða kosti og þar að auki var
hann vinsæll. Þess vegna urðu líka pilt-
arnir í Vogi alltaf að láta undan, þegar
Reiersen var annars vegar. Hann var
þeim ávallt hlutskarpari. Samt sem áður
krepptu þeir ekki hnefana þess vegna.
Þeir fóru heldur að húsabaki og grétu.
Nú var Reiersen kvongaður. Hann átti
konu og fimm börn í Ofoten.
1