Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Síða 17

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
11
svo skringilega á tilfinningunni, að hann
væri að gera einhverja stórmerkilega
uppgötvun og svo framvegis, tmz hann
loksins klikkti út með aðalatriðinu, sem
hann hafði lumað á þangað. til í síðustu
lög.
T. X. var lengi á fótum þetta kvöld, og'
um miðnætti fékk hann að lokum laun
þolinmæði sinnar, er sendillinn í Utan-
ríkisráðuneytinu kom til hans með sím-
skeyti. Það vaf stílað til aðalritarans og
hljóðaði svo: —-
„Nr. 847. Yðar 63952 frá í gær. Byrjar:
Hússein Effendi efnaður kaupmaður hér
í borginni farinn til Ítalíu að setja uóttur
sína í klaustur. Marie Theressa Florence
Hússein er kristin. Hann heldur áfram til
Parísar. Send fyrirspurnir Ralli Theokri-
tis et Cie, Rue de l’Opera. Endir.“
Hálfri stundu seinna hafði T. X. fengið
símasamband við París og gaf brezka lög-
reglu-umboðsmanninum þar fyrirskipanir
sínar. Morguninn eftir fékk hann talsíma-
fregn frá París, sem gladdi hann ósegjan-
lega. Hægt og stöðugt hafði hann tínt
saman brotin í þessu furðulega leyndar-
máli og raðað þeim, unz þau féllu saman.
Og nú myndi Hússein Effendi sennilega
koma með síðustu brotin sem vöntuðu.
Klukkan átta um kvöldið var hurðinni
lokið upp, og inn kom fulltrúi T. X. í
París með ferðafrakka sinn á handleggn-
um. T. X. kinkaði til hans kolli, og er
komumaður staðnæmdist við dyrnar án
þess að loka þeim og var auðsjáanlega að
bíða eftir einhverjum, sagði hann:
„Vfsið honum inn — ég vil tala við
hann einslega.“
Inn í skrifstofu hans kom nú hár mað-
ur í síðtreyju og með vefjarhött á höfði.
Þetta var maður á milli fimmtugs og
sextugs, þreklega vaxinn, dökkur á and-
lit og alvarlegur og með þunnan skegg-
kraga hvítan. Hann heilsaði á Austur-
landa-vísu, um leið og hann kom inn.
„Þér talið frönsku, býst ég við,“ sagði
T. X.
Hinn hneigði höfuðið.
„Umboðsmaður minn hefir skýrt yður
frá,“ sagði T. X. á frönsku, „að ég óski
eftir ýmsum upplýsingum í því skyni að
fá fulla vitneskju um glæp, sem framinn
hefir verið hér í landi. Ég hefi látið
tryggja yður, ef það skyldi reynast nauð-
synlegt, að það sem þér kynnuð að segja
mér, skuli ekki á neinn hátt verða notað
gegn yður sjálfum.
„Ég skil það vel, Effendi,"*) mælti hinn
hái Tyrki. „Ameríkumenn og Englending-
ar hafa ætíð verið góðir vinir mínir, og ég
hefi oft komið til Lundúna. Mér er það
því mikil ánægja, að geta gert yður ein-
hvern greiða.“
T. X. gekk yfir að lokuðum bókaskáp
hinum megin í herberginu, lauk honum
upp og tók út úr honum hlut, sem vafinn
var í hvítan silkipappír. Hann lagði hlut-
inn á borðið, og Tyrkinn athugaði ná-
kvæmlega allt sem hann hafðist að, án
þess að nokkur svipbreyting væri sjáan-
leg á andliti hans. Hægt og gætilega vafði
T. X. pappírnum utan af þessum litla
stranga, og að lokum kom í ljós langur og
grannur hnífur, ryðgaður og blettóttur,
með hjöltu, er á sínum tíma höfðu auð-
sjáanlega verið silfui’lögð. T. X. tók upp
rýtinginn og rétti Tyrkjanum hann.
„Ég býst við, að þetta sé yðar hnífur,“
sagði hann þýðlega.
Maðurinn sneri hnífnum í hendi sér og
gekk nær borðinu til að njóta betur birt-
unnar. Hann athugaði gaumgæfilega blað-
ið uppi við hjöltun og rétti svo T. X. hníf-
inn aftur.
„Þetta er minn hnífur,“ mælti hann.
T. X. brosti.
*) Þýðir eiginlega herra. Þýð.
2*