Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Síða 20

6
HUGLEIÐINGÁR ÓLAFS Á HAMRÁBORGUM
N. Kv.
stígur hátt, hættir henni við að svima, en
þegar mannleg ástúð stígur hátt, nær ör-
yggistilfinningin hámarki sínu. Eins og
skilningur samúðarinnar er dýpsti skilning-
ur, þannig er öryggi ástarinnar óhaggan-
legasta öryggi.
Samstilling til góðvildar er eitt allra
dýrmætasta hnoss mannlegs lífs. Þá ná
menn lengst og hæst, þegar ástúð tveggja
einstaklinga eða fleíri til guðs og manna,
en umfram allt á sannleikanum, rennur
saman í eitt öldublik. Hugboðið um
leyndan lífsmátt bak við sjónar- og
heyrnarheiminn — hlutveruleikann — hef-
ur leitt til svo lifandi og sannrar andlegrar
reynslu, að við höfum fullan rétt til þess að
tala þar með vissu um staðreyndir. Við vit-
um að vísu undurlítið um þennan orku-
gjafa, þennan ljósgjafa og lífgjafa, sem
býr á bak við allt, vitund mannsins og hlut-
veruleikann, en við vitum, að það er eitt-
hvert stórt X á bak við allt, sem lifir, ein-
hver stór lífssál, einhver regingjafi, ein-
hver regindómur. En við vitum eitt, við
vitum, hvaða lögmál gildir um samstarf
okkar og hans. Þetta er reynsluvissa, bæði
forn og ný. Frumspeki fornra þjóða og
andleg vísindi nútímans.
Við stöndum á krossgötum, þar sem
sléttan og fjöllin mætast. Okkur órar fyrir
aldahvörfum eða tortímingu. Það er rök-
nauðsyn og lífsnauðsyn, að allir taki hönd-
um saman, efnishyggj umenn og hughyggju-
menn á sviði vísindanna, sem treysta á vís-
indalega hæfni sína, rökhyggju og ályktun-
argáfu, og allir hinir, sem treys.ta á brjóst-
vit sitt og andlega reynslu, sameini þann
bjarta öldufald samvizkunnar, er verið hef-
ur hnoða lærdómsmannsins en kastljós leik-
mannsins í leitinni miklu að sannleikan-
um, hinu andlega hnossi lífsins. Vísindá-
legri hugsun hefur ekki tekizt að altaka
vilja kynslóðanna og tilfinningalíf, móta
viðhorf þeirra til góðvildar og hamingju.
Það þarf eitthvað stórt að gjörast, eitthvað
undursamlegt til þess að lækna þá barna-
sjúkdóma, sem eiga sér stað í sambúð okk-
ar hversdagsmannanna og líka til þess eigi
síður, að lægja þann óvitahátt, sem nú er
uppi hafður á vegum vísindanna á öld
kjarnorkunnar. Góðvildin ein er þess um-
komin að greiða úr flækjunum, lækna tor-
tryggnina. Hún er nú á vorum dögum afl
þeirra hluta, sem gjöra skal, en ekki fjár-
munirnir, ekki vopnin. Hún byggir allt
upp, en rífur ekkert niður. Hún vekur, en
svæfir ekki. Hún sameinar, en sundrar
ekki. Hún lýsir, en blindar ekki. Hún
græðir, en særir ekki. Hún leysir, en fjötrar
ekki. Hún skýrir, en myrkvar ekki. Hún er
samstillingin sjálf á vegum vitsmunanna,
eilíf stjarna á himninum, í heimi bræðra-
lagsins. Hún er sanrdeikurinn sjálfur, óvé-
fengjanlegur, óafmáanlegur. Hún gefur
allt, en heimtar ekki neitt. Hún er X-geisl-
inn mikli á vegum mannlegs þroska.
'—0—■
LEIÐRÉTTING.
I 3. hefti síðasta árgangs hefur slæðzt meinleg villa
inn í grein Olafs á Hamraborgum. Málsgrein, sem liefst
í 11. línu að neðan í fremra dálki á hls. 94, á að vera
svohljóðandi: Því skyldi það ekki geta átt sér stað, að
efnið hverfi að síðustu undan smásjám vísindamann-
anna, verði að óefniskenndum ljósöldum, lífsvaka, lífs-
orku. Þetta eru lesendur beðnir að.athuga. -— Ritstj.
___*____