Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 22

156
TUT-ANK-AMON OG GROF HANS
N. Kv.
í 3300 ár, gat vel verið, að grafræningjar
hefðu áður brotizt inn í hana.
Carter varð að láta þarna staðar numið
í bráð og liafa taum á forvitni sinni. Hann
stjórnaði uppgreftrinum fyrir hönd Garnar-
vons lávarðar og vildi ekki opna gröfina,
nema hann væri viðstaddur. Verkið var haf-
ið að nýju 24. nóv., og um kvöldið voru öll
sextán steinþrepin rudd. Neðst á dyrunum
fannst nýtt innsigli, og á því stóð skýru letri
nafn Tut-ank-Amons. Þeir hlutu því að vera
á réttri leið.
Daginn eftir voru innsigluðu dyrnar opn-
aðar, og var þá kontið niður í mjó göng,
sem lágu niður á við; þau voru full al: grjóti
og mylsnu, og því rniður kom á daginn, að
sú öryggisráðstöfun hafði samt ekki verið
einhlít. Auðséð var, að grafræningjar höfðu
brotið sér leið eftir göngunum í efra horni
vinstra megin. Verið var að ryðja göngin
allan daginn, og var enn ekki komið að
neinni liurð. „Dagurinn næsti,“ ritar Ho-
ward Carter, ,,var mesti dásemdardagur,
sem eg hef lifað, og eg get aldrei gert mér
von um að lifa annan eins.“ — Allan fyrri-
hluta dagsins var enn verið að ryðja grjóti
úr °öng;unum. — „Unr nónbil rákumst við
á aðrar innsiglaðar dyr, níu metrum neðar
en útidyrnar, og voru Jrær næstum Jrví ná-
kvæmlega eins og þær síðarnefndu. Okkur
fannst líða eilífðartími, meðan verið var að
fjariægja ruðninginn frá dyrunum neðan
til, en að lokum stóðu Jrær óbyrgðar fyrir
framan okkur. Úrslitastundin var upp runn-
in! Með skjálfandi höndum braut eg olur-
litla rauf í vinstra horni og fálmaði inn lyr-
ir með litlum járnstaf eins langt og eg gat
seilzt. Þar var ekki annað að finna en tóin
og myrkur! Svo víkkaði eg raufina nokkuð,
stakk lampa inn fyrir og gægðist inn, rneðan
Carnarvon lávarður, Frú Evelyn og Cal-
lender stóðu við hlið mér, eirðarlaus af eftir-
væntingu. í fyrstu gat eg ekkert greint, en
eftir því sem augu mín vöndust ljósinu og
myrkrinu, gat eg smátt og smátt farið að
greina lögun lierbergisins, einkennileg dýr,
standmyndir og gtill — alls staðar stafaði á
gull. Allra snöggvast varð eg höggdofa af
undrun og gat engu orði upp komið. Þá
brast Carnarvon lávarð þolinmæði og hann
spurði með ákefð: „Getið Jrér séð nokkuð?“
Eg gat engu svarað nema þessum fáu orð-
um: ,,Já, dásamlega hluti!“----Aldrei hef-
ur nokkur uppgröftur frá fyrstu tíð afhjúp-
að aðrar eins dásemdir og lampinn skein á!“
Af }>ví að grafhýsi Tut-ank-Amons er eina
egiptzka konungagröfin, sem fundizt hefur
næstum ]r\í alveg óhreyfð, má geta nærri,
hve ofsaglaðir Carnarvon lávarður og félag-
ar hans urðu. Ef grafir annarra hinna fornu
Þebu-konunga Iiefðu geymzt óhreyfðar
frarn á vora daga, hefði gröf þessa unga
konungs ekki verið neitt einsdæmi, en þær
hafa allar verið rændar og sumar vafalaust
margrændar.
Framherbgrgið, sem þarna var komið inn
í, var nokkurs konar bil beggja að mega
kallast ruslakompa eða barnaleikstofa; þar
voru alls konar munir á tjái og tundri, og
svo margir v'oru þeir, að ekki var viðlit að
komast að dyrum grafklefans, fyrr en fram-
herbergið hefði verið rutt. En munir þessir
voru líka svo merkilegir og dýæmætir, að
Jjeir einir hefðu launað að fullu sex ára
strit. í Jressari stuttu frásögn er ekki rúm
fyrir langar og nákvæmar lýsingar, en Jró
skal stuttlega skýrt frá nokkru af því, sem
þarna var.
Fremst við dyrnar var óskabikar kon-
ungs, fagurlega gerður af hreinu, hálfgagn-
sæju alabastri. Þar fyrir innan voru aðrar
alabasturskrukkur, útfarar-blómavendir og
prýðilegt skrín með myndum á — líklega
dýrasta listaverkið, sem í grafhýsinu fannst.
I því voru ilskór ýmissa tegunda, sumir úr
einföldum sefpappír, en aðrir af dýru efni
og gulli skreyttir. Þar voru og konunglegir
\ iðhafnarbúningar, skreyttir gulli og perl-
um. Hvort sín megin innsigluðu dyranna
inn í grafklefann stóðu trélíkneski í líkams-