Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Qupperneq 40

124
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv.
ég geta komið með umboðsmann eigand-
ans, sem við hittum á leiðinni. Hann mundi
krefjast þess að £á þræl sinn framseldan, og
síðan leggja af stað .með hann heimleiðis.
Og þannig yrðu ráðagerðir yðar að engu.“
Marano laut höfði.
„Ég sé,“ mælti hann, „að þér eruð hér
yfirsterkari."
Eftir nokkra þögri hélt hann áfram.
„En sá dagur kemur, að eg fæ yfirhönd-
ina. Spyrjum því að leikslokum, en ekki að
vopnaviðskiptum.“
„Gangið þér þá að skilmálum mínuui?"
,,Eg sé mér ekki annað fært,“ svaraði
Marano, „og mun eg því gera ráðstafanir
til að yfirheyra áttunginn í nærveru ykkar.“
XXV.
í TJALDI MARANOS
Banderas sagði nú Marano hvernig hann
af hendinugu hefði hitt Gousalvo. Nafn
hans nefndi hann þó ekki. Ekki lét hann
þess heldur getið, hvar þeir hefðu átt tal
saman, því að hann óttaðist að gæzlumað-
urinn mundi ef til vill gera tilraun til að ná
fundi Gousalvos. Sömuleiðis sagði Banderas
Marano frá samtalinu milli Henry og
Celíu.
Mitt í samræðum þessara tveggja heið-
ursmanna, kom ókunnur maður í tjalddyrn-
ar. Hann var magur og óhirðulega búinn.
Svipurinn var flóttalegur og allt látbragð
hans bar vott um menningarleysi og rudda-
skap.
„Ert það þú, Hodkin! Hvað rekur þig
svo árla á fætur og á fund minn?“
Aðkomumaðurinn leit rannsakandi í
kringum sig, síðan mælti hann:
„Ég veit ekki hvað mikið ég má segja, þú
ert ekki einn.“
„Gerir ekkert! Þessir herrar mega heyra
allt, sem okkur fer á milli.“
„Þá er erindi mitt það, að segja þér, að
Matthías Sam hefir enn fundið mikið af
gulli.“
„Það verður að ná því af honum. Getum
við ekki ákært hann fyrir einn eða annan
löst, drekkur hann ekki eða spilar fjár-
hættuspil? Eitthvað hljótum við að finna
honum til áfellis.1'
,,Því rniður ekki. Hann er í alla staði
lieiðarlegur maður.“
„Fjandans ólán! En bíðum við! Veiztu
ekki enn hvað oiðið hefir af hænsnahund-
inum, sem tapaðist um daginn?“
„Nei,“ svaraði Hodkin, „enginn hefir
orðið hans var síðan.“
„Við kennum Matthíasi Sam um hvarf
hundsins. En það er annað sem ég þarf að
biðja þig að annast, úr því að þú rakst hér
inn. Farðu til bræðranna, sem búa í bjálka-
húsinu út við skógarjaðarinn. Þú veizt við
hverja ég á. Segðu .þeim að koma strax á
minn fund. Ef þeir neita skaltu taka þvf
rólega, en ná þér í hjálp svo lítið beri á. Þú
getur fengið þá SnerogMartoníliðmeðþér.
En mundu að fara gætilega, svo að bræð-
urnir gangi ykkur ekki úr gréipum.“
„Ég gera í öllu eins og þú mælir fyrir,“
mælti Hodkin og fór.
„Það lítur út fyrir að þér notið aðstöðu
yðar sem gæzlumaður til hins ítrasta. Hafið
þér leikið marga jafn grátt og þér ætlið að
leika þennan Mattliías Sam?“
„Hann er ekki sá fyrsti og verður von-
andi ekki sá síðasti,“ svaraði Marano og hló
illkvitnislega. „Þeir, sem valtir eru í sessi,
verða að ástunda auðsöfnun hvort sem er
með heiðarlegu móti, eða ekki, því enginn
veit hvenær gæfan snýr við þeim bakinu og
þá er betra að vera ekki á flæðiskeri stadd-
ur efnalega.“
Hodkin gerði eins og Marano bauð hon-
um. Fór hann til bjálkahússins, þar sem
Henry og Celía voru. Sátu þau að fábreytt-
um morgunverði þegar hann kom.