Nýjar kvöldvökur - 01.01.1958, Qupperneq 29

N. Kv.
UPPRISA
15
tryggilega á kistuna. Meg gæti kannske setzt
upp aftur og skelft þær á ný með einhverri
líftóru. Það gæti vel gerzt eitthvað hræði-
legt .... næsta sinn myndi hún kannske
vakna alveg til lífsins á ný!
— Hann kemur í fyrsta lagi klukkan
fimm, sagði Bertha. — Hann er önnum kaf-
inn núna fyrst að koma Samson Lewis und-
ir græna torfu.
— Getum við ekki skrúfað lokið á sjálf-
ar? sagði Ellen ofurlítið skjálfrödduð.
— Við höfum ekki gott af öðru slíku áfalli.
Þetta fór meir en lítið fyrir hjartað á mér.
— Það spynnust hara slúðursögur um
það, ef við lokum kistunni of snemma, svar-
aði Bertha og luisti höfuðið.
— Fólk myndi segja, að það væri und-
arlegt, hvað okkur lægi á. Þú manst þó, að
það koma nokkrir í te til að samhryggjast
okkur, þegar lokið verður látið yfir hana.
— Almáttugur! sagði Ellen, sem mundi
nú allt í einu eftir einhverju. —- Ég gleymdi
að kaupa kalt svínakjöt, þegar ég fór í bæ-
inn í morgun.
— Ég er búin að segja þér, að það er
íullgott að hafa sardínur, sagði Bertha á-
kveðin og tók aftur til við umræðurnar frá
því um morguninn. — Með ristuðu brauði.
Við getum ekki gefið kalt svínakjöt bæði
í dag og á morgun.
— Þegar Ceinwein Roberts var jarðaður,
sagði Ellen, sem ekki var alveg eins sárnízk
og systir hennar, þá var bæði uxalæri,
svínakjöt og kálfasteik. Við komumst ekki
af með einn kjötrétt á morgun, Bertha. Það
eru ekki allir, sem vilja kalt svínakjöt.
— Þá verða þeir að láta sér lynda niður-
soðna laxinn, sagði Bertha önug. — Erum
við kannske ekki húnar að eyða nógu, bara
í föt. Tólf pund og fimmtíu shillingar í
vefnaðarvörubúðinni. Enginn getur sagt, að
við höfum ekki unnt henni sómasamlegrar
útfarar.
— En megnið af því er þó handa sjálf-
um okkur, sagði Ellen með skyndilegri
gremju í garð systur sinnar. Þær rifust
stöku sinnum.
— Ef við værum dauðar í hennar stað,
myndi hún hafa huslað okkur með svo litl-
um tilkostnaði sem hægt var, sagði Bertha
fýld.
— O-já, hún kunni nú aldrei rétt vel að
njóta jarðarfara, sagði Ellen eins og sá,
sem af eðallyndi reynir að horfa framhjá
ágöllum annara.
— Nei, svaraði Bertha kuldalega, veik-
leiki hennar, það var viský og karlmenn.
— Svona, svona, Bertha, það eru svo
mörg ár síðan.
— 0, sussu, löngunin hefur alltaf búið
í henni. Ef hún hefði ekki orðið að leggjast
hjálparvana í rúmið, hefði hún áreiðan-
lega haldið áfram að þvælast um og verða
sjálfri sér og okkur til skammar allt til
dauðadags.
Jæja, jæja, sagði Ellen sefandi, nú er
er henni samt borgið. Og systurnar tvær,
sem voru hálffimmtugar, önuglyndar, upp-
visnaðar og búnar að missa allan kvenleg-
an þokka, horfðu báðar í áttina til kistunn-
ar og herptu saman varirnar. Þær voru tví-
burar og höfðu báðar sett hið grófa, stríða
hár hátt upp á höfuðið með fjölda hárnála
og litlum skjaldbökukömbum. Andlitin
voru innþornuð og fráhrindandi. Á götunni
og í kirkjunni nutu þær þess að koma fram
eins og þær ættu eitthvað undir sér; þær
vildu gjarna, að fólk héldi, að þær væru
efnaðar, og umgengist þær þess vegna með
virðingu. Þær voru dætur fremur efnaðs
húsameistara, og peningarnir, sem hann
hafði önglað saman, lágu í skoti bak við
lausa múrsteina í kjallaranum, því að hann