Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 29

N. Kv.
ÖLDUKAST
163
ið í kvöld, eins konar blysför með flugeld-
um. (), livað eg hlakka til. Góði Karl, vertu
með í förinni; fáðu þér bát og bjóddu þess-
um ensku konum, sem þér geðjast svo vel
að, að vera með þér.“
„Nei, eg finn enga ánægju í því eða
skemmtun að róa út um vatn í myrkri. A
vatninu hvessir oft snögglega, og þessum
smákænum getur livolft undir manni áður
minnst varir.“
,,í myrkri, segirðu, góði Karl, við verð-
um eigi í myrkri; það á að lýsa upp vatnið
með blysum —“
,,)á, blysum, sem aðeins gera illt verra.
Nei, eg sárbæni þig um að neita boðinu og
taka engan þátt í svona lagaðri skemmtun.“
,.Þú villt þó ekki, að eg svíkist um það,
sem eg hef lofað — eða á eg að segja, að
maðurinn minn þvertaki fyrir að eg fari
með? Það yrði úr því óbærilegt hneyksli,
sem aliar hlæju að.“
,,Þú villt þá heldur hætta lífi þínu?“
„Já, langtum heldur!" svaraði hún og hló
um leið og hún horfði í augu honum. Allir,
er við borðið sátu, voru hrifnir af hinni
ungu frú á þessu augnabliki. Hún hvíslaði
einhverju í eyra honum, en hann sat þarna
súr á svipinn og hálf ólundarlegur. Það var
í sannleika engin furða, þótt hún leitaði sér
skemmtana og dægrastyttingar eftir því sem
hún átti kost á, þar sem hún var gift þessum
réttnefnda ísbirni, er auk þess gat verið
faðir hennar livað aldurinn snerti.
,,Þú ferð of léttúðugum orðum um þetta,
þótt í spaugi eigi að vera, og vildi eg mega
biðja þig um að hafa betur gát á orðum þín-
um og tilsvörum framvegis.“
„En, góði Karl, eg get eigi verið eins liá-
tíðleg og alvörugefin eins og þú; það verður
þú- að fyrirgefa."
Rússneski listamaðurinn spurði nú frú
Gran mjög kjassmáll, hvort maðurinn lienn-
ar ætlaði að vera með í förinni.
Hún vissi það eigi alveg fyrir víst, en hélt
það.
,,En þér verðið að rnuna, að eg ætla yður
bezta sætið í bátnum mínum, og við leggj-
um af stað kl. 9.“
Enska frúin með rniklu brjóstin missti
nú vasaklútinn sinn á gólfið, og Rússinn
laut niður til að taka hann upp fyrir hana,
en að beygja sig svona var honum ofraun.
Hann ætlaði alveg að kafna af mæði, stóð
þegar upp, hneigði sig fyrir hinum borðgest-
unum og fór út, áður en seinasti rétturinn
var á borð borinn.
„Einasta að þessi áreynsla eigi ríði hon-
uin að fullu,“ hrópuðu konurnar í sífellu,
óttaslegnar.
„Nei, á því er engin hætta, en hann nýtur
betur kampavínsins í einrúmi,“ gall aldr-
aður ítali við, ítalskur bósi, er gramdist
mjög að sjá og heyra, hvernig kvenfólkið lét
utan um þenna feita uxa.
,,Æ, góði Karl, gefðu okkur nú eina flösku
af kampavíni," mælti frúin. „Þegar eg heyri
það nefnt og sé aðra drekka það, þá fer mig
að langa svo mikið í það.“
Gran bað um hálfflösku.
„Nei, láttu það nú vera heilflösku, Karl!
Frakknesku dömurnar, er sitja á móti okk-
ur, þiggja víst með ánægju að fá glas með
okkur.“
„Þú verður þá að bjóða þeim það; eg
Jrekki þær ekki og er ekkert hrifinn af þeim.
Frúin lét ekki segja sér það tvisvar, en bað
þegar um glös handa þeim og þeirri brjósta-
ntiklu. „Mér þykir verst að eg sé ekki
stúdentinn frá Bern, því að eg hefði boðið
honum glas.“
„Það banna eg þér með öllu, Fanney.“
„Einmitt það! Svo eg hef svona strangan
iiúsbónda; þá er að taka því.“
„Já, eg held að eg megi segja, að eg beri
betra skyn en þú á það, hvað við á og hvað
ekki á svona ferðalögum. Það er sitt hvað
að koma fram svo, að við megi una heima í
Noregi, eða hér innan um alla ókunnuga,
og allt aðrar kröfur eru gerðar hér en þar.“
Litla dóttir pólsku furstahjónanna kom
21*