Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Blaðsíða 28

14
N. Kv.
Rhys Davies:
Uppriia
— Smásaga —
Hálfum degi áður en lokið skyldi skrúf-
að fast yfir hana, settist Meg upp í kistunni
sinni og bað veikri röddu um glas af vatni.
Systur hennar báðar voru önnum kafnar
við að taka til, þurrka af og dást að blóm-
unum, og er þær höfðu stutta stund staðið
hræddar og höggdofa, litu þær báðar á hina
nýlátnu með sárbitrum reiðisvip.
— Vatn! át Bertha eftir. — Nei, hvað er
að heyra. Hvað ætlar þú að gera með vatn?
Henni óx móður við hljóm sinnar eigin
raddar og hélt áfram í myndugum tón, rétt
eins og hún væri að tala við rellið barn:
— Leggstu nú niður aftur. Leggstu niður.
Þú ert dauð.
— Já, bætti Ellen við. — Þú hefur verið
dauð í fjóra daga, og það er búið að panta
jarðarför og allt það.
sonar, fundið nýlendusvæðið við Winniueg-
vatn, sem varð Nýja-ísland. Og þeir áttu
hauk í horni á hæsta tindi í höfuðborg Kan-
ada, þar sem var landstjórinn sjálfur, Duff-
erin lávarður. Hann ýtti á eftir því, að Is-
lendingum væru sköpuð skilyrði til ný-
lendustofnunar, og þangað fór því straum-
urinn, en Alaska gleymdist.
Jón Olafsson fór svo heim til Islands
snemma vors 1875. En það segja menn, er
síðar kynntust þessum héruðum í Alaska,
að ekkert sé ofsagt í lýsingum Jóns. Þar er
allt í senn, náttúrufegurð mikil, landgæði
og fiskveiðar frábærar.
Meg, sem var snoturlega klædd í nýjum,
hvítum, blúndulögðum náttkjól, starði á
þær. En í augnaráði hennar var ennþá eitt-
hvað af steingerðum stirðleika dauðans, og
höfuðið hallaðist, sem hún væri yfirvættis
þreytt. Ofurlitlir kippir fóru um herðarnar
á henni. Allt í einu lagðist hún aftur út af
í kistunni, andvarpaði djúpt og sagði ekki
meira.
— Ó! sagði Bertha fegin. — Það hefur
verið eitthvert líf eftir í taugunum á henni.
Það er það, sem hefur komið henni til að
setjast svona upp. Þetta er dálítið merki-
legt. Nákvæmlega sama og þegar hanarnir
hyltast um í garðinum, þegar búið er að
höggva af þeim hausinn! Hún settist, og
rósemdarsvipur færðist á ný yfir andlitið.
— En þetta var annars meira en lítið skelfi-
legt, Ellen. Það hefði svo sem verið eftir
henni að gera okkur þennan grikk, þegar
við vorum búnar að eyða peningum í sorg-
arbúning og þessa kistu þarna handa henni,
sem kostaði fimm pund.
Andlitið á Ellen var ennþá bleikt af nið-
urbældum ótta, en henni varð þó einnig létt-
ara um mál: — Já, og það koma áttatíu
og fimm að jarðarförinni á morgun ....
og tilkynning í blaðinu! Hún leit af kist-
unni. — Það hefði orðið okkur þokkalegt
hneyksli.
Systurnar hugsuðu um þær klukkustund-
ir, sem eftir voru, þar til grafarinn gæti
komið seinnipartinn og skrúfað lokið