Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 8

100
VITASTÍGURINN
N. Kv.
,,}æja, þó það væri nú ekki svo slæmt,“
sagði hún og brosti.
„Nei, frú mín góð, við högum seglurn
eftir vindi og hvort eftir öðru, það er ósköp
auðvelt. Við lifum lífinu, eins og guð hefir
skipulagt það fyrir okkur, og erum ánægð.
Okkur virðist, að við verðum ríkari dag frá
degi. Það er svo. margt fagurt, bæði stórt og
smátt, úti í Straumey."
,,Á þessari nöknu ey?“
,,Það er ekki sá blettur til á guðs grænni
jörð, að hann sé ekki l'agur, höfum við að-
eins opin augu fyrir því. Mosaþúfa er okk-
ur úti í hafskerjunum fegurri rósabeði í
hallargarði."
„Það fæ ég ekki skilið.“
„Þeir, sem daglega ganga á meðal blóma,
verða smám saman sljóir og vandlátir. Og
að lokum sljóvgast augu þeirra algerlega
fyrir litskrúði blómabeðanna. Þeir sjá þau
tæplega og hafa enga ánægju af þeirn fram-
ar. Ef til vill ganga þeir snöggvast inn í eitt
hinna stóru vermihúsa og horfa ofurlitla
stund á eitthvert sjaldgæft blómið. Það er
allt og sumt. Við úti í Straumey gleðjumst
yfir dökkgrænni mosaþúfu, sem Guð liefir
gróðursett á berum klöppunum. Við sjáum
aldrei þessi glæsilegu rósabeð, og því er
það, að við gleðjumst af hjarta \ið fáein
Ijósgræn strá í klettaskoru."
,,Þetta getur maður kallað nægjusemi,“
sagði hún brosandi.
„Nægjusemi er og verður salt lífsins, frú
mín góð. En jrað eru fæstir, sem jrað skilja.
„En börnin, hvernig una þau sér Jtar
ytra?“
„Ef þér viljið ljá mér eyra, skal ég segja
yður frá áralíunni hennar Benediktu
litlu.“
,,Já, segið þér bara frá, herra Stolz! Ég
hlusta með áhuga.“
„Benedikta er einkadóttir okkar. Hún er
átta ára gömul. Ágæt smátelpa. Fyrir um
tveimur árum var henni gefinn ofurlítill
græðlingur niðri í bænum, og hún lét hann
í blómkrukku og hvolfdi g'lasi yfir hann. Á
hverjum degi gáði hún að blóminu sínu.
H ún var svo innilega glöð, af því að það
lifði og var grænt, og hún gladdist yfir sól-
argeislunum, sem blikuðu í daggardropun-
um innan í glasinu. Alltaf öðruhvoru bað
hún okkur að koma og sjá blómið hennar.
Dag nokkurn kom lnin hlaupandi, blikandi
bjarteygð af gleði, og kallaði: „Pabbi,
pabbi, komdu og sjáðu, jrað er komið nýtt
blað á blómið!" — Örlítið grænt blað teygði
sig upp í dagsbirtuna. Við komum öll og
glöddumst með Benediktu. Jurtin óx og
dafnaði, og hvert blaðið kom á fætur öðru.
Senn varð að taka burt glasið og planta
blóminu í stærri krukku. Nú ná blöðin upp
undir loft í stofunni. Áralían hennar Bene-
diktu litlu er nú ein af fjcjlskvldunni og
hefir veitt okkur marga gleðistund. — Á
jrennan hátt líður tími barnanna í Straum-
ey, frú mín.“
„Ljómandi fallegt,“ sagði frú Bramer. En
Adam varð Jress samt var, að frásögn hans
hafði engin veruleg áhrif á hana.
í sama vetfangi kom stofuþernan þjót-
andi inn.
„Ó, Guð minn almáttugur, frú Bramer,
litli drengurinn garðyrkjumannsins lenti
með handlegginn í þreskingarvélinni, ó,
j^að er alveg hræðilegt!" Stúlkan grét há-
stöfum. Adarn stóð jregar upp, en frú Bram-
er sat kyrr og róleg, eins og ekkert hefði í
skorist. Hún tutlaði ef til vill ofurlítið
meira í klútbleðilinn.
„Hafið Jrér ekki sagt herra Bramer til?
Það er hann, sem er vanur að ráða fram úr
öllu, sem jörðina snertir,“ sagði hún rólega
og leit á stúlkuna spurnaraugum.
„Óðalsbóndinn er úti í skcígi, og hinir
allir eru alveg frá sér,“ hikstaði stúlkan.
„Gerið þér svo vel, Karólína, að síma til
Kröger læknis. Biðjið þér hann að koma
hingað tafarlaust! Þér getið látið fara með
barnið inn í vinnufólksskálann á meðan.“
Rödd hennar var köld og viðskiptaleg, og