Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 18

152
TUT-ANK-AMON OG GRÖF HANS
N. Kv.
Á enn öðruni er hún að rétta honum blóm
og gjafir eða hengja men um háls honum.
Allt eru þetta undurfagrar myndir, sem
sýna barnung hjón.í eðlilegu umhverfi; þar
gætir ekki hinnar prestlegu viðhafnar og
einskorðuðu hirðvenja, sem tíðkuðust í ná-
vist „sonar sólguðsins og staðgengils hans á
jörðinni".
Áður er frá því skýrt, að Tut-ank-Amon
hafi gerzt trúskiptingur og tekið aftur upp
dýrkunina á Amon-Ra. J>ó er alls óvíst,
hvört svo hafi verið í r;run og veru um liann
sjálfan. Á hásæti hans eru enn að minnsta
kosti merki þess, að hann hafi sjálfur staðið
stöðugur í trúnni á Áton, sem tengdafaðir
hans (og faðir?) hafði játað. Þar eru myndir
af sólkringlunni með útréttum mannshönd-
um, og undarlegt væri. að þessi rnerki villu-
trúarinnar hefðu fengið að fylgja honum í
gröfina, ef þau hefðu verið honum hneyksl-
anleg. Þó ber þess að geta, að þar senr mest
bar á þeim, sáust leifar af léreftstjaldi, sem
skyggt hafði á þau. Svo mætti virðast, sem
Tut-ank-Amon hafi — nauðugur eða af
frjálsum vilja — dýrkað Amon-Ra fyrir siða-
sakir, til þess að geta haldið völdum, en
varðveitt trú sína á Aton í hjarta sínu.
Tut-ank-Amon lékk ríkulegar birgðir af
öllu, sem hann hafði mætur á, til dvalar
sinnar í öðru lífi. Vér höfum minnzt á veiði-
vopn hans. í gröfinni fannst enn fremur
skrín með snyrtingaráhöldum hans, lið-
brúða úr tré til þess að máta á föt og skraut-
gripi konungs, og leifar af tjaldhimni til að
verja liann sól á ferðalögum. Þar voru
ýmiss konar búningar, ilskór og hanzkar,
sem hæfðu barni, enda var Tut-ank-Amon
það mestan hluta ævi sinnar. Einn stóllinn,
sem varðveitzt hefur í grafhvsinu, er greini-
legur barnastóll. — Margir stafa hans eru
afar skrautlegir og íburðarmiklir, flestir
auðsjáanlega embættisstafir ög veldissprot-
ar, sem notaðir voru við hátíðagöngur og
helgiathafnir, en sumir þeirra virðast þó
vera almennrar tegundar. Á einn gullstaf-
inn er letrað; „Taktu sjálfur gullstafinn,
svo að þú megir fylgja elskuðum föður þín-
um, Amon, sem mest er elskaður af guðun-
um.“ Á öðrum, sem prýddur er glerbólum
og víravirki af gulli, stendur: „Skrautstafur
hans hátignar." Sá þriðji er einfaldur reyr-
leggur, en allur gulli búinn, — og allt skilst,
þegar áletrunin er lesin: „Reyrleggur, senr
hans hátign skar af nreð eigin lrendi.“
Yfir g'röf Tut-ank-Amons hvílir einhver
harmsögublær. í öðrum gröfunr frá þeinr
tíma ber nrest á helgiviðhöfnum prestanna,
en í þessari einu gröf verður vart sorgar og
saknaðar. Örlög Tut-ank-Anrons mega líka
sorgleg' kallast. Glaðlynt ungmenni verður
á óeirðatímum verkfæri í höndum sér
voldugri og óprúttnari manna, en um sanra
leyti, sem hann er að verða fullorðinn og á
að geta látið til sín taka, verður lrann að
yfirgefa jarðneskt líf og unga, fagra og ást-
kæra drottningu. Þótt Ay konungur grobbi
af því, að jarðaríörin hafi franr farið eftir
réttunr reglum, er miklu líklegra, að Ank-
es-en-Amon drottningu sé að jrakka sá sakn-
aðarblær, sem enn tekur á nrenn að> þrjri
þúsund árunr liðnunr. Vafalaust lrefur það
verið hún, senr lagði blómvöndinn litla á
enni Tut-ank-Amons í kistunni. Hann er
eins og síðasta kveðjan eða jafnvel loforð
unr að gleyma honum aldrei. Það er fögur
og angurblíð hugnrynd, að drottningin unga
hafi sífellt syrgt mann sinn látinn; það eru
svo nrargir hlutir í grafhýsi hans, sem bera
vitni unr ást jreirra hvors á öðru.------
En sagan er enn ekki öll. Ank-es-enAmon
drottning var kona, sem hafði nokkurt bein
í nefi, þótt ung væri og bæri mikla ást til
nranns síns. Sú ást náði þó ekki út yfir gröf
og dauða. Seytján eða átján ára gönrul nrissti
hún mann sinn, og henni datt víst sízt í hug
að vera ekkja alla ævi upp frá því, því að
ekki var öndin fyrr skroppin út Tut-ank-
Amon en hún fór að reyna að tryggja sér
sama virðingarsess, sem lrún hafði áður setið
í. Hún hefur Iraft lrér unr bil tveggja nrán-