Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 34

72
KONA VÉLFRÆÐINGSINS
N. Kv.
sér eins vel. Þegar þau höfðu lokið mál-
tíðinni, stakk hann upp á því við hana,
að þau skyldu fara, í bílnum hans,
skemmtiferð upp í sveit — og í þetta skipt-
ið liafði hún engar mótbárur fram að færa
gegn ökuferð. Hann settist við stýrið og
hleypti vélinni af stað. Bíllinn tók að
hreyfast og rann á hægri færð yfir Vestur-
vallargötu og svo áfram um bæinn; á með-
an skemmti hann henni með glaðværu
gamanskrafi. Smátt og smátt þynntist um-
ferðin, og var þá hraðinn aukinn. Saja
leit á bílskífuna, þar sem hraðinn er sýnd-
ur og vegalengdin, sem farin er, og fór að
velta því fyrir sér, hversu langt hann
mundi hafa hugsað sér að aka með lrana.
Vitaskuld þurfti hún ekkert að flýta sér,
en að hinu leytinu var hún ekki heldur
áfjáð eftir, að þessi æfintýralega ökuferð
yrði of mjög dregin á langinn. Allt í einu,
þegar þau voru komin upp á hæð nokkura,
stöðvaði liann bílinn og sagði:
— Nú álít ég, að við ættum að hvíla okk-
ur hér dálitla stund, áður en við snúum
heim á leið, og fá okkur vindling, eða hvað?
Vitið þér annars, að héðan er að líta eitt-
hvert hið fegursta útsýni — það er að segja,
sem mér finnst.
Hún var til með að viðurkenna það, —
þaðan var víðsýni mikið, yfir akra og engi,
og að baki þess reis hin dimma brún skógar-
ins, — hér og þar gat að líta bændabýlil á
víð og dreif. Sólin, sem var einmitt í þess-
ari andrá að hníga til viðar að baki skógar-
ins, sveipaði umhverfið miklu litskrauti.
Er þau liöfðti setið þarna hljóð um stund,
þá varð hún sér þess fremur meðvitandi, en
að hún fynndi það, að liann hafði lagt hand-
legginn yfir axlir henni.
— Er ekki fagurt hérna? spurði liann aft-
ur. Þá varð Irenni það ljóst í einni svipan, að
þarna var beinlínis auðn, — ekki einn ein-
asti bíll liafði farið þar fram hjá í langan
tíma, og eins langt og augað eygði gat hún
ekki séð til neinna mannaferða. Hún færði
sig lítið eitt frá honum.
— Ég held að það sé bezt, að við ökum
nú heim.
Hann leit undrandi á hana.
— Alveg sjálfsagt, svaraði hann, og bjóst
um leið að setja bílinn af stað — en það tókst
honum ekki.
— Afar einkennilegt, tautaði hann, — ég
get ekki hreyft hann úr stað.
— Hefur forstjórinn athugað kveiking-
una, livort hún er í lagi?
— Já, en hann vill samt sem áður ekki
taka við sér.
— Ég vil nú helzt vera laus við svona
nokkuð, sagði hún snöggt, — ég þekki nú
þess konar brögð. Karlmenn með óheiðarleg
áforrn....
— En ég get fullvissað yður um það, ung-
frú Thunberg, sagði hann alvarlegur á svip,
— að mér er ekki unnt að koma bilnum af
stað — og hvað svo sem þér haldið um áform
mín, þarf ég ekki að bera kinnroða þeirra
vegna. Ég skal fúslega kannast við það, að
ég hef verið dálítið ásthrifinn af yður, en
þér hafið aldrei örfað mig á neinn liátt,
heldur ætíð verið hinn sérstæði, lýtalausi
hraðritari. Þér þurfið ekkert að óttast.
— Ég bið yður fyrirgefningar, sagði hún
hvatlega. — Það hlýtur að vera tómleikinn
liérna, sem hefur farið í taugarnar á mér,
— en haldið þér ekki, að þér getið fundið
það, sem að honum er?
— Ég vil reyna það, en verið ekki alltof
bjartsýnar, því að ég þekki lítið til aflfræð-
innar. — Hann fór út úr bílnum og opnaði
vélarrúmið. Saja heyrði, að hann bjástraði
eitthvað við vélina, en hann hætti því fljót-
lega og kom aftur inn í bílinn.
— Nei, ég get ekki fundið, hvað er í ólagi,
sagði liann, — við verðum að bíða hérna,
þangað til einhver fer hér um — og þar að
að auki er ég enginn Berner.
— Berner, hafði hún upp eftir ltonum.
Hvað vissi hann rnikið um hana?