Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Síða 19

N. Kv.
HUGLEIÐINGAR ÓLAFS Á HAMRABORGUM
5
eftir hlut annarra, honum má alltaf treysta
til góðra verka. Hann slær engan niður á
leikvelli lífsbaráttunnar. Góðvildin varðar
veg vitsmunanna til vizku og veg viljans til
góðra verka. Hins vegar getur samúðarlaus
maður með mikla þekkingu og sterkan vilja
verið hættulegur maður á tímum hinna
ægilegu efnisvísinda. Þannig er það einnig
með guðlaus vísindi, með þau í höndum
getur kærleikssnautt mannkyn auðveldlega
fyrirfarið sjálfu sér. Það ætti að vera öll-
um ljóst, að ekkert er þýðingarmeira á vor-
um dögum en það, að menn almennt þjálfi
sig í góðvild.
Það er alltaf verið að kalla til okkar of-
an af fjallinu: Takið sinnaskiptum, því að
guðsríki er í nánd, en við heyrum ekki
þessa þýðu, djúpu rödd fyrir vélaskröltinu,
aðeins óminn af henni. Einlægur og sann-
ur trúmaður er enginn skýjaglópur, heldur
mjög jarðneskur maður. Hann er trúr og
heiðarlegur í öllu starfi sínu, smáu sem
stóru, hann skilur og veit, að hver hugsun,
sem hann hugsar, er verðmæt, sé hún
sprottin upp úr jarðvegi góðvildar og
mannástar. Hann skilur, að hvert fótmál,
sem hann stígur, hvert handtak, sem hann
grípur, er liðveizla við ljósið eða myrkrið,
lífið eða dauðann, að skólahverfi okkar
mannanna er jörðin og skólavistin er stutt.
Sannleikurinn er sá, að misvitrir menn hafa
mótað hin kristnu trúarbrögð eftir geðþótta
sínum, en hinn göfgi kristindómur hefur
ekki megnað að móta hugarfar kynslóð-
anna. Allir þeir, sem skilja þetta, ættu að
taka höndum saman, opna sál sína fyrir
hinum bjarta sólgeisla kristindómsins, veita
honum viðtöku á einfaldasta hátt án um-
búða. Við eigum að ganga hreint að verki
og taka kristindóminn í þjónustu lífsins,
þessa jarðlífs. Það er staðreynd, að fjöldi
manna veit, að trú á guð og annað líf er
uppruni og kjarni þeirra andlegu viðhorfa,
sem hlotið hafa nafnið trúarbrögð, og eins
hitt, að trúarbrögð eru einskis virði, nema
menn lifi andlegu lífi, það er í samræmi
við þessa hæstu hugsjón mannsins. Ef við
getum sýnt það í hugsun okkar og hegðun,
að trúin geri okkur raunsærri og starfhæf-
ari og heilbrigðari menn, erum við að færa
trúarbrögðin til vísindalegrar áttar. Þessi
starfsemi hefur að vísu lengi átt sér stað
meðal einstaklinga, en hún þarf umfram
allt að aukast og margfaldast, verða hlut-
tak fjöldans.
í hjarta mannsins eru fólgnar lindir og
í vitund hans djúpir brunnar. Ef maðurinn
steypir sér niður í sitt eigið hugdýpi, kem-
ur hann alltaf upp með nýjar perlur.
Mannssálin er djúpur og bjartur leyndar-
dómur, hvað þá ljóshafið, sem altekur hina
hærri heima og hún er neisti af. Listin að
lifa er framar öllu að lcanna sjálfan sig,
og sumir telja hana æðsta allra lista, og er
þá mikið sagt. Lífið er erfitt og vegurinn
brattur. Við vitum mikið, en kunnum fátt.
Heimspekin er ekki okkar grein, raunvís-
indin þaðan af síður. Heimspekingunum
kemur aldrei saman, og vísindamennirnir
eru börn eins og við frammi fyrir kjarna
mannlegrar tilveru. Þeir geta eklci sagt,ekki
kennt okkur, hvernig við eigum að lifa,
trúin stendur okkur næst. Hún er sú svip-
mynd — sá ljósgjafi, sá lífgjafi, sem mest
er í ætt við sjálfan upprunaleikann. Hún
er kastljós vitundarinnar frarn á veginn.
Þar sem hlutlæg vissa þrýtur, getur andleg
reynsla, trúarreynsla, veitt nýja fræðslu,
fræðslu um mátt góðvildarinnar, gildi ást-
úðarinnar. Að leita guðsríkis innra með
sjálfum sér er djarfasta glíma mannsins við
gátu tilverunnar, dulrúnir lífsins. Trúar-
reynsla er öruggasti reynslugrundvöllur
einstaklingslífsins. Þegar mannleg hugsun