Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 64

144
SÍMAMEYJAR
N. Kv.
Símameyjar.
Ég hringi heiftarlega í símann og bíð
með nokkurnveginn sæmilegri þolinmæði á
að gizka 10 mínútur. Þá heyrist skýrt sagt:
„Miðstöð."
„Get ég fengið 5164?“
„Gjörið þér svo vel.“
„Þökk fyrir. . . . Halló. . . . Er það Pet.er-
sen?“
„Nei, það er pylsugerð Adamsons.“
„Er það ekki 5164?“
„Nei, það er 3567.“
. ,,Ó, gjörið svo vel að hringja af. . . .
Hvaðan úr fjandanum fékk hún pylsugerð-
ina?. . . . Halló, er það miðstöð?"
„Nei, það er pylsugerð Ad. . . .“
„í guðs bænum, hringið þér af. . . . Er
það miðstöð? Heyrið jrér, góða fröken, ég
bað um 5164.“
„Já, gjörið þér svo vel að tala skýrt. Til!“
„Halló. . . . Hallo-o-ó. . . . Góða, elsku
fröken, 5164 svarar ekki.“
„Ég skal hringja einu sinni enn.“
„Halló. . . . Er það Petersen?"
„Nei, það er baðmullarspunastofan á
Austurbrú."
„Hringið af!“. . . . Brrr. . . . Brrrrrrr. . . ,
„5164 fröken, annars kemur eitthvað hræði-
legt fyrir. . . . 5164.“
„Já, þá eigið þér ekki að segja 5469, þeg-
ar það á að vera 5961.“
„Nei, nei, fimm, einn, sex, fjórir!“ Ég rak
tölurnar af því rokna afli inn í trektina, að
þær hafa auðvitað fokið inn um annað eyr-
að á henni og út um hitt.
Það eru til ungar stúlkur, sem fást við
matreiðslu, kenna börnum eða brugga með-
öl, en ég held, að engin þeirra hafi eins mik-
il áhrif á mannkynið og símamærin. Þarna
situr hún á stöðinni og heldur þráðunum í
hendi sér, og alveg eins og dauðinn með ljá-
inn sker hún á þá, þegar tíminn er liðinn.
stundum jafnvel nokkru fyrr. Ég tek þessu
öllu samt með köldu blóði eins og sjá má
af framanlýstri viðureign. En á taugaveikl-
að fólk geta símameyjar haft óþægileg áhrif.
Ég átti gamlan frænda, sem hengdi sig í
leiðshiþræðirmm, eftir að hann hafði staðið
við símann í nokkra klukkutíma og æpt sig
hásan í trektinni. Einnig átti ég góðan vin,
sem drap sig með því að slá heyrnartólinu
í höfuð sér ,eftir að hafa rifist í hálftíma við
símamey um það númer, sem hann vildi fá
og það, sem hún vildi að hann hefði. Og
unga, fallega frænku átti ég, sem varð silf-
urhvít fyrir hærum, meðan hún beið eftir
sambandi.
Áhrif símameyja eru þó ekki alltaf skað-
leg. Beztu augnablikum lífs míns hefi ég
einmitt eytt við símann. Ég hafði einn dag-
inn hringt gamla frænku mína upp, og beið
þess, að hún svaraði.
„Halló!.... Ert það þú?“ spurði mjúk
rödd í símanum. Það var ekki frænka mín.
„Já, það er ég,“ svaraði ég í snatri og
gerði rödd mína svo þýða, sem ég frekastgat.
„Það var fallega gert af þér að hringja
mig upp. Kemur þú í dag?“
„Ja, ég veit ekki,“ sagði ég hikandi.
„Jú, gerðu það góði! En ég hefi fengið
bólu á nefið, og þú verður að lofa því að
horfa ekki á hana.“
„Já, því lofa ég,“ svaraði ég.
„Jæja, vertu þá blessaður, elsku vinur.
Ég kyssi þig í símanum."
Ég tók á móti kossinum svo vel sem ég
gat í trektinni.
Ég á vin, sem er einkar kurteis við síma-
meyjar. Hann hringir og segir með lítilli
hneigingu og góðlátlegu brosi:
„Gott kvöld, fröken! Hvernig líður yð-
ur? Auðvitað vel. Væri mögulegt að þér
vilduð gjöra svo vel og gera mér þann
greiða að gefa mér til dæmis 777?“
Hann segir alltaf „til dæmis“, til þess að
gefa símameynni frjálsar hendur með að
velja annað númer, ef henni finnst það
betra, enda gerir hún það oft.
J. Ó. P. þýddi.