Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 31

N. Kv.
ÖLDUKAST
165
var vellauðug og háttstandandi. — En Gran
leit nú öðruvísi á þetta; það þýddi ekkert
fyrir hann að reyna að loka augunum fyrir
því, sem Já svo augljóslega í augum uppi.
Hann sá æ betur og betur, að þau voru
svo gagnólík í skoðunum og liugsunarhætti,
sem mest mátti vera. Þetta kom daglega í
ljós, æ skýrar og skýrar, og varð til þess að
þau urðu æ fátalaðri hvort við annað, yrtu
oft dögunum saman eigi hvort á annað,
nema það allra nauðsynlegasta, sem eigi
varð hjá komizt. Þau höfðu fengið svo gagn-
ólíkt uppeldi og því von að lífsskoðanirnar
yrðu gagnólíkar. Hann hafði kviðið því, að
hann með menntun sinni ogmikluyfirburð-
um myndi bæla hana niður, svekkja hana
svo, að hún ekki almennilega nyti sín, — nú
kveið hann hinu gagnstæða, að einmitt hún
myndi 'bæla hann undir sig, gera hann að
hlægilegum, ósjálfstæðum ræfli.
I Rómaborg ætlaði hann að leigja sér hús
út af fyrir sig næsta vetur og reyna til að
vekja hjá henni áhuga á listum og fyrri alda
sögu þessarar fornfrægu borgar. Raunar var
hann hálf vantrúaður á. að sér mundi tak-
ast það, því hann mundi of vel hvernig fór,
er hann í hallarrústunum í Heidelberg ætl-
aði að fara að skýra henni frá sögu þeirra.
Hún spurði þá, er hæst stóð á útlistunum
söguviðburðanna: „Hvernig ætli menn hafi
verið klæddir í þá daga?“ — Og er svo rétt í
þessu bar skrautlegan vagn þar að, hljóp
hún frá og sinnti engu öðru en því, að dást
að hve skrautlega konur þær voru til fara,
er út úr vagninum stigu. En það var þó
hugsanlegt, að vekja mætti áhuga hennar á
einhverja merkilegu og eftirtektaverðu í
þessari fornu, frægu borg, þar sem svo að
segja allt minnir á fornöldina.
Dvöl þeirra hjóna þarna í Montreux var
þegar á enda, og að fám dögum liðnum var
ferðinni heitið lengra suður á bóginn. Gran
hafði því ásett sér að skrifa í kvöld Lorentze
systur sinni. En um hvað átti liann að skrifa?
Honum fannst eigi taka því að fara að skrifa
henni neina ferðasögu, og á sjálfan sig vildi
hann sem allra minnst minnast og þá eigi
fremur á hana, sem nú átti fyrir hendi
að setjast í frúarsætið í Karlsro. Hann hafði
því um ekkert að skrifa nema það, að þeim
hjónum liði vel, og svo minnast á einhver
heimilisstörf, er hann bað hana að sjá um
í fjarveru sinni.
En er liann aðeins var seztur niður til að
skrifa, kom þjónn einn inn til hans með sím-
skeyti, er hljóðaði svo:
„Frú Bloch dó í morgun og fékk hægt og
rólegt andlát. Margrét dóttir hennar flytur
til mín. Lorentze."
Þessi dánarfregn fékk mjög á Gran, þótt
hann rólyndur væri og stilltur. Hann hafði
nú svo margs að minnast frá liðnum sam-
verustundum þeirra, allt frá þeirri stundu,
er þau fyrst sáust og kynntust og til þess
dags, er hún fylgdi honum niður á bryggj-
una og rétti að honum myrtusviðarsveiginn
með þessum ummælum: „Látið hann á höf-
uð brúði yðar; honum fylgja einlægustu og
heitustu heillaóskir mínar.“ Hún brosti þá
svo blítt um leið, en augun s'kæru og ástúð-
legu lauguðust tárum. Honum fannst nú,
er hann rifjaði upp fyrir sér liðnar samveru-
stundir þeirra, sem vináttan hennar fölskva-
lausa og trygga, liefði búið honum einhverj-
ar sælustu gleði- og ánægjustundimar í lífi
hans, en nú hafði dauðinn slitið þessi við-
kvæmu vináttubönd. Og aldrei fannst hon-
um þó, sem sér hefði riðið meir á því en ein-
mitt nú, er hann átti í þessu afarþunga sál-
arstríðí, að mega sækja ráð til hennar, bera
undir hana það, sem honum lá þyngst á
hjarta ,en nú var honum fyrirmunað það.
,Ó dauði! hversu beisk er þín tilhugsun." —
Hann lagðist út af í legiubekkinn og grét
fögrum tárum. Enginn gat meinað honum
það. Jafnvel hetjan, sem annars ekkert fær
bugað má gráta hina burtsofnuðu. Sjálfur
meistarinn grét við gröf vinar síns Lazar-
usar.
Hurðinni var hrundið upp á gátt og inn