Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 10

102
VITASTÍGURINN
N. Kv.
hverju hann ætti að svara. Honum fannst,
að hann gæti ekki farið án þess að segja
henni fyrst sína hjartans meiningu. í eyr-
um hans kvað enn við kvalagrátur slasaða
drengsins litla með ívafi af kaldyrðum
hennar fyrir hálfri stundu.
„Mér mun vera það gleðiefni, frú mín,
en þér vitið, að eigi má gleyma mönnun-
um fyrir dýrunum.”'
Hvössu leiftri brá fyrir í augum hennar.
Hún fann á sér, að hér hóf hann sókn á
hendur henni, og að venju grunaði hana
þegar andúð, og jafnvel fullan fjandskap.
„Mönnunum!" sagði hún og yppti öxl-
um. „Þeir sjá ætíð um sig sjálfir; það er
rándýraeðli í þeim. Mér verður oft hugsað
til ummæla fransks rithöfundar, — ég held,
að það hafi verið Daudet."
„Jæja, og hvað segir hann, frú mín góð?“
„Því betur, sem ég kynnist mönnunum,
því vænna þykir mér um dýrin.“
„Aumingja maðurinn,“ sagði Adarn, „en
hvað honum hlýtur að hafa verið kalt hér
í heimi.“
„Kalt?“ sagði hún undrandi.
„Já, fyrst hann fann hvergi örlítinn blett,
þar sem strá kærleikans gætu sprottið! Svo
fátækt er þó ekkert okkar, frú.“
Hún svaraði ekki, en laut höfði og brosti
ljúfmannlega. Þannig sat hún lengi og
horfði á eftir liinum einkennilega manni,
sem gekk ofan eftir trjágöngunum og hvarf
að lokum upp á Hlynahrygg. „Sem hvergi
gat fundið örlítinn blett, þar sem strá kær-
leikans gætu sprottið?“ — Var hún þá svona
hláfátæk?
V.
Þegar Adam kom aftur frá Bjarkasetri,
var Gottlieb önnum kafinn við eplatínsl-
una. Anna þurrkaði af eplunum jafnóðum
og lagði þau síðan niður í körfu. Gottlieb
fór ofan úr stiganum, undir eins og liann
sá til Adams.
„Á ég að segja þér það, kunningi, að
Abla lætur mig hætta bæði lífi og limum í
þessum bannsetta, grautfúna stiga! í gær
braut ég eina rim, og í dag tvær. Að lokum
hálsbrýt ég mig eflaust í lronum. Því eru
yfirleitt engin takmörk sett, hvað lrún lætur
mig gera! í gær vildi hún, að ég fleygði frá
mér málarapenslinum og sneri fyrir sig
þvotta-keflinum, hö, hö, hö!“
„Það gat nú lreldur ekki legið svo á með
málverkið yðar,“ sagði Abla.
„List mín er þó sennilega meira virði en
þvotturinn þinn?“
„Ég er sammála Öblu,“ greip Adam nú
fram í, „listin má gjarnan hvíla sig um
hríð.“
„Stutta stund, ef til vill, en nú hefir Abla
rekið á eftir með þessa eplatínslu alla vik-
una, svo að ég er orðinn alveg máttlaus í
handleggjunum."
Hann greip Öblu og lyfti henni hátt á
loft. Hún lrljóðaði upp yfir sig og veinaði
og reyndi að losa sig.
„Þú vilt ráða algerlega yfir mér, alveg
eins og þegar ég var krakki, hö, hö, hö!“
„O, þá þurfti ég nú ekki að biðja herra
Bramer um að klifra upp í eplatrén. Þess
háttar sáuð þið Sylvester báðir rækilega um,
löngu áður en eplin voru orðin þroskuð."
Abla hjó ákaft gráhærðu höfðinu og horfði
borsandi á hann yfir gleraugun.
„Abla hefir auðvitað rétt að mæla,“ sagði
Adam. „Ég get aðeins ekki skilið, hvernig
þessi litla kona hefir getað haft hemil á
öðrum eins risa-strákum og ykkur tveim.“
„Æ, í rauninni voru þetta beztu strákar,"
sagði Abla, „þegar þeim lenti bara ekki
saman í áflogum. Ég hélt oft, að þeir
myndu drepa hvor annan. Það kom fyrir.
að ég varð að ganga á milli, og þá var ég
bæði gul og blá-flekkótt í marga daga á eft-
ir. En haldið þér kannske ekki, herra Stolz,
að jafnvel nú, eftir að þeir eru orðnir full-
orðnir, geti komið fyrir, að þeir rjúki í hár
sarnan? Það er þetta ofsa skap, sem þeir