Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Síða 9

N. Kv.
VITASTÍGURINN
101
andlit hennar var kalt á svip og samúðar-
laust. Hún gaf Adam merki með itendinni,
að hann skyldi setjast aftur. Þrátt fyrir geð-
stillingu sína og góðlyndi fann Adam nú
bræðina sjóða upp í sér. Hvílíkt ískalt kær-
ingarleysi! Hann stóð örlitla stund og
horfði á hana.
„Þér afsakið, vonandi, frú mín, að ég fer
út og hjálpa til,“ sagði hann alvarlega.
„Það er ekki nauðsynlegt, að þér skiptið
yður neitt af þessu. herra Stolz; það eru svo
margir þarna úti, sem geta hjálpað til með
þetta.“
„En þáð er samt, ef til vill, einum of
fátt,“ sagði hann og gekk hratt út.
Frú Bramer sat kyrr um hríð, en svo
læddist hún út að glugganum og gægðist á
bak við gluggatjaldið út á hlaðið. Hún sá
Adam Stolz snöggklæddan koma með
drenginn í fanginu, og á eftir honum komu
öll hin, föl og skelkuð. Síðan fór hún aftur
og settist í stólinn fyrir framari arininn.
Hún gat.ekki áttað sig á þessum manni.
Hún hafði búizt við að hitta venjulegan
vitavörð eða sjómann, sem myndi hlýða á
hana með lotningu, og síðan orðalaust og
þakksamlega samþykkja allar hennar til-
lögur. Að vísu var Stolz af góðu bergi brot-
inn, svo að búast mátti við, að hann hefði
tekið nokkra menningu að erfðum, og að
hann talaði hreint mál. En samt gramdist
henni þessi stilling hans og rólyndi og Itið
hægláta, en ákveðna tal hans.
Henni var það vel kunnugt, að hún var
ekki vinsæl í bænum né í sveitinni, og þetta
olli henni uggs og ógleði. Það var tekið að
óróa hana. Öðru hvoru lá við, að hún
kenndi kulda við hjartarætur, einkanlega
eftir að hún hafði gefið upp alla von um að
eignast dóttur. En það var einmitt það, sent
hún hafði hugsað um öll þessi ár og
dreymt um í einverustundum sínum. Og
er fram liðu stundir, tók hún að þrá þakk-
lætisbros meðbræðra sinna og systra. Hún
gat ekki varist því að verða vör hins kulda-
lega augnaráðs og kæringarleysis umhverfis
sig. Hún var svo fljót til að reiðast þeiin,
sem hún liafði eitthvert samneyti við og
afskipti. Gerðu þeir eitthvað, sem henni
geðjaðist ekki að, eða sem hún taldi rangt,
taldi hún sér þegar trti um, að það væri
gert af illum hug og í þeim ásetningi að
móðga hana og særa. Jafnvel þegar maður-
inn hennar einstöku sinnum gerði að
gamni sínu og íleygði fram brosandi ein-
hverju meinlausu spaugsyrði, varð hún þeg-
ar tortryggin og dró sig í lilé: Hvað býr nú
undir? Hvað ætlar hann sér með þessu? —
Nú ætlaði hún sér því að reyna að vinna
bug á þessari tortryggni sinni. Hún hafði
eins og eitthvert hugboð um, að ef til vil 1
gerði hún sumum rangt til nteð þessu. Hún
ætlaði því að hefja einhverja líknar- eða
góðgerðastarfsemi. Fyrst ætiaði hún svo að
reyna fyrir sér t. d. með að stofna þetta
dýraverndunarfélag, því næst heimili fyrir
heimilislausar konur, eða þá barna-
hæli. —-----
Adam kom inn aftur. ,,Ég bjó um dreng-
inn til bráðabirgða. Það var, Guði sé lof,
ekki eins slæmt, og útiit var á í fyrstu, og
þegar læknirinn kemur, býst ég við, að
hann láti flytja drenginn á sjúkrahúsið.
Vonandi verður hægt. að bjarga handleggn-
um.“
„Þakka yður fyrir, herra Stolz, það er
gott! En hvar hafið þér lært að grípa fram í
fyrir læknunum?“ spurði hún og brosti of-
urlítið.
„Ég tók þátt í námsskeiði á liðsforingja-
skólanum, og annars verðum við sjómenn
að kunna sitt af hverju.“
Adam hafði ekki setzt aftur, og hún bauð
honum lieldur ekki sæti, og var honum því
ljóst, að hér með væri áheyrninni lokið.
„Ég þakka yður fyrir, að þér komuð hing-
að, og fyrir það, að þér ætlið að vera svo
vænn að vinna með mér að góðu málefni,"
sagði hún og rétti honum höndina.
Adam velti fyrir sér ofurlitla stund,