Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 43
N. Kv.
MALÍN STURE NUMIN BROTT
177
næst frú Sigríði að leita um sættir með hon-
um og frú Mertu og fá hana til að sam-
þykkja ráðahaginn. Frú Sigríður lofaði að
gera, hvað hún gæti, og skömmu síðar ók
hún burt frá lénsmann'sgarðinum.
Þegar frú Sigríður kom aftur heim í
Hörningshólm, var móðir hennar í rúmi
sínu í turnherberginu; þangað hafði hún
verið borin eftir yfirliðið í stiganum. „Var
hún með kveinstöfum, eins og þegar frú
Sigríður skildi við hana, og jókst þó á, þeg-
ar frú Sigríður kom aftur við svo búið. En
frú Merta lét þó ekki sitja við kveinstafina
eina. Hún varð að vísu að hætta við að láta
vopnað lið elta þau hjónaleysin — en við því
hafði Eiríkur Stenbock búizt — því að hún
var ein heima, og synir hennar og tengdasyn-
ir voru hjá konungi í Vesturási. Hún gat
því aðeins kært yfir því, sem gerzt hafði, og
heimtað, að sökudólgnum yrði refsað. —
Morguninn eftir fór hraðboði frá Hörnings-
hólmi með bréf frá frú Mertu til Jóhanns
konungs, og kvartaði hún með stórum orð-
um yfir þeirri miklu sorg, sem Eiríkur
Stenbock hefði valdið sér með þessu ger-
ræði. — Eiríki Stenbock var tafarlaust
stefnt; hánn átti undir eins að standa fyrir
máli «ínu út af þes’sU ofbeldi, og afrit af
stefnunni var sent til frú Mertu henni til
fróunar.
Meðan á þessu stóð, hélt Eiríkur Stenbeck
og föruneyti hans leiðar sinnar. Um óttu
morguninn eftir var lagt af stað frá léns-
mannsgarðinum og stefnt í suður. Eiríkur
Stenbeck bjóst alltaf við vopnuðu liði á eft-
ir sér og hraðaði því ferðinni sem mest hann
mátti. Að fám dögum liðnum komu þau til
hallar Péturs Brahe á Visingsey í Vettern-
vatni; en þá fréttu þau, að greifahjónin,
Pétur og Beata, væru ekki heima, heldur
farin til Sundhólms. Eiríkur Stenbeck fór
með Malínu þangað og taldi hana þá loks-
ins úr allri hættu. — Þau höfðu strokið frá
Hömingshóími á þriðjudaginn fyrir pálma-
sunnudag, en náðu til Sundhólms á annan í
páskum, og höfðu þá haldið vel áfram. —
Þegar Eiríkur Stenbock hafði falið Malínu
frú Beötu systur sinni til umsjár, hélt hann
sjálfur tafarlaust norður í land til að standa
fyrir máli sínu og bjarga því við eftir getu.
Það mátti ekki seinna vera, því að frú
Merta hafði ekki legið á liði sínu. Konung-
ur og hún höfðu skipzt á mörgum bréfum,
og hún hafði fengið loforð um, að Eiríkur
Stenbock skyldi verða tekinn fastur í Stokk-
hólmi og hann skyldi aldrei fá konungsleyfi
til ráðahags við Malínu. Vegna þess var
gefið út konungsbréf þess efnis, að enginn
prestur skyldi dirfast að gefa þau saman.
Eiríkur Stenbock fékk stefnu konungs á
leiðinni til Stokkhólms, og þegar þangað
kom, var hann hafður í gæzlu í gistihúsi
sínu, rekinn frá stöðu sinni og varð að
greiða árslaun sín aftur. En hann átti marga
áhrifamikla vandamenn og vini, t. d. ekkju-
drottninguna, systur sína, Karl hertoga
bróður konungs og ýmsa aðalsmenn, jafnvel
þá, sem nákomnir voru frú Mertu. Allir
studdu þeir mál hans, en frú Marta lét eng-
an bilbug á sér finna. Gekk svo hvorki né
rak.
Loksins virðist konungi hafa farið að
leiðast þetta þóf, því að ef farið hefði verið
að réttum lögum, mundi hafa orðið að sjá á
bak duglegum starfsmanni. Og þá gerðist
líka Eiríkur Stenbock djarfari. Hann tók
sér ferð á hendur til Visingseyjar og fékk
Malínu til að útkljá mál þetta, sem um
hafði verið deilt í hálft annað ár. Bannað
hafði verið, að nokkur svenskur prestur
gæfi þau saman, en samt var ekki fyrir það
loku skotið, að danskur prestur gerði það. í
fylgd með herbergisþernu frú Sigríðar og
fóstru Níelsar Sture, sem báðar höfðu dval-
izt með Malínu allan tímann, skruppu þau
einn góðan veðurdag út fyrir landamærin,*)
létu danskan prest framkvæma hjónavígsl-
una og fóru sama dag til Torpa, þar sem
brúðkaupsveizlan var haldin.
#) Danir áttu þá hluta aí Suður-Svíþjóð.
23