Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Side 8

NYJAR KVOLDVOKUR
II.
Það er komin nótt. Sjórinn er spegil-
sléttur, en Reiersen skipstjóri situr enn-
þá og er að hugsa um liðna daga og allar
stúlkurnar, sem hann þekkti þá. Það
höfðu verið álitlegustu stúlkurnar í öllum
Voginum.
Fyrsta árið var það sérstaklega ein,
sem hann kærði sig um. Hún var dökk-
hærð, með kolsvört augu.
Hann hafði sézt með þessu nýfermda
telpukríli á öllum tímum sólarhringsins,
bæði á nóttunni og snemma á morgnana.
En þegar leið að því að hann héldi burt,
fór allt út um þúfur. Þá hætti Reiersen
að dansa við hana, en tók í þess stað sam-
an við feita fiskitelpu frá Ytravogi. Hún
hét Elín Helena og hafði snjóhvítar tenn-
ur og djúpa spékoppa í kinnunum.
Já, Elín Helena. Það hafði nú verið
stúlka, sem vert var um að tala.
Hann var hrifinn af henni heilt ár og
því var fleygt, að loksins væri hann geng-
inn í snöruna.
Reiersen genginn í snöruna! Nei. Þeir
sem héldu það, þekktu nú ekki hann Rei-
ersen. En hvað sem því leið, þá eyðilagði
hann algerlega trúlofun Elínar Helenu og
smiðsins í Voginum. Það gekk meira að
segja svo langt, að hann gat óátalinn kall-
að hana elskuna sína í allra áheyrn.
Árið eftir, þegar Reiersen kom í Vog-
inn, hafði hann káetuna fulla af allskonar
erlendum varningi; allt frá mjöli og kaffi,
að lérefti og ullardúkum og jafnvel
skrauthringum og vettlingum úr Kanava-
garni. Þá var nú heldur glatt á hjalla.
Þeim dögum myndi hann aldrei gleyma.
Það hafði, bókstaflega sagt, verið verzlun
í „Sjöstjörnunni“, og við það varð Reier-
sen ennþá voldugri. Hann borgaði leigu
fyrir fiskreitina og vinnulaun með vörun-
um og margan hálsklútinn og brjóstnæl-
una gaf hann stúlkunum. Elín Helena
varð að gera sér það að góðu. Það var
gagnslaust að eiga í erjum við Reiersen.
En Elín Helena komst heldur ekki und-
an örlögum sínum. Það var sama hvað
eftirlát hún var, hún gat ekki til lengdar
staðið Jakobínu á sporði, fjöruga telpu-
trippinu, sem þurrkaði fiskinn hans Reier-
sens. Hvers vegna átti líka annar eins
maður og Reiersen á „Sjöstjörnunni“ að
taka bara hana Elínu Helenu og láta þar
við sitja? Þegar „plattað“ var um haustið,
var Jakobína alein í lestinni og fékk
„snaps“ hjá skipstjóranum, og þegar hún
fór af skútunni um kvöldið, skipaði hann
tveimur hásetum að róa með hana í land.
Þetta, að vera í lestinni var nú í raun og
veru það sama og vera í káetunni og í
þorpinu hét það að platta, að stafla fisk-
inum í lestina.
Þar með var allt búið að vera milli Rei-
ersens og Elínar Helenu.
Faðir hennar, hann Jens Olsen, kreppti
hnefana framan í Reiersen og kom með
óþægilegar spurningar, en Reiersen var
enginn aukvisi í þá daga, svo hann
kreppti hnefann á móti og sagði:
Þú getur slegið mig ef þú vilt, Jens 01-
sen, en þá skalt þú líka fá að kynnast
skipstjóranum á „Sjöstjörnunni11.
En til 'lengdar gat Jabobína ekki held-
ur haldið hinu hvikula hjarta Reiersens
skipstjóra.
Einu sinni, kyrrláta og þögula nótt, eins
og núna, gekk hann aftur og fram um
þilfar skútunnar. Þá heyrði hann árahljóð
í fjarska. í bátnum var stúlka á heimleið
frá því að ganga varp í hólmunum úti á
Voginum.
Halló, þú þarna! hrópaði Reiersen.
Hún lagði upp árarnir og hlustaði.
Komdu hingað að skipshliðinni, stúlka
mín, sagði hann.
Það er ekki elskan skipstjórans, sem
hann er að tala við, svaraði hún.