Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Qupperneq 29

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
23
fyrir hann, og heyrðist ekkert í ilskónum
hennar. Meðan á þessu stóð, hélt Salvólíó
áfram að ausa yfir mig allskonar ónotum
og illyrðum; en hann hlýtur að hafa séð
undrunina í augum mínum, því hann
hætti í miðju kafi og leit við.
Hinn gamli Tyrki steig rösklega fram
á við, greip utan um Salvólíó með vinstri
hendi, og þarna stóðu þeir í kynlegum
stellingum, eins og þeir ætluðu að fara að
stíga dans. Tyrkinn var höfði hærri en
Salvólíó, og ég þóttist sjá, að hann væri
afar sterkur.
Þeir horfðust í augu, og það rann
skyndilega af Salvólíó, og þá hnubbaði
Tyrkinn hann hægt undir síðuna — að
því er mér virtist, — en Salvólíó fékk
hræðilegt hóstakast, varð máttlaus í fangi
hans og datt svo eins og þungur poki nið-
ur á gólfið. Tyrkinn laut rólega niður og
þerraði langan hníf á jakka hins, áður en
hann stakk honum aftur í mittislinda
sinn.
Svo leit hann á mig og sneri til dyra,
en nam staðar í dyrunum og leit hugs-
andi við. Hann sagði eitthvað á tyrknesku,
sem ég skildi ekki, en mælti svo á frakk-
nesku:
„Hver eruð þér?“ spurði hann.
Eg skýrði honum frá því í sem fæstum
orðum. Hann gekk til mín og leit á járn-
hringina um fætur mér og hristi höfuðið.
,Þér getið aldrei losnað úr þessu', mælíi
hann.
Svo greip hann um hlekkjafestina, sem
var all-löng, vafði henni tvisvar utan um
handlegg sér, studdi svo hendinni á
mjöðm sér og vatt sér snöggt við til hlið-
ar. Skarpur smellur heyrðist, og festin
hrökk sundur. Hann þreif í öxlina á mér
og kippti mér á fætur.
,Vefjið festarbútnum utan um yður,
Effendi1, mælti hann og tók marg’hleypu
^r belti sér og rétti mér.
,Þér kunnið að þurfa á henni að halda
áður en við náum Dúrazzó', mælti hann.
Belti hans var bókstaflega troðfullt af
vopnum — ég sá þar þrjár marghleypur
auk þeirrar, sem ég fékk — og hann hafði
auðsjáanlega verið við öllu búinn. Við
héldum nú út úr fangelsinu út í ilmandi
veröldina fyrir utan.
Það var í annað sinn á átján mánuðum,
sem ég kom út undir bert loft, og hnén
skulfu undir mér af máttleysi og geðs-
hræringu. Gamli maðurinn lokaði fang-
elsisdyrunum á eftir okkur og við héld-
um áfram, þangað til við hittum stúlk-
una, sem beið okkar á tjarnarbakkanum.
Hún grét í hljóði, og hann sagði nokkur
orð við hana í hálfum hljóðum, og hún
hæti þegar að gráta.
,Þessi dóttir mín mun vísa okkur veg,‘
mælti hann. ,Ég er ókunnugur á þessum
slóðum — en hún er alltof kunnug.'
í stuttu máli,“ mælti Lexman, „við
komum til Dúrazzó seinni part dagsins.
Engin tilraun var gerð til að elta okkur,
og varð hvorki vart við hvarf mitt né lík
Salvolió fyrr en seint síðdegis. Þér verðið
að muna, að enginn annar en Salvolió
hafði aðgang að fangelsi mínu, og hafði
því enginn hinna þorað að grennslast eft-
ir þessu fyrr.
Gamli maðurinn tók mig heim til sín án
þess að nokkuð bæri á, og sótti svo mág
sinn eða einhvern ættingja til að losa
mig við fóthlekkina. Nafn bjargvættar
míns var Hussein Effendi.
Þá um nóttina lögðum við af stað með
litla lest í heimsókn til nokkurra ættingja
gamla mannsins. Hann var eigi viss um,
hverjar afleiðingar kynnu að verða af
þessu tiltæki hans, og til vonar og vara
fór hann því í þetta ferðalag, sem myndi,
ef til kæmi, veita honum tækifæri til að
leita sér skjóls og verndar hjá hinum
hálfvilltu Tyrkjaflokkum, er myndu fúsir
til að liðsinna honum.