Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 30

164
ÖLDUKAST
N. Kv.
nú með skriflegt boð til Fanny um að
drekka með þeim kaffi uppi á austursvöl-
unum.
„Eg þakka kærlega fyrir boðið!“ hrópaði
frúin frá sér numin og teygði sig fram í
sæti sínu, ef verða mætti að hún kæmi auga
á furstann. „En, góði Karl,“ hélt luin svo
áfram í sörnu andránni, „hvers vegna borðar
þú ekki „Vanilla-ís“, sem er svo dæmalaust
góður og svalandi?“
„Hann kælir magann um of,“ svaraði
Gran.
Hún hallaði höfðinu tit á öxlina, horfði
broshýr framan í hann og sagði glettin: „Já,
það er satt, þú þarft ekki að kæla þig.“
Á meðan frú Gran sat fjörug og kát að
kaffidrykkjunni úti á austursvölum gisti-
hallarinnar, sat maður hennar inni hjá sér í
þungum hugsunum. Hann hafði nú verið
giftur aðeins tveggja mánaða tíma, og var
þó þunglyndislegur raunablær þegar auð-
sær á andlitinu. Hann hafði eins og yngst
upp í svip meðan á tilhugalífinu stóð, en
það átti eigi lengi að standa. Áður þótti
hann fremur ómannblendinn og óframfær-
en nú keyrði þó úr hófi. Á ferðum sínum
hafði hann sett sér að kynnast sem fæstum
og hann hafði beðið hina ungti konu sína
að vera vanda að vinum, gætna og varkára í
tali og yfir höfuð fara varlega og þiggja sem
minnst af heimboðum. En hún hafði þegar
leitt honum Jrað fyrir sjónir, að eigi gæti
komið til mála, að hún, ung og fjörug, gæti
verið eins ómannblendin og alvarleg eins
og hann; það væri nokkuð annað að vera
rúmlega tvítug eða kominn hátt á fimm-
tugsaldurinn — og hennar mesta unun og
ánægja væri nú einnritt að kynnast sem
flestum.
Honum var nú raun að því hve oft liann
var ömurlegur og óþýður i viðmóti og
reyndi að telja sjálfu msér trú um, að það
væri eigi nema eðlilegt að hún, sem svona
allt í einu úr fátækt og basli var hafin til
tignar og auðlegðar, kynni sér í fyrstu ekk-
ert hóf. Ekki gat hún vitað, hvernig hún í
hinum ýmsu tilfellum ætti að koma fram
eða haga sér svo, að samkvæmt væri heldri
manna háttum — henni varð því eigi ámælt
fyrir það, þó að hún að þessu leyti eigi fylgdi
neinum ströngum reglum. Hún var fjörug
og kát að eðlisfari og var það nokkuð láandi
um konu á hennar aldri? Nei, framkoma
hennar var bara eðlileg, en þó hafði hann
hugsað sér þessa brúðkaupsferð þeiiTa svo
allt öðruvísi, miklu, miklu meira eftir sínu
höfði. Hann hafði ætlað sér að leiða hana,
leiðbeina henni, fræða hana, opna augu
hennar fyrir öllu fögru og göfgandi, er fyrir
augu og eyru bæri, og hann hafði hugsað
sér hana sem hlýðnina sjálfa og eftirtektina.
Ó, hve ferðin skyldi verða fræðandi og göfg-
andi fyrir hina ungu konu, sem svo lítið
hafði áður séð af heiminum, Hin tilkomu-
mikla, stórhrikalega náttúrufegurð í Sviss,
sem svo oft hefur verið viðburgðið, öku-
ferðir upp til fjallanna og inn til dalanna,
gangan meðfram vötnunum á kvöldin um
sólarlagið: allt vonaði hann að þetta mundi
verða til að færa hana nær honum, samstilla
sálir þeirra, eyða eða að engu gera aldui'S-
muninn á þeim. En nú! — nú sá hann að
þessir loftkastalar hans voru hrundir til
grunna eins og spilaborg. Það var hið fjör-
uga gistihallalíf innan um margmennið í
öllum Jress töframyndum, sem heillaði hana,
en ekki hin svissneska náttúrufegurð.
En Jrað, sem þó einkum særði Gran var
það, að hann var farinn að sjá, að það var
eigi eingöngu glaðlyndi, æskufjör og skort-
ur á lífsreynslu og lífsþekkingu hinnar ungu
konu hans, er teymdi hana út í sollinn og
gjálífið, heldur skortur á sannri menntun
og nærnum smekk. Hinir misjafnlega
menntuðu og smekknæmu gestir gistihall-
arinnar veittu þessu auðvitað enga eftirtekt,
þeim var nóg að sjá hana, heyra hana, vera
með henni, til að dást að henni, verða hrifn-
ir af henni og bera hana á höndum sér, og
þá spillti það eigi fyrir, að allir vissu, að hún