Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Síða 41

N.Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
125
Hann gekk, án þess að gera boð á undan
sér, inn í bjálkahúsið og mælti við Henry:
„Ég er með orðsendingu til þín.“
„Ég vil ekkert hafa að gera með orðsend-
ingar þínar,“ svaraði Henry, „ég vil ekki
hlusta á mál þeirra manna, er ekki kunna
einu sinni einföldustu mannasiði."
„Þú skalt ekki leggja mér neinar lífsregl-
ur — til þess ert þú of lítilsigldur. En erindi
mitt er þetta: Samkvæmt skipun Marano
gæzlumanns áttu ásamt bróður þínum að
mæta hjá honum nú þegar, heyrirðu það?“
„Marano liefir ekkert yfir mér að segja,“
svaraði Henry. „Farðu til fjandans með all-
ar hans skipanir, og láttu okkur í friði, ann-
ars skaltu fá að kenna á byssuskeftinu því
arna!“
Hodkin greip til hnífs, sem hann bar í
beltisstað, en samtímis minntist hann fyrir-
mæla húsbónda síns. Þess vegna reyndi
hann að stilla sig eftir mætti og yfirgaf
bjálkahúsið.
„Þú varst of skapbráður og tunguhvass
við þennan mann," mælti Celía þegar Hod-
kin var farinn, „hann getur orðið okkur til
mikils tjóns, því að hann og félagar hans
eru samvizkulaus þrælmenni, sem láta
hefndina ráða gjörðum sínum."
,,Ég hefi aðeins svarað honum að verð-
leikum," svaraði Henry, „og ég veit ekki á
hvern hátt hann getur unnið okkur tjón,
því áður en sólin gengur undir í kvöld
verðum við farin héðan.“
Systkinin borðuðu morgunverð sinn þög-
ul, og að því loknu fóru þau að pakka nið-
ur farangur sinn.
í sama mund kom Hodkin aftur inn í
bjálkahúsið.
„Komdu. með mér með góðu,“ mælti
hann, „Marano mun ekkert illt gera ykkur,
og ykkur verður fyrir beztu að hlýðnast boði
hans mótþróalaust."
,,Ég þekki ekki þennan Marano, og á
ekkert vantalað við hann. Þurfi hann eitt-
hvað við mig að tala, þá getur hann komið
til mín.“
„Marano er gæzlumaður hér og hefir
fulla heimild til að kalla hvern og einn til
yfirheyrzlu. Og ef þið viljið ekki fylgja með
mótþróalaust, þá finn ég mig knúinn til að
beita valdi. Þið takið afleiðingunum." Um
leið og hann mælti þessi orð, þreif hann
byssu, sem Henry átti og snaraðist á dyr.
Henry spratt á fætur og gerði sig líklegan
til að veita honum eftirför, en hann var
ekki fyrr kominn út úr húsinu en indíána-
snöru var kastað yfir höfuð hans. Samtímis
kom þriðji maður út úr kjarrinu og ruddist
inn í húsið. Kom hann andartaki síðar til
baka og hafði Celíu meðferðis.
Hodkin kom nú að og félagar hans hjálp-
uðu honum til að binda Henry, síðan lögðu
þeir af stað með hann til tjalds Maranos.
Celíu skyldu þeir eftir í böndum í bjálka-
húsinu.
„Gættu hans vel, þangað til við komum
og sækjum hann,“ mælti Hodkin við Sneer,
því að hann hélt að Celía væri karlmaður,
eins og klæðnaður hennar gaf til kynna.
„Já, herra," mælti Sneer, „ég skal gæta
hans þangað til þið komið aftur."
Marano beið komu félaga sinna með
óþreyju. Umhugsunin um Gimsteinadal-
inn gagntók hann allan. Hið eina, sem
honum gramdist, var að þurfa að pína kyn-
blendinginn til sagna í návist aðkomu-
mannanna tveggja.
„Verum rólegir, góðir menn,“ hugsaði
hann, „ég finn áreiðanlega ráð áður en lík-
ur, til að koma þessum bölvaða hershöfð-
ingja fyrir kattarnef. Og þjónn hans skal
sannarlega fara sömu leiðina — nefnilega til
helvítis!"
„Hér er fuglinn!" mæld Hodkin, „en
ekki gekk það andskotalaust að koma hon-
um hingað!"
„Komið með hann inn í tjaldið," sagði
Marano.