Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Qupperneq 32

DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv.
118
fjórtán dagar eru liðnir verðum við orðin
ríkari en ríkustu auðmenn í heimi.“
Banderas og Gomez höfðu hlustað með
athygli á það, sem sagt var, en undrun
þeirra náði fyrst hámarki, þegar þeir
heyrðu Henry segja frá komu sinni í Gim-
steinadalinn. Þóttust þeir sjá á öllu, að þeir,
sem töluðust við væru engir aðrir en Henry
og systir hans Celía í karlmannsfötum.
Banderas laut að Gomez og hvíslaði:
„Þessi náungi verður að deyja.“
„Hann verður að deyja!“ endurtók
Gomez.
„Og hvað sástu í Gimsteinadalnum,
bróðir minn?“ heyrðu þeir Celíu spyrja.
„Ég sá að dalbotninn var víða rauður af
gullblöndnunr kísilsteini, sem glóði í sól-
skininu."
„Hvernig fannstu dalinn?“ spurði Celía.
„Það er ekki auðvelt að segja í fáum orð-
um. Eins og þú mannst var ég í burtu í
fjórtán daga. Eftir tilvísun indíánanna leit-
aði ég dalsins þar til ég fann hann. Þeir
höfðu að vísu sagt mér, að þótt ég fyndi
hann, þá mundi mér aldrei auðnast að líta
hann augum nema frá tindum hinna snævi-
þöktu fjalla, sem gnæfa kringum hann á
alla vegu. Þeir höfðu rétt fyrir sér, því þeg-
ar ég kom fram á hamrabrúnina yfir daln-
um, varð mér ljóst, að niður í dalinn kæm-
ist enginn nema fuglinn fljúgandi. En
óstjórnleg löngun eftir hinurn mikla fjár-
sjóði greip mig og rak mig áfram. Og áfram
hélt ég leit minni nætur og daga, þangað til
ég fann opna leið inn í þetta dularfulla
fylgsni gulls og gimsteina. Undir einhverju
yfirskini verðum við helzt í dag að leggja
af stað þangað. Og þegar við höfum klifjað
af gulli múldýrin tvö, sem ég fer með, þá
förum við til Veracrus og þaðan sjóleiðis
til New York.“
„Bara að við værum komin þangað,“
hvíslaði Celía.
„Hvers vegna, góða systir?“
„Af því minningin um Gousalvo ásækir
mig, bæði í vöku og svefni. Hvenær eigum
við að leggja af stað?“
„Svo fljótt, sem við getum. Við flytjum
það sem okkur er nauðsynlegt að hafa með-
ferðis á múlösnunum, og bjálkahúsið okkar
seljum við áður en við leggjum af stað.“
Banderas gaf nú félaga sínum merki, og
báðir læddust þeir svo hljóðlega sem þeir
gátu burtu. Þegar þeir voru komnir nokk-
uð frá bjálkahúsinu, mælti Banderas:
„Þetta má heita merkileg tilviljun. Ekki
höfðum við fyrr skilið við Gousalvo, en við
hittum þá, sem hann leitar eftir af svo mikl-
um ákafa.“
„Já, merkileg tilviljun er það,“ mælti
Gomez.
„Mér heyrðist,“ hélt Banderas áfram,
„þessir unglingar vera að tala um föður
sinn. Nefndu þeir Ruben í því sambandi.
Og eftir lýsingunni, þá held ég að ég hafi
einhvern tíma haft einhver kynni af manni
með því nafni.“
„Það má vel vera,“ svaraði Gomez, „en
við verðum lrér eftir að brjóta heilann um
það, sem okkur er miklu þýðingarmeira.
Við vitum ekkert um þá miklu breytingu,
sem eftir þeirra sögusögn, hefir orðið á
gimsteinadalnum. Þegar við Zurdo komum
þar var dalurinn allur í vatni, eins og hann
hefir verið frá ómunatíð. Og það var aðeins
blind hending að við fundum innganginn í
Kirkjuhellinn. Það verður ógerlegt að
leggja inn í þessi löngu göng, eins og stað-
hættir eru, öðruvísi en að vera margir sam-
an og hafa til þess góðan útbúnað. Það var
aðeins slembilukka að við féllum ekki nið-
ur í einhverja gjána.“
„Þetta verður þokkalegt ferðalag," mælti
Banderas.
„Það er víst og satt. Því leiðin að hellis-
munnanum liggur eftir örmjóu einstigi í
dalbrúninni. Á aðra hönd er gínandi hyl-
dýpi vatnsins og þrítugur hamarinn, en á
hina hengiflug fjallanna."
„Við verðum að hafa hraðan á,“ mælti