Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Síða 16

2
HUGLEIÐINGAR ÓLAFS Á HAMRABORGUM
N, Kv.
Imgsa og tala af fullri einlægni, dirfsku
og alvöru. Hér duga engar vangaveltur,
ekkert tæpitungumál.
Það eru til ýmsar aðferðir, fornar og
nýjar, í sjálfsrannsókn, sjálfstamningu og
sjálfsrækt. Eina þessa aðferð hef ég sér-
staldega reynt, og ég þekki nokkuð marga
menn, gáfað fólk og göfugt í hópi sálar-
rannsóknamanna og guðspekinga, sem hafa
reynt þessa aðferð með góðum árangri.
Það er komið kveld. Þú hefur lokið
dagsverki þínu, ef til vill ertu þreyttur, ef
til vill ekki. Það skiptir máli, en þó eklci
miklu máli. Þú finnur þér einhvern hvíld-
arstað, einhvern griðastað á heimili þínu.
Hann hlýtur að vera til. Þú hverfur þangað
þögull og hljóður eins og sólgeislinn bak
við fjallið. Þú ert hvorki að sýnast eða
látast, þess vegna viltu gjarnan vera einn.
Þig dreymir um eina alveldissál, þig órar
fyrir, þér finnst djarfa fyrir þeirri lífernis-
list, sem í því er falin, „að þræða sinn ein-
stig á alfarabraut, að eilífu er listanna
göfuga þraut, að aka seglum á eigin sjó
einn meðal þúsunda fylgdar.“ Þú sezt í
djúpan stól eða leggur þig á legubekk með
fætur og arma rétta í sömu línu. Þú slakar
á taugum og vöðvum og leggur augun aft-
ur. Hvað áttu í pokahorninu? Hvaða gestur
hefur tekið sér sæti í vitund þinni? Ef til
vill falleg mynd, fögur sýn. Ef til vill ein-
ver geisli, sem vinur þinn, hann eða hún,
hefur gefið þér og er svo undurgott að
vermast við. Og þá er auðvelt að hefja
þessa þagnarstund. En það getur líka verið
gestur af allt öðru bergi brotinn, sviði í
vitundinni eða sár hugsun, vegna þess að
þér finnst náungi þinn, samferðamaðurinn,
hafa sýnt þér ósanngirni eða rangsleitni,
Þú varst tortryggður, við þér var stjakað,
réttur þinn var borinnn fyrir borð. En það
gildir einu, hvernig þetta atvikaðist. Sann-
leikurinn er sá, að þér líður ekki vel. Þú
ert særður, þú ert þjáður. Og þú ert þjáður
vegna þess, að hugsunin, minriingin, líðan-
in er ekki í samræmi við það bezta í sjálf-
um þér, ekki í samræmi við það, sem þú
átt bezt til. Þú ert óánægður, af því þú
finnur ekki hið ljúfa andartak, sem þú
leitar að, þráir og vilt umfram allt, að sé
varanlegt. Nú hugsar þú eitt andartak um
hugarástand þitt og orsakirnar til þess, þeg-
ar þú ert setztur eða lagztur fyrir, svo vísar
þú þessum gesti rólega og ákveðið á bug,
en grípur aðra hugsun föstum tökum,
minninguna um það, þegar sá eða þeir,
sem ollu þér þessum augnabliks sársauka,
íéttu þér eitt sinn höndina eða brostu til
þín eitt sinn, einmitt þegar þú þurftir á því
að halda. En sé það atvik elcki fyrir hendi,
áttu samt sem áður aðra bjarta geisla, sein
koma, þegar þú kallar á þá. Þá grípur þú
einn þeirra eitt andartak, lætur hann fylla
hugskot þitt, hann lýsir það upp leiftur-
hratt. Því næst sleppir þú hugsuninni, tæm-
ir hugann algjörlega, gleymir atvikunum,
gleymir umhverfinu, öllu. Ollum þessum ,
hlutveruleika, sem túlkar sín eigin sjónar-
mið af því miskunnarleysi, að við mann-
anna börn gleymum þessu, sem okkur var
eitt sinn sagt, að eitt væri nauðsynlegt, að
elska, trúa og biðja. Og allt er horfið, allt
er gleymt, allur hlutveruleiki. Hugurinn
er blækyrr, ekki gára á vitundinni. Hún
upplýsir sjálfa sig, því að síðasta minning-
in var svo björt. Þögnin er hrein, djúp, hún
er algjör. Þannig dvelur þú nokkur augna-
blik í musteri þagnarinnar. Það er bjart,
og það er máttugt þetta musteri. Þögnin
er máttug, hún er gjafi, Ijósgjafi, þroska-
gjafi. Svo lyftir þú sál þinni, anda þínum
eins hátt og þú getur upp í himinblámann,
gegnum himinhlámann, og nú finnst þér þú
vera barn, og þú ert ekkert annað en barn.