Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 24

112
VITASTÍGURINN
N. Kv.
hverju öðru viðkvæmnis-voli og orðagjálfri,
og henni fannst blátt áfram ungfrú Evensen
vera mesta gæs að ganga árum saman og
andvarpa út af öðrum eins náunga og ívar-
sen kaupmanni! En auðvitað gat hún ekki
sagt þetta upp í opið geðið á ungfrú Even-
sen. Fyrst varð hún að reyna að róa hana,
en það var nú ekki hlaupið að því vegna
þess, að ungfrú Evensen fékk hvert grátkast-
ið á fætur öðru. Fía fór nú að telja um fyrir
henni, og síðan tók að smábirta í lofti. Ung-
frú Evensen fór nú aftur að brosa og lyfti
höfði á ný. Fía lofaði því að fara með henni
ofan eftir og bjóða Ivarsen hjálp sína og að-
stoð. Ungfrú Evensen fullyrti, að hún yrði
hjartanlega velkomin. Fía sagði við Adam,
að „samkvæmt beiðni" ætlaði hún ofan eftir
og líta til ívarsen. Adarn fannst að vísu, að
þangað hefði hún ekkert að gera, og að hún
ætti heldur að vera heima; en hann þagði
að vanda og lét hana fara ferða sinna.
Þegar þær komu ofan eftir til ívarsens,
sat Kröger læknir við rúm hans.
„Auminginn, en hvað hann er fölur,“
sagði Fía.
„Hélduð þér kannske, að hann myndi
blómgast eins og rós, jregar hann hefir feng-
ið slag?“
„Er liann mjög slæmur,“ hvíslaði Fía að
lækninum.
„Ég held nú ekki. Lifi hann samkvæmt
heilbrigðisreglunum, getur hann vel orðið
tíræður," sagði læknirinn og stóð upp. Ivar-
sen heyrði orð læknisins og brosti dauflega.
„Æ, það verður nú allt of langt fyrir mig,
læknir.“
„Það er alltof gott að hafa nokkur ár að
hlaupa upp á. En jrað verður ekki meira af
borgundarvíni, að minnsta kosti fyrst um
sinn,“ sagði læknirinn og fór.
Fía og ungfrú Evensen snerust nú utan
um ívarsen og færðu alh í lag og hagræddu
á bezta hátt, og ívarsen lá brosandi og
horfði á. Honunr fannst sér ekki líða sem
allra verst, Jrótt framtíðarhorfurnar væru
ekki sérlega glæsilegar. Honurn varð hugs-
að til dýrðlega borgundarvínsins í kjallar-
anum.
„Æ já, frá Stolz, Jrað verður nú annað líf
lyrir mig hér eftir en áður,“ sagði hann.
„O — þér getið nú átt góða daga og hugn-
anlega ævi, Jrótt þér fáið ekki að gera allt,
sem yður lystir,“ sagði Fía.
Hann lá lengi og hugsaði.
„I dag hélt ég vissulega, að mér væri lok-
ið, frú Stolz; en Jretta leið hjá. Héðan af
verður víst ekki nein skemmtun í því að
hafa vini sína hjá sér; ég verð eflaust ein-
mana og yfirgefinn."
„O sei-sei-nei, Ivarsen. Hvers vegna ættuð
þér að vera einmana? Ég þekki manneskju,
sem gjarnan vill annast yður í ellinni."
Fía varð |:>ess vör, að ungfrú Evensen
kippti í kjól hennar, og hún þagnaði því;
en ívarsen vildi nú fá fulla vitneskju og
spurði hvasst:
„Við hvað eigið þér með því, að Jrað sé
manneskja, sem vilji annast mig í ellinni —
hvað?“
„Ég átti eiginlega ekki við neitt sérstakt,
ívarsen. Aðeins svona almennt, að einhver
muni finnast, sem fús sé að annast yður og
gera yður lífið hugnanlegt."
„Hm-hm — já, það er ef til vill einhver
slíkur til. En það eru aðeins peningarnir
mínir, sem þeir vilja krækja i. Ég Jrekki
mennina, frú Stolz. Það eru peningarnir,
sem þeir sækjast eftir. Haldið þér raunveru-
lega, að til sé í öllum bænum nokkur sú
manneskja, sem líta vildi eftir slíku strand-
flaki sem mér, ef ég væri ekki ríkur maður?
Ha-ha — onei.“
„O, — t. d. ungfrú Evensen, sem hefir ver-
ið hjá yður í fjölda mörg ár, hún mundi víst
koma og líta til yðar, Jregar hún heyrði. að
þér væruð veikur,“ sagði Fía. Nú kippti
ungfrú Evensen fast í kjól Fíu og reyndi að
stíga ofan á tærnar á henni.
„Ungfrú Evensen,“ tautaði hann. „Jú,
þér hafið ef til vill rétt fyrir yður. Ef til vill