Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Síða 28

C. Krause;
Dætur frumskógarins.
Saga frá Mexíkó. Guðmundur Frímann þ/ddi.
(Framhald).
„Ég var sendur heim á búgarðinn og eft-
ir það varð ég að dúsa þar. Öllu námi var
lokið. Starf mitt á búgarði fóstra míns var
í því fólgið að reka þrælana áfram og kom
það oft fyrir að ég misnotaði vald mitt,
meira en góðu liófi gengdi. Fóstri minn var
enginn þrælaníðingur að eðlisfari. Milli
þess sem ég vann við landbúnaðarstörfin
stundaði ég veiðiskap.
Meðal þræla fóstra míns voru tveir —
piltur og stúlka — sem hann haf'ði keypt
sem börn um það bil sem hann kom til
Texas.
Þau voru bæði áttungar, og svo hvít á
hörund sem nokkur mexíkani getur verið.
Eina sönnun þess að eitthvað af negrablóði
rynni í æðum þeirra var bláleit dökkna við
naglaræturnar. Og samkvæmt hinni amer-
ísku þrælalöggjöf var það nóg til þess að
hefta frelsi þeirra og selja þau mannsali.
Drengurinn hét Hinrik en stúlkan Celía.
Tamoraz gaf þeim ekki þessi nöfn. Þegar
þrælakaupmaðurinn frá Galveston bauð
þau upp, sagði drengurinn, sem þá var 8
ára gamall, hvað þau hétu bæði. Stúlkan
var þá aðeins 5 ára. Annað var ekki hægt að
hafa upp úr börnunum viðsíkjandi upp-
runa þeirra. Þrælakaupmaðurinn vissi held-
ur ekki neitt. Hann hafði keypt þau bæði
af indíána nokkrum.
Fóstra mínum rann til rifja umkomulevsi
þeirra og keypti þau til þess að afstýra því
að þau lentu í böðulshöndum. Hann reynd-
ist þeim betur en venja er, þegar þrælborin
börn eiga í hlut. Umhyggja hans bar líka
ríkulegan ávöxt, því bæði börnin döfnuðu
vel og þroskuðust að vizku og vexti. Það var
ekkert í fari þeirra, sem gefið gæti til kynna
að þau væru ófrjáls. Af þeinr ástæðum staf-
aði óhamingja mín og fóstursystur minnar,
Valentínu."
„Valentínu," át Banderas eftir.
„Já, því sú ást á Henry er þróast hafði í
brjósti Valentínu var jafn lítilsmetin og til-
finningar mínar gagnvart Celíu.“
„Hvað er Valentína gömul nú?“ spurði
Banderas.
„Þrjátíu og eins árs,“ svaraði gullfarinn.
Banderas sat hugsi nokkra stund.
„Það er hún,“ tautaði hann síðan, „hún
var aðeins sextán ára gömul þegar hún lof-
aðist Pezarro kapteini.“
„Ó, þið hefðuð átt að sjá Henry. Hann
er guðumlíkur að fegurð. Ekkert getur
staðist ljóma augna hans. Sama mála gegnir
um systur lrans, hún er dásamleg-----!“
„Og hvernig endaði þetta?“ greip
Banderas fram í.
„Nótt eina flúðu þau bæði, og það þó
þrælahlekkir fóstra míns væru í reyndinni
ímyndun tóm. Vitundin um ófrelsið var
þeim óþolandi.
Ég ákvað þegar að veita þeim eftirför.
Valentína latti mig ekki, síður en svo, því
að hún vonaði að mér tækist að hafa hendur
í hári elskhuga síns og koma honum til
hennar aftur.
Nú er ár liðið síðan ég hóf leit mína. Hún
hefir engan árangur borið og þó hefi ég